Κύβος ερρίφθη. Η άτυπη προεκλογική περίοδος μετετράπη ουσιαστικά σε επίσημη με τη γνωστοποίηση της ημερομηνίας. Μακρόχρονη η προεκλογική περίοδος. Η τοξικότητα πέρασε από τα social media στα mainstream και στα κόμματα.
«Είστε γελοίος», «είστε γελοία» ήταν χθες το προοίμιο των επερχόμενων φιλοφρονήσεων μεταξύ δύο πολιτικών των δύο μεγάλων κομμάτων. Βεβαίως δεν υστέρησαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, με αφορμή τη ρήση του Πρωθυπουργού ότι πιστεύει στις μονοκομματικές αλλά όχι μονόχρωμες κυβερνήσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για κυβέρνηση «κουρελού». Ναι, ο Τσίπρας, που πέραν του ότι συγκυβέρνησε με τον Καμμένο, διατήρησε τη δεδηλωμένη προσαρτώντας βουλευτές του Καμμένου, του Ποταμιού, του ΠΑΣΟΚ και του Λεβέντη (πόσο πιο κουρελού δηλαδή;).
Το χειρότερο είναι ότι αναβίωσε πρακτικές που έρχονται από την πιο φρικαλέα περίοδο των μέσων του προηγουμένου αιώνα: Την «οικογενειακή ευθύνη» (γερμανιστί «Ζιπενχάφτ») που καθιστά τους συγγενείς συνυπεύθυνους κριμάτων. Και αν η γερμανική λέξη ακούγεται βαριά, ας μείνουμε στα καθ΄ ημάς, όπου η ίδια η Αριστερά πλήρωσε την οικογενειακή ευθύνη γιατί ο αδερφός ή ξάδερφος ήταν κομμουνιστής.
Ο Τσίπρας μετέφρασε το «όχι μονόχρωμη κυβέρνηση» ως σχεδιασμό αποστασίας εκ μέρους του Μητσοτάκη και σχολίασε: «Μπορεί η οικογένεια Μητσοτάκη να έχει μακρά παράδοση σε αποστασίες, αλλά δεν είναι αυτό που αρμόζει στη χώρα». Και δεν το είπε πρώτη φορά. Το είχε πει και το 2019 σε προεκλογική συγκέντρωση στην Πάτρα.
Όχι δεν είναι φασίστας ο Τσίπρας. Πεζοδρομιακή πολιτική κάνει. Όχι όμως την πεζοδρομιακή της αγωνιστικότητας που υποβόσκει στο φαντασιακό της Αριστεράς, αλλά εκείνη του εκτσογλανισμού που έχει πει ο Βενιζέλος.
Από κοντά και το ΠΑΣΟΚ, αναρτά επιτιμητικά: «Μετά το χέρι - χέρι με τον Καρατζαφέρη, ο κ. Μητσοτάκης επιχειρεί με εικαστικές προσεγγίσεις να καμουφλάρει τις οικογενειακές του παραδόσεις. Όμως το 2023 δεν είναι 1965»! Μάλιστα «Οικογενειακές παραδόσεις»!
Προφανώς η νέα γενιά του Πασοκικού επιτελείου δεν έχει ιστορικές παραστάσεις και φαίνεται ότι δεν ξέρει ότι το 1965 ακόμη και οι οπαδοί του Κέντρου ήταν ύποπτοι γιατί είχαν αδερφό ή ξάδερφο κομμουνιστή. Τότε που αγόραζαν κρυφά ακόμα και τα Νέα, το Βήμα ή την Αθηναϊκή. Και ποινικοποιεί την συγγένεια - πέραν του ότι και για την «αποστασία» δεν υπάρχει ενιαία άποψη των ιστορικών.
Όσο για το «χέρι -χέρι με Καρατζαφέρη» το γράφει επειδή η ΝΔ ενσωμάτωσε τους Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη. Το ΠΑΣΟΚ που το 2012 στήριξε (και καλά έκανε) την κυβέρνηση Παπαδήμου παράλληλα με τον Καρατζαφέρη!
Παρουσιάζονται άσπιλοι και αμόλυντοι. Ο ίδιος ο Ανδρουλάκης θεωρεί εαυτόν «λευκή σελίδα», λέγοντας στην Κοσιώνη του ΣΚΑΙ «Δεν έχω κυβερνήσει». Όμως είναι άλλο η «οικογενειακή ευθύνη» που δεν πρέπει να επωμίζονται τα μέλη οικογενειών, και άλλο η πολιτική ευθύνη των κομμάτων. Επωμίζονται οι επόμενοι την ιστορία των κομμάτων τους, εκτός αν την αποκηρύξουν.
Ενδεικτικά τα ανωτέρω για τον βόρβορο που μας περιμένει έως τις αρχές Ιουλίου των δεύτερων εκλογών. Δεν λέμε ότι και οι πολιτευτές της ΝΔ δεν θα μετέλθουν παρομοίων λεκτικών εξτρεμισμών. Προς το παρόν τουλάχιστον ο κεντρικός πολιτικός λόγος που εκπέμπεται από το επίσημο κόμμα δεν έχει παρασυρθεί σε παρόμοιες εκτραχύνσεις.
Οι εκλογές είναι λίαν κρίσιμες. Δεν αναπαράγουμε το γνωστό κλισέ. Όλες οι εκλογές είναι κρίσιμες για τη χώρα. Οι επερχόμενες είναι κρίσιμες για τους πολιτικούς αρχηγούς των τριών μεγάλων κομμάτων, καθώς «παίζουν το κεφάλι τους».
Ο Μητσοτάκης, εάν αποτύχει μάλλον θα παραδώσει τη θέση, ακολουθώντας την κομματική παράδοση. Εκεί ποντάρει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο ΠΑΣΟΚ οι αρχηγίσιμοι θα ζητήσουν την κεφαλή του Ανδρουλάκη επί πίνακι εάν στις δεύτερες εκλογές λάβει ποσοστό μικρότερο του 2019. Ο Τσίπρας δεν κινδυνεύει άμεσα, καθώς θα επικαλεστεί την απόφαση του συνεδρίου, αλλά ένας αρχηγός που θα έχει χάσει σε έξι αναμετρήσεις (αν χάσει 2 τώρα, συν τις 4 του το 2019: ευρωεκλογές, εθνικές, αυτοδιοικητικές, νομαρχιακές), θα έχει τελευτήσει βίον και… δεν θα του το λένε!
Ως εκ τούτου η προεκλογική περίοδος προβλέπεται άγρια. Θα συμβάλουν και τα πολιτικώς απολίτιστα κομματικά επιτελεία, η τοξικότητα των μισθοφόρων στα social media, και βεβαίως - ίσως και κυρίως - το μεγάλο κεφάλαιο που ενδιαφέρεται αγωνιωδώς να βάλει το δάχτυλο στο μέλι των δις του Ταμείου Ανάπτυξης.
Γιάννης Σιδέρης
0 Σχόλια