Πότε θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος;

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι πιθανόν να βρισκόμαστε κοντά στη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία και ταυτόχρονα σε μια οδυνηρή κλιμάκωση με την εμπλοκή των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ

Όσες ελπίδες καλλιέργησαν οι πληροφορίες για τις μυστικές συναντήσεις των επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών ΗΠΑ και Ρωσίας, άλλες τόσες ανησυχίες προκάλεσε η έκρηξη των πυραύλων εντός του πολωνικού εδάφους, χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ. Θα μπορούσαν να είχαν συμβεί και τα δύο, τελικά δεν έγινε τίποτα. Ωστόσο, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι, εννέα μήνες μετά την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε μπροστά σε χειρότερα αδιέξοδα από εκείνα τα οποία, υποτίθεται, θα επέλυε ο πόλεμος.

Είναι φανερό ότι κανένας δεν θέλει πλέον τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και κανένας -είτε άμεσα είτε έμμεσα εμπλεκόμενος- δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από αυτόν. Πρώτος απ’ όλους ο Πούτιν, εκεί που πίστευε ότι θα έκανε περίπατο στο Κίεβο, θα ανέτρεπε τον Ζελένσκι και θα προσαρτούσε την Ουκρανία, βρίσκεται στην πιο δυσχερή θέση. Ο περίφημος «κόκκινος στρατός» αποδείχθηκε ένα βραδυκίνητο ασκέρι, ανοργάνωτο, μια πολεμική μηχανή με οπλικά συστήματα της δεκαετίας του 1970.

Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί, οι υποχωρήσεις σε πολλά σημεία του μετώπου, η προέλαση των Ουκρανών, οι συνεχείς αλλαγές στην ηγεσία αποδεικνύουν ότι ο ρωσικός στρατός ήταν περισσότερο για τις παρελάσεις στην Κόκκινη Πλατεία, παρά για πολεμικές επιχειρήσεις στις παγωμένες πεδιάδες. Την ίδια στιγμή, η ρωσική οικονομία καταρρέει χωρίς τα έσοδα από τις πωλήσεις φυσικού αερίου και πετρελαίου, ενώ ο ίδιος ο Πούτιν αμφισβητείται όλο και περισσότερο στο εσωτερικό της χώρας. Η μόνη του επιλογή ήταν να διατάξει τον βομβαρδισμό των ζωτικών εγκαταστάσεων της Ουκρανίας, προκαλώντας μία ακόμη ανθρωπιστική κρίση και αφήνοντας στην παγωνιά των -10 βαθμών και στο σκοτάδι εκατομμύρια ανθρώπους.

Ο Ζελένσκι παρά τις απώλειες και την καταστροφή της χώρας του πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει αυτό που τον περασμένο Φεβρουάριο έμοιαζε αδιανόητο: με τη βοήθεια της Δύσης να κερδίσει τον πόλεμο. Μόνο που η «νίκη» αποδεικνύεται μια σχετική έννοια, γιατί μπορεί να έφτασε μέχρι τον Δνείπερο, αλλά είναι αδύνατο να κερδίσει ξανά όλα τα εδάφη μέχρι τα σύνορα με τη Ρωσία, ακόμη και την Κριμαία. Ωστόσο, εξακολουθεί να επιδιώκει πάση θυσία όχι μόνο να συνεχίσουν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι να τον εξοπλίζουν και να τον χρηματοδοτούν, αλλά και να μπουν μαζί του στον πόλεμο με τη Ρωσία.

Μόνο που τα πράγματα τώρα έχουν αρχίσει να αλλάζουν.

Ο Μπάιντεν και οι άνθρωποί του πέρασαν μεγάλη αγωνία με τις ενδιάμεσες εκλογές για την ανανέωση των μελών του Κογκρέσου. Κατάφεραν να αναχαιτίσουν το «κόκκινο κύμα» του Τραμπ, αλλά πήραν το μήνυμα. Η αμερικανική κοινωνία βλέπει τις τιμές των καυσίμων να έχουν τριπλασιαστεί, ο πληθωρισμός τρέχει με απίστευτους ρυθμούς, η οικονομία κλυδωνίζεται και η κοινωνία επιθυμεί ένα τέλος στον πόλεμο.

Πριν από δύο εβδομάδες, ο ίδιος ο Μπάιντεν κάλεσε τον Ζελένσκι «να μη ζητάει άλλα», ξεκίνησε τις μυστικές συνομιλίες με τη Ρωσία και φρόντισε, πιο γρήγορα από ποτέ, να «αθωώσει» τον Πούτιν για τους πυραύλους που έπεσαν στην Πολωνία, μπλοκάροντας την πιθανή εμπλοκή του ΝΑΤΟ και την ανεξέλικτη κλιμάκωση του πολέμου. Ισως να μη μάθουμε ποτέ τι ακριβώς έγινε με αυτούς τους πυραύλους. Τους εκτόξευσαν κατά λάθος ή εσκεμμένα οι Ρώσοι και τους «κάλυψαν» οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ή έφυγαν πράγματι από τους Ουκρανούς και ποιος ακριβώς ήταν ο λόγος. Ο,τι κι αν έγινε, αποδεικνύεται ότι είναι πολύ εύκολο να μπούμε, ανά πασά στιγμή, σε έναν παγκόσμιο πόλεμο, όπως πολλοί φοβήθηκαν εκείνη τη νύχτα.

Τα διλήμματα που απασχολούν τις ΗΠΑ, «τρελαίνουν» τους Ευρωπαίους που πληρώνουν το πιο βαρύ τίμημα. Εξουθενωμένοι από την ενεργειακή-οικονομική κρίση και διχασμένοι πολιτικά, εξακολουθούν να στηρίζουν στρατιωτικά την Ουκρανία και, από την άλλη, πιέζουν με κάθε τρόπο τον Ζελένσκι να πάει σε συνθηκολόγηση αποδεχόμενος τον ακρωτηριασμό της χώρας του. Οι πληροφορίες μάλιστα λένε ότι στέλνουν έτοιμους χάρτες με τα νέα σύνορα.

Το νέο σκηνικό στην Ουκρανία επιβεβαιώνει το ιστορικό θεώρημα ότι όσο εύκολα μπορείς να μπεις στον πόλεμο, αλλά τόσο δύσκολα μπορείς να βγεις από αυτόν. Ελπίζω να το αντιλαμβάνονται και στην Τουρκία αυτοί που συνεχίζουν τις απειλές ότι «θα έρθουν νύχτα».

Μπάμπης Κούτρας

Πηγή Πρώτο Θέμα

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.