Με το πέρασμα στη νέα χρονιά-καλοτάξιδη να είναι-κοίταξα λίγο την ανακατανομή των εδρών στην επικράτεια, βάσει της νέας απογραφής που παρότι έγινε με τα πιο σύγχρονα μέσα χρειάστηκε πολλούς μήνες για να βγει στον αέρα από μια στατιστική υπηρεσία καταφανώς διαλυμένη μέσα στην αγωνία της να υπηρετήσει κυβερνητικές σκοπιμότητες.
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Μια αρχική, διαχρονική-θα έλεγα- επισήμανση, είναι ότι έχουμε περισσότερους
βουλευτές από όσους χρειαζόμαστε. Ένα κράτος δέκα εκατομμυρίων εξυπηρετείται
μια χαρά με εκατό «πατέρες του έθνους».
Έναν για κάθε 100 χιλιάδες κατοίκους. Δεν βλέπω κανένα λόγο να χρειάζεται
τριακόσιους. Ειδικά από αυτούς τους επιδέξιους στις επικύψεις που το
μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προσκυνούν την κομματική ηγεσία και να τα
αρπάζουν δεξιά κι αριστερά.
Πέραν αυτού, από τους (αχρείαστους) τριακόσιους, περισσότεροι από το ένα
τρίτο, δραστηριοποιούνται και εκλέγονται μέσα στο υδροκεφαλικό μόρφωμα της
Αττικής που φιλοξενεί πλέον σχεδόν το μισό πληθυσμό της χώρας. Αναλογικά
δίκαιο; Πιθανόν. Ουσιαστικά όμως αυθαίρετο, ανακόλουθο και εξόχως
δυσλειτουργικό το μοντέλο εκπροσώπησης.
Η πρωτεύουσα με τις συνοικίες της και ο ευρύτερος νομός Αττικής αποτελούν
ένα απέραντο χωνευτήρι κοινωνικών τάξεων, επαγγελματικών κοινοτήτων και
ασφαλώς εθνικών ομάδων. Τα γκέτο στις παρυφές και το κέντρο της Αθήνας είναι
πλέον γεγονός και κάποιοι από τους κατοίκους τους, πολιτογραφημένοι Ελληνες,
ψηφίζουν. Αλλά δεν πάνε στο βουλευτή της γειτονιάς να ζητήσουν χάρες. Εχουν
συνηθίσει τις ΜΚΟ και το κράτος που τους εξυπηρετεί απρόσωπα…
Το πρόβλημα είναι λοιπόν ότι ένας τόσο πολυστρωματικός και ανομοιογενής
αστικός πληθυσμός ποικιλόχρωμης προέλευσης είναι αδύνατον να εκπροσωπηθεί
αποτελεσματικά σε επίπεδο κοινοβουλίου. Ακριβώς επειδή ο κάτοικος της Εκάλης
και του Ψυχικού δεν έχει τους ίδιους νταλκάδες με αυτόν της Νέας Ιωνίας και
της Μεταμόρφωσης.
Στα μεγάλα αστικά κέντρα όλου του ανεπτυγμένου κόσμου η αντιπροσώπευση, με
την έννοια της μεταφοράς συλλογικών αιτημάτων, γίνεται σε δημοτικό επίπεδο.
Οι δημότες μπορούν να πιέσουν για να λυθούν προβλήματα ή να αποτραπούν
παράλογες αποφάσεις(όπως π.χ. η τοποθέτηση διοδίων στον περιαστικό ιστό που
δεν τόλμησε να υλοποιήσει η κυβέρνηση μετά τον ξεσηκωμό των κατοίκων). Αλλά
και πάλι από περιοχή σε περιοχή τα αιτήματα και οι ανάγκες είναι
διαφορετικά.
Στον Διόνυσο, ας πούμε, που μένω εγώ τα ζητούμενα-μεταξύ άλλων- είναι να
φτιαχτεί επιτέλους αποχετευτικό δίκτυο για να καταργηθούν οι «αρχαίοι»
βόθροι, να λειτουργούν τα εκχιονιστικά τον χειμώνα και τα συστήματα
πυρόσβεσης το καλοκαίρι. Στο Μαρούσι, μερικά χιλιόμετρα πιο νότια, ο κόσμος
έχει άλλα θέματα να λύσει.
Όμως οι ίδιοι βουλευτές εκπροσωπούν τους μεν και τους δε. Φανταστείτε δε πώς
επιτείνεται το έλλειμμα εκπροσώπησης με τους ετεροδημότες. Κάποιος για
παράδειγμα ζει στο Πέραμα, αλλά εξακολουθεί να ψηφίζει στη γενέτειρα του,
στο Διδυμότειχο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις(όχι ασφαλώς σε όλες) δεν μπορεί να έχει εικόνα
από τις σημερινές έγνοιες και τα προβλήματα της ιδιαίτερης του πατρίδας.
Κακά τα ψέματα, το σύστημα εκλογικής εκπροσώπησης είναι εντελώς ανορθολογικό
και φτιαγμένο για να συντηρεί το πελατειακό κράτος και τους κάθε λογής
χαραμοφάηδες. Με απελπισία διαπίστωσα ότι τώρα προστίθενται πέντε έδρες στην
Αττική και προσέξτε: γίνεται μονοεδρική περιφέρεια η ακριτική Θεσπρωτία και
η Καστοριά με τα μύρια όσα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η
Δυτική Μακεδονία στο σύνολο της.
Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών θα πρέπει να απευθύνονται σε έναν και
μοναδικό «θεό» για να μεταφέρει την αγωνία τους στο κοινοβούλιο,
διαιωνίζοντας την κομματοκρατία την ευνοιοκρατία και την σαπίλα των
κοινοβουλευτικών θεσμών.
Οι γουναράδες της Καστοριάς θα πρέπει να κάνουν δημόσιες σχέσεις με τους
πολιτευτές του κόμματος που πρωτεύει στην εκλογική τους περιφέρεια γιατί δεν
θα υπάρχουν βουλευτές αντιπολίτευσης να προωθήσουν τα συμφέροντα τους. Κι αν
αυτός ο ένας που θα εκλεγεί είναι «πιασμένος» από οικολόγους που θέλουν να
εξαλειφθούν οι γούνες, απλά…καήκανε.
Λυπάμαι, αλλά δεν είναι δημοκρατικό μοντέλο αυτό. Και είναι συνυπεύθυνα τα
κόμματα που επιδιώκουν την διαιώνιση του γιατί βολεύονται με τους στρατούς
ασπόνδυλων που υπηρετούν τυφλά τον εκάστοτε αρχηγό προσβλέποντας στην
«αξιοποίηση» τους.
Οι βουλευτές δεν επιτελούν πλέον κάποιο λειτούργημα. Το αξίωμα τους είναι
συνώνυμο βολέματος, κομματικής φαυλοκρατίας και συχνά εφαλτήριο πλουτισμού.
Σε αντίθεση (υπό μία έννοια) με τους δημάρχους που με τα όποια μέσα
διαθέτουν μπορούν να ανακουφίσουν μια τοπική κοινωνία. Γι αυτό ορισμένοι
εκλέγονται δυό και τρείς φορές.
Προσωπικά δεν θα πήγαινα σε βουλευτή της Περιφέρειας μου, ούτε για να του
ζητήσω να περάσει τον σκύλο μου στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και πιστεύω δεν
είμαι ο μόνος.
Διερωτηθείτε απλώς γιατί αυτές οι περιώνυμες εταιρείες δημοσκοπήσεων δεν
έχουν αξιωθεί σε κάποια από τις μετρήσεις τους να προσθέσουν το απλό,
απλούστατο ερώτημα: «τι εικόνα έχετε για τον μέσο Ελληνα βουλευτή»; Σας
βεβαιώνω πως θα δεν θα μπορούσαν να δημοσιοποιήσουν τα αποτελέσματα. Γιατί
αμέσως θα εγείρετο ζήτημα δημοκρατίας…
 χαμηλών επιδόσεων;){kind=link}
0 Σχόλια