Βεβήλωση νεκρών


Οι νεκροί είναι έρημοι και ανυπεράσπιστοι απέναντι σε όσους επενδύουν πολιτικά στον θάνατό τους. Για τον πολύ λαό το δυστύχημα των Τεμπών αποτέλεσε ένα οδυνηρό ξάφνιασμα, ένα βαθύ σοκ. Επέφερε μια πάνδημη θλίψη που εξακτινώθηκε και σε Έλληνες του εξωτερικού, καθώς η σημερινή τεχνολογία τους επιτρέπει καθημερινή επαφή με τα τεκταινόμενα στην πατρίδα.

Δεν ήταν μόνο ο μεγάλος αριθμός των νεκρών και ο άδικος θάνατός τους. Ηταν κυρίως τα νιάτα τους που μας λύγισαν. Τα γεμάτα από χαρά και προσμονή ζωής χαμόγελά τους, όπως αποτυπώνονταν στις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν. Λυγμός και οργή για το άδικο. Αλλά οι επαγγελματίες της οργής κράτησαν το δεύτερο.

Στις πρώτες διαδηλώσεις εμφανίστηκαν αλλότρια είδη που επένδυαν στην συλλογική συγκίνηση για να περάσουν τις δικές τους «πλατφόρμες». Από εκείνους τους κομματικούς νεαρούς οπαδούς που φέρουν κοντάρια εν είδει σημαιών στις διαδηλώσεις, έως εκείνους που κραυγάζουν «Η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς».

Ηταν και οι στοχοπροσηλωμένοι μονομανείς που οικειοποιούνταν ασύστολα τους νεκρούς με πανό του στυλ «οι νεκροί μας τα κέρδη σας», και σε άφηναν ενεό: Από που κι ως που δικοί τους οι νεκροί; Και τα έλεγαν ακόμη και αυτοί που πούλησαν την ΤΡΑΙΝΟΣΕ για φραγκοδίφραγκα.

Μπορεί να το έκαναν για να διασκεδάσουν το ξεπούλημα που διέπραξαν, είτε γιατί διέπονται από την ανεπίγνωστη αυθαιρεσία: Να θεωρούν ότι ιστορικώ δικαίω δικαιούνται να κατηγορούν και να επιτιμούν τους πάντες, ακόμη και για τα δικά τους επιλήψιμα πεπραγμένα.

Αναμεσά τους φυσικά και τα καθοδηγούμενα αγήματα των παράνομων μεταναστών, που χρησιμοποίησαν την συλλογική λύπη για να απαιτήσουν ελληνοποίηση, διαβατήριο, σπίτια και μισθούς! Βρήκαν την ώρα οι καθοδηγητές τους, για να τους κάνουν πιο απεχθείς...

Από την αυγή του ανθρώπινου είδους οι νεκροί απολαμβάνουν σεβασμό. Στην Ευρώπη (στοιχεία δημοσιευμένα από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ) μόνο το 2021 στην ΕΕ καταγράφησαν 1.389 σιδηροδρομικά δυστυχήματα με συνολικά 636 νεκρούς και 513 τραυματίες, εκ των οποίων τα 97 αφορούσαν συγκρούσεις τρένων.

Δεν τα γράφουμε για να δικαιολογήσουμε καμιά κυβέρνηση, όπως θα αποφανθούν οι εύκολες κομματικές ντουντούκες, μεταξύ των οποίων και κάποιοι δηλώνοντες δημοσιογράφοι. Το γράφουμε γιατί σε καμιά άλλη χώρα τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα και οι νεκροί δεν έγιναν προεκλογικά προσπέκτ των κομμάτων.

Σαφώς ήταν τραγικό πρόβλημα σε όλες, αλλά ήταν Λυδία λίθος μεταξύ των λαών και κυβερνήσεων. Ουδεμία πολιτική δύναμη το εκμεταλλεύτηκε. Καλώς - κακώς, αυτός είναι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός από τον οποίο απέχουμε. Στην απόληξη της Βαλκανικής χερσονήσου όλοι έσπευσαν να επενδύσουν και να αποκτήσουν πολιτική υπεραξία στο όνομα των νεκρών.

Το αστείο θέατρο που έπαιξε προχθές ο Τσίπρας πηγαίνοντας σε ένα γιαπί για να καταγγείλει την μη ύπαρξη τηλεδιοίκησης, συνοδευόμενος από έναν επί δωδεκαετία σχολάζων κομματικό συνδικαλιστή, σχολιάστηκε αρκούντως. Το χειρότερο το είδαμε από την βουλευτή του ΜεΡΑ 25, κυρία Απατζίδη.

Δεν είναι οι αστειότητες που είπε στη Βουλή, ότι το σιδηροδρομικό ατύχημα ήταν θυσία, ή κάτι τέτοιο, στον σκοτεινό Μολώχ του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός κολλάει σε όλα, ακόμη και αν οι εθνικοί πόροι με την κακοδιοίκηση που τους επεφύλαξε το πολιτικό προσωπικό επί δεκαετίες, ήταν λειψοί, ώστε να μην μπορούν να συντηρήσουν το σύνολο του ΟΣΕ. Και ποιος ιδιωτικός καπιταλισμός όταν παραχωρήθηκε σε ιταλική κρατική εταιρεία;

Ωστόσο, η εν λόγω βουλευτής προέβη σε μέγιστη προσβολή νεκρών. Σε μαύρο T-shirt τύπωσε σχήμα σιδηροδρομικών γραμμών και με λευκά γράμματα το λογότυπο: «57 νεκροί, 156 υποκριτές».

Δεν έχει σημασία που με τον αριθμό υπονοούσε μόνο τους κυβερνητικούς βουλευτές, ενώ την ΤΡΑΙΝΟΣΕ την ξεπούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά αφορούν όσα προείπαμε: Την Αριστερά που θεωρεί ότι δικαιούται να παριστάνει τον κοινωνικό τιμητή ακόμη και σε θέματα για τα οποία υποχρεούται να απολογηθεί. Έχει σημασία η ελαφρότητα της αμφίεσης.

Είθισται η Αριστερά να χρησιμοποιεί τους νεκρούς ως σύμβολα. Η φωτογραφία του Βελουχιώτη στόλισε πολλά φοιτητικά δωμάτια κατά την πρώιμη περίοδο της μεταπολίτευσης. Το ίδιο φυσικά και το πόστερ του Τσε Γκεβάρα, που ρετουσαρισμένο εν είδει ποπ ειδώλου, συνήρπασε τη νεολαία της Δύσης στα 70s.

Έγινε T-shirt, δείγμα επαναστατικότητας και αμφισβήτησης κατά του «κατεστημένου», η οποία αμφισβήτηση κυκλοφορούσε λικνιζόμενη στα βραδινά μοδάτα club των δυτικών πόλεων.

Αλλά αυτά αφορούσαν αγωνιστές (ναι) που με τον τρόπο τους (λαθεμένο ή όχι, έχει αποφανθεί η ιστορία), ήθελαν να αλλάξουν την ιστορία, και πλήρωσαν με τη ζωή τους. Αλλά και όταν χρησιμοποιήθηκαν ως μοδάτη αμφισβήτηση και σημείο αναφοράς, είχε υπάρξει χρονική περίοδος συναισθηματικής αποφόρτισης, και είχαν περάσει στην ιστορία.

Τέτοια στυγνή πολιτική εκμετάλλευση σαν αυτή που έκανε η βουλευτής του Βαρουφάκη, δεν θα διανοείτο ουδείς που θα είχε μια στοιχειώδη ενσυναίσθηση. Τα νεκρά παιδιά του των Τεμπών χρησιμοποιημένα ως εργαλείο πολιτικής προπαγάνδας, από το βήμα της Βουλής. Το μόνο που προδίδει είναι ολοκληρωτική απανθρωπιά. Και όλα αυτά στο όνομα της μαχητικότητας της Αριστεράς που είναι, λέει, υπέρ του ανθρώπου!

Γιάννης Σιδέρης

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια