Τότε και τώρα: Η Γενιά που ανέλαβε τα ηνία

Θα έχετε ακούσει την αγωνιώδη απόφανση της γενιάς που έχει αναλάβει, ήδη, τα ηνία της χώρας: “Ήρθε η ώρα της γενιάς μας”.

Του Παντελή Σαββίδη

Η ώρα, έρχεται νομοτελειακά. Δεν εκβιάζεται.

Ίσως, στην περίπτωσή μας, βοηθούσης και της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, η ώρα εκβιάστηκε, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι η διαχείριση των πραγμάτων απο τη γενιά που προλαβαίνουμε να παρακολουθήσουμε, τη γενιά δηλαδή, των παιδιών μας, δεν είναι και κολακευτική.

Ο Σύριζα του κ Τσίπρα, απογοήτευσε όχι, μόνο, την ελληνική κοινωνία που δεν είχε ώσμωση με την αριστερά αλλά και πολλούς αριστερούς.

Η ΝΔ του κ Μητσοτάκη, εξορκίζεται απο τους παραδοσιακούς δεξιούς και ικανοποιεί οριμένους διακομματικούς καιροσκόπους που καπηλεύονται τον χώρο του Κέντρου. Τους δίνει μια εικόνα μετριοπάθειας και ηπιότητας και καλύπτονται πίσω απο αυτά.

Το πολιτικό σύστημα δεν είναι δημοκρατία. Είναι κάτι σαν ολιγαρχική κοινοβουλευτική ολιγαρχία.

Η δημοκρατία είναι ένα σύστημα με πολλά ελαττώματα αλλά και προτερήματα για πολλούς

Δεν είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα. Και σε ό,τι αφορά τα ελαττώματά του του κάνουμε κριτική χωρίς να γνωρίζουμε ότι αυτό που σχολιάζουμε είναι η βασική αρχή της δημοκρατίας. Όπως το ότι, όλοι έχουν γνώμη και ψήφο και η ψήφος είναι ισότιμη. Και αυτού που καταλαβαίνει πολλά και εκείνου που δεν καταλαβαίνει τίποτε.

Η εικόνα την δεκαετία του ’60 μιας κοινοβουλευτικής ομάδας την οποία δεν μπορούσε να συμμαζέψει ο αρχηγός και η οποία επηρεαζόταν απο τον βασιλιά ή τα ολιγαρχικά κέντρα της εποχής είναι αλγεινή.

Αλγεινή είναι, όμως, και η εικόνα των κοινοβουλευτικών ομάδων και της σημερινής βουλής που θυμίζει στρατό σε στοίχιση. Κανείς και ποτέ δεν έχει άποψη πέραν του αρχηγού. Υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τον λαό του τόπου που εκλέγονται αλλά αν δεν θέλει ο αρχηγός τίποτε δεν περνά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του τόπου τους.

Είναι η γενιά που φώναζε: ήρθε η σειρά μας, σε μια προσπάθεια βίαιης εκτόπισης οτιδήποτε και οποιουδήποτε είχε μείνει στον δημόσιο χώρο απο την προηγούμενη.

Είναι η γενιά που βιάζεται να πετύχει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ό,τι η προηγούμενη χρειαζόταν μια ζωή για να πετύχει-και αν το πετύχαινε- θετικό ή αρνητικό.

Είναι η γενιά που παρόλο που γνωρίζει τις παθογένειες του παρελθόντος ΔΕΝ θέλει να τις ξεπεράσει.

ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΥ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΕΣ δυνατότητες της προηγούμενης αλλά που πρέπει να τις αξιοποιήσει για το καλό και το δικό της και το συλλογικό.

Γιατί, διαφορετικά, το τέλος θα είναι βίαιο και καταστροφικό. και το τέλος φαίνεται.

Πηγή anixneuseis.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.