Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και οι συνεργάτες του θέλουν την πρωτιά, ωστόσο με βάση τις δημοσκοπήσεις βρίσκονται στη δεύτερη θέση - Για την περίπτωση που θα επιβεβαιωθούν τα γκάλοπ, στην Κουμουνδούρου έχουν από τώρα το βλέμμα στη δεύτερη κάλπη του Ιουλίου. Επιδιώκουν η διαφορά να είναι μικρή ώστε να μπορέσουν τότε να προσελκύσουν ψηφοφόρους από το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25
Κυριακή κοντή γιορτή. Δύο εβδομάδες έμειναν μέχρι τις εκλογές. Και αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, το κυβερνητικό παιχνίδι θα οδηγηθεί σε παράταση έξι εβδομάδων, οπότε και θα δοθεί, στις 2 Ιουλίου, η τελική μάχη για τον σχηματισμό αυτοδύναμης ή συνεργατικής (και ποιας) κυβέρνησης. Προσώρας, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η Ν.Δ. προηγείται του ΣΥΡΙΖΑ και είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτός που θα λάβει την πρώτη εντολή.
Το πιθανότερο είναι να την καταθέσει αμέσως και το ίδιο θα κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας, αφού, παρά τα όσα λέγονται, η κάλπη δεν πρόκειται να βγάλει βιώσιμη -και πολιτικά και αριθμητικά- κυβερνητική λύση. Και οι δύο μονομάχοι θα προτιμήσουν να λύσουν τις διαφορές τους στις 2 Ιουλίου, σε εκλογές που θα έχουν τον χαρακτήρα δημοψηφίσματος.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, εκτός από το να λάβει ο ίδιος διψήφιος ποσοστό, θα ήθελε τα ποσοστά των Μητσοτάκη και Τσίπρα να είναι αυτά που δίνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, δηλαδή ο ένας να πάρει πάνω από 34% και ο άλλος κάτω από 30%. Στην περίπτωση αυτή δεν θα του ασκηθούν πιέσεις, ενδεχομένως και αφόρητες, για να σχηματιστεί κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ σε ρόλο μικρού εταίρου.
Ο μεν Μητσοτάκης θα θελήσει, και ορθώς, να διεκδικήσει στις δεύτερες εκλογές την αυτοδυναμία, ο δε Τσίπρας, με ποσοστό κάτω από 30%, ούτε προοδευτική κυβέρνηση θα μπορεί να φτιάξει, αλλά ούτε και να λεηλατήσει, στις δεύτερες εκλογές, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 στο όνομα της κυβερνώσας Αριστεράς. Βεβαίως, τα πάντα ανατρέπονται στην περίπτωση που τα ευρήματα των δημοσκόπων δεν επιβεβαιωθούν, όπως πιστεύουν στην Κουμουνδούρου, και τα δύο μεγάλα κυβερνητικά κόμματα βρίσκονται στην περιοχή του 30% και η διαφορά του πρώτου (Ν.Δ.) από το δεύτερο (ΣΥΡΙΖΑ) να μην ξεπερνά το 3%.
Ο Τσίπρας και οι στενοί του συνεργάτες αισιοδοξούν ότι η κάλπη θα επιβεβαιώσει τις δικές τους εκτιμήσεις. Αν πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πρώτο κόμμα, όπως υποστηρίζει ο Αλέξης, τότε είναι λογικό να θέλουν η διαφορά να είναι τέτοια που να προοιωνίζεται ένα «ανοιχτό ντέρμπι» για τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση. Και μια τέτοια διαφορά, σύμφωνα με ανώτερο στέλεχος της Κουμουνδούρου, είναι αυτή που θα είναι κάτω από το 3%. «Ας είναι 2,9%, το 3 να μην έχει μπροστά», μας λέει χαρακτηριστικά. Από την άλλη, υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι το κρίσιμο είναι να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ το «3» έμπροσθεν του ποσοστού του.
Σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ σπάσει το ταβάνι του 29% που του δίνουν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, όλοι οι δημοσκόποι και το ποσοστό του είναι μεγαλύτερο από 30% θα είναι δύσκολο και για τη Ν.Δ. να ξεπεράσει το 34%, αφού οι περισσότεροι των αναλυτών θεωρούν ότι στις εκλογές ο δικομματισμός δύσκολα θα ξεπεράσει το 64%. Οπως μας λέει ειδήμων περί τα εκλογικά, «εάν το ποσοστό του δικομματισμού φτάσει στο 65%, τότε το πιθανότερο είναι η Ν.Δ. να λάβει 34%-35% και ο ΣΥΡΙΖΑ 30%-31%». Και προσθέτει: «Είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε αφού από την πόλωση δεν μπορεί να ευνοείται μόνο η Ν.Δ., αλλά και ο δεύτερος του δικομματισμού. Αν η Ν.Δ. φτάσει στο 35%, τότε και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει οπωσδήποτε 30%».
Το σίγουρο είναι πως μέχρι τώρα η Ν.Δ. έχει κερδίσει την επικοινωνιακή μάχη και τις εντυπώσεις - και αυτό σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στην ακατανόητη στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να καταστήσει την «κυβέρνηση των ηττημένων» και την «αποχή του Βαρουφάκη» κεντρικά θέματα της προεκλογικής περιόδου. Οταν ο Τσίπρας το κατάλαβε, ήταν αργά. Ο Γιάνης Βαρουφάκης από εκεί που ήταν στο όριο του 3% τώρα... μπαινοβγαίνει στο 4% και 5%.
Αντί η ρητορική του Τσίπρα να έχει θετική προσέγγιση («θα κάνω κυβέρνηση νικητών») είχε αρνητική («δεν θα κάνω κυβέρνηση ηττημένων»), με αποτέλεσμα ο δημόσιος διάλογος και η αντιπαράθεση να γίνονται έχοντας ως δεδομένη τη νίκη της Ν.Δ. και αν μπορεί ο δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση με τον τρίτο, τον τέταρτο και τον πέμπτο της προοδευτικής παρέας. Λάθος χειρότερο και από έγκλημα.
Τοποθέτησαν τον εαυτό τους στο στρατόπεδο των ηττημένων και συζητούσαν αν μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση ακόμη κι αν δεν βγαίνουν τα κουκιά μέσω αποχής των υπολοίπων! Μόνον πολιτικά ευήθεις θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιο ολέθριο λάθος - και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο και γνωρίζοντας ότι ο αντίπαλος σε περιμένει στη γωνία για να σε τσακίσει, όπερ και εγένετο.
Οι ενστάσεις περί διαστρέβλωσης των λεγομένων του Τσίπρα δεν έχουν καμία αξία, αφού στην προεκλογική περίοδο δεν υπάρχουν αβροφροσύνες αλλά χτυπήματα ακόμη και κάτω από τη μέση. Αν κάνεις λάθος, ο αντίπαλος θα σε κρεμάσει στα μανταλάκια. Οντως ο Τσίπρας διαλαλούσε ότι στόχος του είναι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπέκυπτε στον πειρασμό -και περισσότερο τα στελέχη του- και εξηγούσε τι σημαίνει «κυβέρνηση ηττημένων», υποστηρίζοντας ότι αυτή είναι η ουσία της απλής αναλογικής και έφερνε ως παραδείγματα ευρωπαϊκές χώρες που είτε έχουν κυβερνήσεις μειοψηφίας είτε στην κυβέρνηση δεν μετέχει το πρώτο κόμμα, ή το παράδειγμα της Πορτογαλίας όπου η πρώτη κυβέρνηση του σοσιαλιστή Κόστα είχε τη στήριξη της συμμαχίας κομμουνιστών - Πρασίνων και του «Μπλοκ» της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και η δεύτερη την ανοχή τους.
Αν υπάρχει πάντως ένα δίδαγμα για τον Τσίπρα είναι πως μάλλον πρέπει να αναθεωρήσει την άποψή του για την απλή αναλογική, αφού οι μεν πιθανοί αριστεροί εταίροι τού γυρίζουν την πλάτη, η δε Δεξιά με την «αυτοδυναμία» εμφανίζεται να έχει καθαρή στρατηγική και να αποφεύγει τους κινδύνους που κρύβουν οι συμμαχικές κυβερνήσεις σε μια χώρα που δεν έχει κουλτούρα συνεργασιών. Από την εποχή του Σημίτη η συνταγή των «καθαρών λύσεων» ήταν αυτή που συγκέντρωνε την πλειοψηφία. Αυτή τη συνταγή ακολουθεί και ο Μητσοτάκης. Και ίσως πρέπει να την ενστερνιστεί και ο Τσίπρας αν θέλει να επιστρέψει κάποια στιγμή στα κυβερνητικά έδρανα.
Διαχειρίσιμη ήττα
Σίγουρα στις εκλογές τις 21ης Μαΐου είναι εξαιρετικά δύσκολο να κόψει πρώτος το νήμα. Θα πρέπει ενδεχομένως να αρκεστεί σε μια ήττα, η οποία όμως δεν θα πρέπει να είναι απλώς διαχειρίσιμη, αλλά και να κρατά ζωντανή την ελπίδα της αντεπίθεσης και ανάκαμψης στις εκλογές της 2ας Ιουλίου. Και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να γυρίσει αυτός την πλάτη στον Βαρουφάκη και στον Κουτσούμπα και να ρίξει όλο το βάρος στις σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ. Να εγκαταλείψει την «πολύχρωμη» προοδευτική κυβέρνηση και να ενισχύσει το αφήγημα της συγκυβέρνησης του πρώτου με το τρίτο κόμμα. Αντί να σπαταλά δυνάμεις για να εκθέσει το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25, ας ενισχύσει το αφήγημα περί πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ και προγραμματικής κυβερνητικής συμμαχίας με το ΠΑΣΟΚ.
Τις τελευταίες ημέρες έχει αρχίσει να το κάνει, όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο στις 15 μέρες που απομένουν μέχρι τις κάλπες να αλλάξει την ατζέντα. Για να μετασχηματίσει την κοινωνική πλειοψηφία σε πολιτική θα πρέπει να αναδείξει τις δικές του εναλλακτικές προτάσεις. Επί αυτών να συγκρουστεί με τη Ν.Δ. και όχι για τον Βαρουφάκη, τον Κασιδιάρη και τον Γεωργούλη, τα τρία πρόσωπα που αντικατέστησαν στον δημόσιο διάλογο και την πολιτική αντιπαράθεση τους νεκρούς των Τεμπών. Στην ακρίβεια, στα ακριβά ενοίκια, στους πλειστηριασμούς, στις τιμές των τροφίμων και στο τι πρόκειται να πράξει για να βελτιώσει την καθημερινότητα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, στα σούπερ μάρκετ να επικεντρώσει τη ρητορική του και όχι στα όσα συμβαίνουν στη «δεξιά πολυκατοικία».
Ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο ιδιωτικός υπάλληλος, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας έχουν ανάγκη προστασίας και προοπτικής και όχι να διαμαρτυρηθούν επειδή δεν θα συμμετάσχουν στις εκλογές η Λατινοπούλου, ο Μπογδάνος, ο Νικολόπουλος και ο Εμφιετζόγλου. Σίγουρα η κυβέρνηση αισθάνεται περίφημα που οι δικαστές βγάζουν τα «αγκάθια» από τη δεξιά της πλευρά, ενώ παραμένει η εξ αριστερών αιμορραγία του Τσίπρα.
Θολή εικόνα
Τελικά, ακόμη και η στροφή προς το Κέντρο έβλαψε αντί να ωφελήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μετατόπιση από τη ριζοσπαστική Αριστερά στην αριστερή Σοσιαλδημοκρατία για να αποδώσει θα έπρεπε να είναι ευκρινής και συνεπής και να μην υπάρχουν τα μπρος-πίσω με τον Πολάκη, τον Βαρουφάκη και οτιδήποτε διατηρούσε την καχυποψία για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι που βλέπουν τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να πέφτουν σε αυτά του Ιουνίου του 2012 (26,89%) αναρωτιούνται μήπως θα ήταν προτιμότερο αντί να κάνουν ανοίγματα στο Κέντρο να προσπαθήσουν να «τσιμεντώσουν» το 31,53%, που είχαν πάρει στις τελευταίες εκλογές.
Οπως λένε, «με 31,5% θα κάναμε τη ζωή δύσκολη στον Μητσοτάκη, αφού με τον δικομματισμό στο 64%-65% που μας λένε οι δημοσκόποι το ποσοστό της Ν.Δ. θα ήταν στο 32%-33% και επομένως τα πάντα θα ήταν ανοιχτά». Ο Τσίπρας πάντως συνεχίζει να ελπίζει ότι το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει ακόμη. Αφενός γιατί απομένουν ακόμη 15 μέρες μέχρι τις εκλογές και ουδείς μπορεί να προβλέψει ότι δεν θα προκύψει κάποιο «φασούλι» που δεν θα μπορέσει να καταπιεί ο Μητσοτάκης. Και αφετέρου επειδή κατά τη γνώμη του οι δημοσκόποι υποεκτιμούν τη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γιατί η Κουμουνδούρου έχει ακόμη περιθώριο να ανεβάσει σημαντικά τη συσπείρωσή της, η οποία παραμένει κοντά στο 75%, ενώ η Ν.Δ. προσεγγίζει το 80% όταν αμέσως μετά τα Τέμπη η συσπείρωσή της είχε πέσει στο 65%.
Ενα άλλο στοιχείο στο οποίο ελπίζει ο Τσίπρας είναι το γεγονός ότι αρκετοί από τους δυσαρεστημένους της Ν.Δ. βλέποντας ότι οι δημοσκοπήσεις της δίνουν υψηλά ποσοστά, ίσως τελικά επιλέξουν την αποχή ή να προτιμήσουν κάποιο άλλο μικρότερο κόμμα της Δεξιάς. Από τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι πρώτο κόμμα και η Ν.Δ. προηγείται καθαρά οι δυσαρεστημένοι δεξιοί ψηφοφόροι «απελευθερώνονται» για να στείλουν το μήνυμά τους στο Μαξίμου.
Κατά κάποιον τρόπο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εύχεται ο Μητσοτάκης να επαναλάβει το λάθος που έκαναν αυτοί το 2019, όταν αντί για «δίδυμες» εκλογές αποφάσισαν να γίνουν πρώτα οι ευρωεκλογές, με αποτέλεσμα η νίκη της Ν.Δ. με 10 μονάδες διαφορά (33% έναντι 23%) να τους αναγκάσει να προσφύγουν άρον άρον στις βουλευτικές και τελικά αντί για 2%, όπως υπολόγιζαν, να χάσουν με 8,5% και να δώσουν μια άνετη αυτοδυναμία στον Μητσοτάκη.
Με απλά λόγια, λένε πως με τη διαδεδομένη εντύπωση -στην οποία συνέβαλε αποφασιστικά η αρχική (έως και υπεροπτική) στάση Μητσοτάκη- ότι η κυβέρνηση θα βγει στις 2 Ιουλίου και όχι στις 21 Μαΐου οι ψηφοφόροι λόγω και της απλής αναλογικής θα συμπεριφερθούν όπως και στις ευρωεκλογές, όπου η ψήφος επειδή δεν παίζεται η κυβέρνηση είναι πιο χαλαρή, περισσότερο ιδεολογική και κατά προτίμηση κατευθύνεται σε μικρότερα κόμματα. Για παράδειγμα, στις εκλογές του 2019 Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσαν 71,5%, ενώ έναν μήνα νωρίτερα, στις ευρωεκλογές, είχαν λάβει 56%.
Το βάρος στις περιοδείες
Και, φυσικά, το επιπλέον στοιχείο που πιστεύει ο Τσίπρας για να ανατρέψει ή έστω να περιορίσει στο όριο του στατιστικού λάθους το προβάδισμα Μητσοτάκη είναι οι ανά την επικράτεια περιοδείες του ιδίου και το τετράπτυχο του κυβερνητικού προγράμματος που ανακοίνωσε: αύξηση μισθών, μείωση τιμών, ρύθμιση χρεών και δίκαιο, άμα και αποτελεσματικό κράτος. Μέχρι στιγμής το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ («το Συμβόλαιο με τον λαό για την Αλλαγή», όπως το ονόμασε) δεν έτυχε της δέουσας προσοχής και σκεπάστηκε από την άκρατη φιλολογία για τον Κασιδιάρη και τον Βαρουφάκη. Είναι αλήθεια ότι χειρότερες και πιο απολίτικες εκλογές από τη Μεταπολίτευση δεν έχουν υπάρξει.
Ολες οι προηγούμενες -άλλες πολύ, άλλες λιγότερο- είχαν στο επίκεντρο τα προβλήματα της χώρας και των πολιτών και τις διαφορετικές λύσεις που προτείνουν τα κόμματα εξουσίας. Τώρα έχουμε εκλογές της κάβας, αφού τα κόμματα τσακώνονται για τον Κασιδιάρη και τον Βαρουφάκη. Συναρτούν τον σχηματισμό (με αυτοδυναμία ή ανοχή) κυβέρνησης από έναν καταδικασμένο ποινικό και έναν ιδεοληπτικό νάρκισσο.
Οποία κατάντια. Και πόσος πολιτικός ξεπεσμός. Η «πορεία στον λαό» του Τσίπρα (για να θυμηθούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίον προσπαθεί να αντιγράψει ο Αλέξης με αποτέλεσμα να γίνονται τα νεύρα του Ανδρουλάκη τσατάλια και να τον κατηγορεί για τυμβωρυχία) είχε χθες, Σάββατο, Γρεβενά και Κοζάνη, σήμερα έχει διακαναλική στα περιφερειακά Μέσα, τη Δευτέρα πάει Λαμία, την Τρίτη στον Πειραιά, την Τετάρτη υπάρχει το ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών, την Πέμπτη μιλάει σε Τρίκαλα, Λάρισα και το Σάββατο περιοδεύει σε Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, με ομιλία στην Καβάλα, με την οποία διατηρεί ιδιαίτερους δεσμούς, αφού από εκεί, συγκεκριμένα από την Ελευθερούπολη, κατάγεται η μητέρα του Αρίστη. Η δε τελική επίθεση ξεκινά την άλλη Κυριακή 14 Μαΐου από το Αγρίνιο.
Ακολουθούν τη Δευτέρα τα Γιάννενα, την Τρίτη η Θεσσαλονίκη, την Τετάρτη το Ηράκλειο, την Πέμπτη η Αθήνα και η τελευταία συγκέντρωση γίνεται την Παρασκευή στην Πάτρα.
Νίκος Φελέκης
0 Σχόλια