Του Παντελή Σαββίδη
Τα Τέμπη ανέδειξαν την ανυπαρξία κράτους. Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Ανέδειξαν ένα κράτος χωρίς συνοχή και χωρίς την ικανότητα να ιεραρχίσει τα προβλήματα. Ένα κράτος ευτελές στην πολιτική που ασκούν τα κόμματα που συγκροτούν την πολιτική του διάσταση. Όταν ένας νεαρός υπουργός της κυβέρνησης με ύφος χιλίων καρδιναλίων ζητά απο την αντιπολίτευση να ντρέπεται που έθεσε στη βουλή θέμα ασφάλειας των σιδηροδρόμων και μετά απο μερικές ημέρες δεκάδες νέοι άνθρωποι να χάνουν την ζωή τους σε σιδηροδρομικό ατύχημα, τότε κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στην πολιτική του Βασιλείου της Αθήνας.
Και όταν η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της επιχειρούν να περάσουν την αντίληψη ότι επρόκειτο για ένα ανθρώπινο λάθος και θα τιμωρηθεί ο υπαίτιος, αποκαλύπτεται ότι η κυβέρνηση, η βασικώτερη συνιστώσα του κράτους, δεν θέλει να το αλλάξει.
Το κράτος δεν θα αλλάξει. Και αυτή είναι η διαρκής τραγωδία μας. Δεν θέλουν να το αλλάξουν αυτοί που έχουν την δύναμη να το κάνουν. Διότι αυτό είναι το κράτος που επιθυμούν. Είναι το κράτος που λυμαίνονται. Ο εξορθολογισμός του θα περιορίσει τις δυνατότητές τους να το απομυζούν.
Αυτό το κράτος, όμως, είναι επικίνδυνο για όλους εμάς. Διότι οι σαθρές δομές του δεν εξικνούνται στη λειτουργία των σιδηροδρόμων ή σε ένα ανασφαλές οδικό δίκτυο. Η λογική του ημετέρου που θα το αναπαράγει απο την θέση που θα τοποθετηθεί είναι η κυρίαρχη ιδεολογική συνιστώσα του.
Όλοι οι καίριοι τομείς του κράτους, όλοι οι θεσμοί του λειτουργούν με την ίδια λογική, την ίδια νοοτροπία, την ίδια ιδεολογία. Στην περίπτωση του σιδηροδρόμου είχαμε την τραγωδία των Τεμπών. Τι θα γίνει στην περίπτωση που χρειασθεί η ενεργοποίηση άλλων θεσμών, όπως οι Ένοπλες Δυνάμεις;
Ειλικρινά, δεν υπονοώ τίποτε για την σημερινή ηγεσία τους, την οποία σέβομαι και πολλοί επαινούν, αλλά είναι διαχρονική η συνήθεια να τοποθετούνται επικεφαλής οι φίλα προσκείμενοι στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Με τη νοοτροπία που υπάρχει στην κρατική λειτουργία, θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στην κρίσιμη στιγμή; Πέρα απο όσα όλοι λέμε για να κρατήσουμε ψηλά και το ηθικό και του στρατεύματος και της κοινωνίας;
Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους θεσμούς των Σωμάτων Ασφαλείας. Και αναφέρομαι σε αυτούς διότι αν χρειασθούν- ο μη γένοιτο- απο την αποτελεσματικότητά τους θα εξαρτηθεί η ύπαρξή μας.
Το δεύτερο που θα ήθελα να σχολιάσω είναι η πολιτική νοοτροπία των πρωθυπουργών του. Σε κρίσιμες στιγμές λένε ένα “αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη” και τελείωσαν. Αναλαμβάνουν μετά οι κομματικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί τους για να “καθαρίσουν”.
Ο σημερινός πρωθυπουργός με όσα μπορώ να φέρω στη μνήμη μου, ανέλαβε δύο φορές την πολιτική ευθύνη. Την μια με τις υποκλοπές, για τις οποίες μας είπε ότι δεν γνώριζε και αυτό απο μόνο του ήταν αιτία προβληματισμού (αν δεν γνώριζε τις υποκλοπές, πόσα άλλα δεν γνωρίζει ασκώντας την εξουσία) και μια με τα Τέμπη. Την μια απέπεμψε άμεσους συνεργάτες του, την άλλη, το βάρος θα πέσι στον Σταθμάρχη. Πόσες φορές ο πρωθυπουργός πρέπει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για να την νοιώσει βαριά στους ώμους του; Και τι σημαίνει αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη;
Κομβικό σημείο της νεότερης πολιτικής εξέλιξης της χώρας υπήξε ο Διχασμός του 1916. Η χώρα χωρίσθηκε στα δύο και απο τότε το μίσος των δύο μερών δεν έχει κατασιγάσει.
Ο Διχασμός δεν τελείωσε το 1922. Συνεχίζεται ως σήμερα με την άθλια χρήση της προδοσίας εκατέρωθεν.
Εκείνος ο Διχασμός είναι που κινεί υποσυνείδητα την σημερινή πολιτική συμπεριφορά μας. Διακρίνεται σε μια κατακερματισμένη κοινωνία που αναζητά σανίδα σωτηρίας. Η ίδια δεν δείχνει να μπορεί να την βρει. Και η πνευματική της τάξη η οποία θα μπορούσε να την βοηθήσει, δεν υπάρχει. Είναι τρομερή η πνευματική ρηχότητα στο δημόσιο λόγο. Οι διανοούμενοι εξ ορισμού, ασκούν κριτική στην εξουσία. Στην Ελλάδα υπηρετούν την εξουσία. Η πολιτική της τάξη προσπαθεί να γαντζωθεί πάση θυσία απο την εξουσία (τα λεφτά και η δόξα είναι πολλά) και η οικονομική της τάξη θέλει ένα αποσαθρωμένο κράτος για να το λυμαίνεται.
Θα μου πείτε δεν αφήνω καμιά αχτίδα αισιοδοξίας. Καλύτερα. Να ενσκήψουμε στις τεράστιες αδυναμίες μας και να επιχειρήσουμε να τις λύσουμε. Ποιοι θα το κάνουμε; Εδώ δεν έχω απάντηση.
ΥΓ1: Είναι επιτακτική ανάγκη η χώρα να πάει σε εκλογές. Η Κυβέρνηση δεν θα μπορεί απο δω και πέρα να κυβερνήσει. Η αμφισβήτησή της είναι έντονη. Θα αντιμετωπίζει καθημερινά ταραχές. Ο ήδη ξεχαρβαλωμένος κρατικός τομέας δεν θα μπορεί να λειτουργεί. Η πρόταση για άμεσες εκλογές δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού απο το να αναλάβει τις ευθύνες της η κοινωνία. Και να υπάρξει μετά απο αυτές μια ανασύνταξη και του κράτους. Για να επιτευχθεί χρειάζεται μια πολυκομματική κυβέρνηση. Για να κατασιγάσουν και τα πάθη και για να αναπτυχθεί κουλτούρα συνεργασίας. Οι εντάσεις είναι επικίνδυνες.
ΥΓ2: Η Κάθαρση που απαιτεί η Τραγωδία είναι η δημιουργία ενός σύγχρονου, δημοκρατικού, λειτουργικού κράτους.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της
αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια