Λαλίνα Φαφούτη
Η συρρίκνωση των θαλάσσιων πάγων της
Αρκτικής που σημειώνεται τα τελευταία χρόνια έχει τελικά πολύ μεγαλύτερη
συμβολή στην άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη από ό,τι θεωρούσαν οι
ειδικοί.
Αμερικανοί επιστήμονες που »μέτρησαν» τις επιπτώσεις της διαπίστωσαν ότι είναι διπλάσιες από ό,τι αναμενόταν, συμβάλλοντας σημαντικά στη θέρμανση της Γης παράλληλα με το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Οι θερμοκρασίες στην Αρκτική έχουν αυξηθεί περισσότερο από ό,τι σε άλλες περιοχές σημειώνοντας άνοδο σχεδόν 2 βαθμών Κελσίου από τη δεκαετία του 1970 ενώ παράλληλα η παγοκάλυψη του Αρκτικού Ωκεανού κατά τους θερινούς μήνες έχει μειωθεί κατά 40%. Η απώλεια του «λευκού» των πάγων μειώνει σημαντικά τη φωταύγεια – γνωστή και ως αλμπέντο –, την ανάκλαση δηλαδή της ηλιακής ακτινοβολίας πίσω στο Διάστημα Το νερό του ωκεανού απορροφά περισσότερη θερμότητα από τον πάγο, γεγονός το οποίο τροφοδοτεί τον φαύλο κύκλο της θέρμανσης όχι μόνο στην περιοχή αλλά σε όλο τον πλανήτη.
Ανάλυση δορυφορικών δεδομένων
Θέλοντας να μετρήσουν τον ακριβή βαθμό στον οποίο η απώλεια των πάγων της Αρκτικής επηρεάζει τη ικανότητα ανάκλασης της ηλιακής ακτινοβολίας πίσω στο Διάστημα και τη θέρμανση της Γης ερευνητές από το Ωκεανογραφικό Ιδρυμα Σκριπς στη Λα Χόγια της Καλιφόρνιας με επικεφαλής τον Ιαν Αιζενμαν ανέλυσαν τα δορυφορικά δεδομένα του προγράμματος CERES (Clouds and Earth’s Radiant Energy System – Νέφη και Ενεργειακό Σύστημα Ακτινοβολίας της Γης) της NASA.
Όπως έδειξαν τα αποτελέσματά τους, τα οποία δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences», η φωταύγεια του Αρκτικού Ωκεανού έχει μειωθεί από 52% το 1979 σε 48% το 2011. Αυτές οι φαινομενικά λίγες τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες αντιστοιχούν σε πολύ μεγαλύτερη απορρόφηση θερμικής ενέργειας, ίση με το 25% εκείνης που παγιδεύεται στην ατμόσφαιρα από την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα την ίδια περίοδο.
«Το ποσοστό αυτό είναι μεγάλο – απρόσμενα μεγάλο» δήλωσε ο κ. Αιζενμαν στο «New Scientist». «Η υποχώρηση των θαλάσσιων πάγων της Αρκτικής έχει υπάρξει ένας σημαντικός παράγοντας στην πλανητική θέρμανση που έχουμε παρατηρήσει τις τελευταίες δεκαετίες».
Σημαντική η φωταύγεια
Τα αποτελέσματα της μελέτης αναδεικνύουν σύμφωνα και με άλλους επιστήμονες που δεν μετείχαν σε αυτή πόσο σημαντική παράμετρος για το κλίμα της Γης είναι τελικά η φωταύγειά της. «Επαναβεβαιώνει ότι η ανάδραση της φωταύγειας αποτελεί έναν ισχυρό ενισχυτή της κλιματικής αλλαγής, ίσως ακόμη περισσότερο από ό,τι υπολογίζουν οι προσομοιώσεις των παρόντων κλιματικών μοντέλων» δήλωσε ο Μαρκ Φλάνερ του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν στο Αν Αρμπορ στο «New Scientist».
Η πλεονάζουσα ενέργεια που απορροφάται εξαιτίας της απώλειας των πάγων διοχετεύεται στον ωκεανό, ιδιαίτερα στα σημεία κοντά στην Αλάσκα και τη Σιβηρία, τα οποία είναι και αυτά που χάνουν σε μεγαλύτερο βαθμό την παγοκάλυψή τους. «Δεν ξέρω πού πηγαίνει από εκεί και πέρα» είπε ο κ. Αιζενμαν. «Νομίζω ότι αυτό αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι στην ιστορία της κλιματικής αλλαγής, υπάρχουν όμως πολλά άλλα σημαντικά κομμάτια που μας λείπουν».
Αμερικανοί επιστήμονες που »μέτρησαν» τις επιπτώσεις της διαπίστωσαν ότι είναι διπλάσιες από ό,τι αναμενόταν, συμβάλλοντας σημαντικά στη θέρμανση της Γης παράλληλα με το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Οι θερμοκρασίες στην Αρκτική έχουν αυξηθεί περισσότερο από ό,τι σε άλλες περιοχές σημειώνοντας άνοδο σχεδόν 2 βαθμών Κελσίου από τη δεκαετία του 1970 ενώ παράλληλα η παγοκάλυψη του Αρκτικού Ωκεανού κατά τους θερινούς μήνες έχει μειωθεί κατά 40%. Η απώλεια του «λευκού» των πάγων μειώνει σημαντικά τη φωταύγεια – γνωστή και ως αλμπέντο –, την ανάκλαση δηλαδή της ηλιακής ακτινοβολίας πίσω στο Διάστημα Το νερό του ωκεανού απορροφά περισσότερη θερμότητα από τον πάγο, γεγονός το οποίο τροφοδοτεί τον φαύλο κύκλο της θέρμανσης όχι μόνο στην περιοχή αλλά σε όλο τον πλανήτη.
Ανάλυση δορυφορικών δεδομένων
Θέλοντας να μετρήσουν τον ακριβή βαθμό στον οποίο η απώλεια των πάγων της Αρκτικής επηρεάζει τη ικανότητα ανάκλασης της ηλιακής ακτινοβολίας πίσω στο Διάστημα και τη θέρμανση της Γης ερευνητές από το Ωκεανογραφικό Ιδρυμα Σκριπς στη Λα Χόγια της Καλιφόρνιας με επικεφαλής τον Ιαν Αιζενμαν ανέλυσαν τα δορυφορικά δεδομένα του προγράμματος CERES (Clouds and Earth’s Radiant Energy System – Νέφη και Ενεργειακό Σύστημα Ακτινοβολίας της Γης) της NASA.
Όπως έδειξαν τα αποτελέσματά τους, τα οποία δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences», η φωταύγεια του Αρκτικού Ωκεανού έχει μειωθεί από 52% το 1979 σε 48% το 2011. Αυτές οι φαινομενικά λίγες τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες αντιστοιχούν σε πολύ μεγαλύτερη απορρόφηση θερμικής ενέργειας, ίση με το 25% εκείνης που παγιδεύεται στην ατμόσφαιρα από την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα την ίδια περίοδο.
«Το ποσοστό αυτό είναι μεγάλο – απρόσμενα μεγάλο» δήλωσε ο κ. Αιζενμαν στο «New Scientist». «Η υποχώρηση των θαλάσσιων πάγων της Αρκτικής έχει υπάρξει ένας σημαντικός παράγοντας στην πλανητική θέρμανση που έχουμε παρατηρήσει τις τελευταίες δεκαετίες».
Σημαντική η φωταύγεια
Τα αποτελέσματα της μελέτης αναδεικνύουν σύμφωνα και με άλλους επιστήμονες που δεν μετείχαν σε αυτή πόσο σημαντική παράμετρος για το κλίμα της Γης είναι τελικά η φωταύγειά της. «Επαναβεβαιώνει ότι η ανάδραση της φωταύγειας αποτελεί έναν ισχυρό ενισχυτή της κλιματικής αλλαγής, ίσως ακόμη περισσότερο από ό,τι υπολογίζουν οι προσομοιώσεις των παρόντων κλιματικών μοντέλων» δήλωσε ο Μαρκ Φλάνερ του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν στο Αν Αρμπορ στο «New Scientist».
Η πλεονάζουσα ενέργεια που απορροφάται εξαιτίας της απώλειας των πάγων διοχετεύεται στον ωκεανό, ιδιαίτερα στα σημεία κοντά στην Αλάσκα και τη Σιβηρία, τα οποία είναι και αυτά που χάνουν σε μεγαλύτερο βαθμό την παγοκάλυψή τους. «Δεν ξέρω πού πηγαίνει από εκεί και πέρα» είπε ο κ. Αιζενμαν. «Νομίζω ότι αυτό αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι στην ιστορία της κλιματικής αλλαγής, υπάρχουν όμως πολλά άλλα σημαντικά κομμάτια που μας λείπουν».
0 Σχόλια