Δεν δοξάζεται κανείς στις συντριβές. Δεν μυθοποιείται στις πανωλεθρίες του. Τα εγκώμια περί γενναίου, μεγάλου, ανεπανάληπτου και μοναδικού που του αποδίδουν δεν αρκούν ούτε για παρηγοριά
Αν δεν τον «δουλεύουν» οι πρώην αυλοκόλακες, τον επαινούν σαν σε άσμα ηρωικό και πένθιμο. Τώρα, όπως έγραφε και ο ποιητής, « σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει».
Ο Αλέξης Τσίπρας δε έφυγε όταν έπρεπε, δεν το ‘σκασε όταν μπορούσε. Εγκατέλειψε το πόστο του μετά από παλινωδίες. Όταν ήταν πια βαριά εκλογικά ηττημένος και ασήκωτα πολιτικά ντροπιασμένος.
Παραιτήθηκε απλά, ήσυχα και εντελώς μόνος. Προδιαγράφοντας με τη στάση του ότι πολύ δύσκολα θα δεχτεί να κληθεί από το κόμμα του στο άμεσο μέλλον ως "παράκλητος"στη πολιτική αρένα.
Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος πολιτικός αρχηγός που αντιλαμβάνεται όψιμα πόσο μικρός είναι ο δρόμος ανάμεσα στην επιδοκιμασία και στην απαξίωση. Πόσο ελάχιστα απέχει το αλληλούια από το γιούχα.
Ανήκει, όμως, στους ελάχιστους απερχόμενους επικεφαλής που παρατούν την ηγεσία αφήνοντας πίσω τους ανοιχτά τραύματα και αγεφύρωτα χάσματα. Αφήνει χύμα τα ασυμμάζευτα σε ένα κόμμα -χυλό μπας και τα συγυρίσει κάνας άλλος.
Παραδίδει ένα κόμμα μετέωρο, αγχωμένο, κερματισμένο με εσωτερικούς κλυδωνισμούς. Μουδιασμένο, συγχυσμένο και αμήχανο απέναντι σε προσεχή συρρίκνωση αν όχι σε αποσύνθεση. Σαν το ισορροπιστή μαέστρο που αποδρά από το πόντιουμ, μεταβιβάζει μια, υπό τη τσαπατσούλικη μπαγκέτα του, ξεκούρδιστη ορχήστρα να παιανίζει στο άγνωστο.
Σύμφωνοι, στη πλειονότητα τους τα κόμματα είναι πολυσυλλεκτικά. Μόνο που η σύνθεση του ΣΎΡΙΖΑ μοιάζει με ταψί του μπριάμ με όλα του τα ζαρζαβατικά ομαδοποιημένα ανά είδος. Ένα τουρλού που περιλαμβάνει έως πλήρους αχταρμά προεδρικούς, ΡΕΝΕδες, πασοκογενείς, ΟΜΠΡΕΛΑδες και εσχάτως καρεκλοεκτοξευτές.
Χωρίς κοινή, υπέρ ή κατά αδιάφορο, αναφορά στο πρόσωπο του πρώην προέδρου τους όλες αυτές οι εσωκομματικές τάσεις είναι εξαναγκασμένες πλέον να αναλώνονται μέχρι ολοκληρωτικής εξάντλησης στα δευτερεύοντα.
Σε παζάρια, ζυμώσεις, αναχωνεύσεις, οσμώσεις, διευθετήσεις και καταμετρήσεις κουκιών. Με δυο λόγια στη φθοροποιό συντήρηση διαιρέσεων, φραξιονισμών, βυζαντινισμών. Στο μελαγχολικό σύμπαν οδύνης, θρήνου και πένθους στο οποίο τους ξαπόστειλε η λαϊκή ετυμηγορία.
Το πρωτεύον, εξάλλου για την διεκδίκηση της ηγεσίας λουφάζει. Οι επίδοξοι υποψήφιοι ανάληψής της, παρά τις θεμιτές φιλοδοξίες τους, δεν ανοίγουν προσώρας τα χαρτιά τους. Και έως ότου βρουν γλώσσα συνεννόησης, αναπτύξουν ένστικτο επιβίωσης και παρατάξουν μηχανισμούς αυτοσυντήρησης, ίσως να είναι πολύ αργά για την κομματική σύσταση και τη διάταξη της.
Ιδίως αν συνεχίσουν να πραγματεύονται ευκαιριακά χωρίς αυτοκριτική την ήττα και τη διάψευση δίχως να της προσδίδουν πολιτικό νόημα. Αν επιμένουν να μπλέκουν τις οργανωτικές παραδόσεις και τις κληρονομημένες μνήμες ,ενόσω απουσιάζει το ιδεολογικό έρμα στο κήτος και ο μπουσουλάς στη γέφυρα του ετοιμόρροπου πλεούμενου τους.
Σαφώς και ευθύνεται με τον άκρατο λαϊκισμό του ο απελθών πρόεδρος για αυτή τη κομματική παραζάλη, το αλαλούμ, τη περιδίνηση. Ποτέ του δεν αποσαφήνισε ο ίδιος και το απαράτ που τον πλαισίωνε τη φυσιογνωμία και τη ταυτότητα του κόμματος που ηγείτο. Πούλαγε, απλώς , βολικούς τυχοδιωκτισμούς,
Δίχως να ξεκαθαρίσει αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ φορέας νεοπροοδευτικού ριζοσπαστισμού. Ένα θυμωμένο κινηματικό εργαλείο. Μια εχθροπαθής παράταξη του αντισυστημικού βιότοπου. Ένα μετα-κομμουνιστικό μόρφωμα ή μια νεωτερική εκδοχή της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Στη πραγματικότητα ήταν όλα από αυτά. Θολά, θαμπά, μουντά και τίποτε ξάστερο. Τα πάντα, και τρέχα γύρευε. Αυτό κληροδοτεί στους διαδόχους του.
Ένα συνονθύλευμα το οποίο, εφόσον μείνει μασίφ στις φυγόκεντρες δυνάμεις που ασκούνται στα συστατικά του, οφείλει να υπηρετήσει ο νέος αρχηγός του. Άγνωστος μέχρι στιγμής στη ντάλα του καλοκαιριού.
Ραντεβού, λοιπόν, το Σεπτέμβρη, όπως έγραφαν κάποτε στην μαρκίζα οι χειμερινού κινηματογράφοι. Ή καλή αντάμωση στα γουναράδικα που έλεγε και ο προσφιλής τους Άρης Βελουχιώτης. Μέχρι τότε καλά ξεμπερδέματα στο παρασκήνιο.
Δημήτρης Παγαδάκης
0 Σχόλια