"Κάτι μυρίζει πολύ άσχημα στην Αθήνα"

Αυτό είναι το κλίμα στην Αθήνα και προοιωνίζεται πολλές εξελίξεις. Φοβάμαι δυσάρεστες

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

Λέγεται πως κατά την παρουσίαση, την Κυριακή, του βιβλίου του κ. Μανώλη Κοτάκη στη Λάρισα από τον πρώην Πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή ειπώθηκε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως “φύγαμε από την Αθήνα και ήρθαμε στη Λάρισα να παρουσιάσουμε το βιβλίο διότι στην Αθήνα κάτι μυρίζει πολύ άσχημα».

Οι παριστάμενοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας δυσφόρησαν διότι το συγκεντρωτικό πρωθυπουργικό σύστημα μπορεί να τους ελέγξει.

Αληθεύει δεν αληθεύει η περιγραφή, απεικονίζει μια οδυνηρή πραγματικότητα. Αυτό είναι το κλίμα στην Αθήνα και προοιωνίζεται πολλές εξελίξεις. Φοβάμαι δυσάρεστες.

‘Άρκεσε η αιμορραγία μιας πληγής για να αποκαλυφθεί πως ο βασιλιάς είναι-δυστυχώς και πάλι-γυμνός.

Μακάρι η χώρα να μπορούσε να ακουμπήσει σε μια κυβέρνηση η οποία θα την έβγαζε από ένα μακροχρόνιο τέλμα στο οποίο βυθίζεται ολοένα και περισσότερο.

Το πρώτο διάστημα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, ύστερα από την οδυνηρή εμπειρία του Συριζα, δημιούργησε κάποια αισιοδοξία. Η αισιοδοξία έσβησε με την αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών, όπου ο βόθρος δεν έχει τέλος, αλλά και την δυσαρέσκεια που έβγαζαν κυβερνητικά στελέχη ότι τελούν υπό τον ασφυκτικό συγκεντρωτικό έλεγχο μιας ομάδας του Μαξίμου που περιβάλλει τον πρωθυπουργό.

Από την αρχή του σκανδάλου των υποκλοπών φάνηκε πως η υπόθεση δεν ήταν διαχειρίσιμη. Αντί ο πρωθυπουργός να αναλάβει την ευθύνη, ως πολιτικός προϊστάμενος των υπηρεσιών που τις διέπραξαν, και να προσφύγει σε εκλογές, αναλώθηκε σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να πείσει πως δεν ευθύνεται διότι δεν ήξερε. Χωρίς να αντιλαμβάνεται πως καθιστούσε τα πράγματα χειρότερα εμφανιζόμενος ως ο πρωθυπουργός μιας χώρας που δεν γνωρίζει τι κάνουν οι υπαγόμενες σε αυτόν υπηρεσίες.

Τώρα, το φαινόμενο γιγαντώνεται, παίρνει διεθνείς διαστάσεις και δεν ελέγχεται, πλέον, με επιπτώσεις στην εικόνα της χώρας. Και είναι αυτό που κυρίως μας ενδιαφέρει. Η εικόνα της χώρας η οποία υφίσταται πλήγματα σε μια κρίσιμη περίοδο κατά την οποία έπρεπε να είναι ελκυστική.

Το σκάνδαλο των υποκλοπών βγάζει στην επιφάνεια ένα μέρος του βόθρου του ελληνικού βαθέος κράτους όπου τα στελέχη του, που παρακολουθούσαν, διαπλέκονται με το οργανωμένο έγκλημα, την ελληνική μαφία και έναν σωρό τόσο ωραίο κόσμο. Άνθρωποι, δηλαδή, σε ευαίσθητες θέσεις του κράτους είναι διαπεπλεγμένοι με την παρανομία. Είναι αποκαλυπτικό το ρεπορτάζ της “Καθημερινής” το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ: ΕΔΩ

Απτό αποτέλεσμα αυτής της διαπλοκής, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Deutsche Welle είναι να μην σημειώνει καμιά πρόοδο και η έρευνα για την αποκάλυψη των δολοφόνων του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ και να ζητούν, οι «Ρεπόρτερς Χωρίς Σύνορα», να παράσχει την συνδρομή της η Europol για να προχωρήσει η υπόθεση:  ΕΔΩ

Αν αυτά και άλλα παρόμοια είναι βλαπτικά της εικόνας της χώρας αλλά και της λειτουργίας των θεσμών της, οι επισημάνσεις που κάνει ο Ομότιμος Καθηγητής Γεωπολιτικής Γιώργος Πρεβελάκης για τις χαμηλές δυνατότητες της ελληνικής διπλωματίας σε έναν κόσμο ρευστό όπου μπορεί οι σημερινοί σύμμαχοι κάποια στιγμή να σε εγκαταλείψουν και θα πρέπει να σταθείς, μόνος, στα πόδια σου, είναι άκρως ανησυχητικές.

Οι δυνατότητες αυτές φάνηκαν στην περίπτωση διαχείρισης του λιβυκού και της επίσκεψης Δένδια με τα προβλήματα που δημιούργησε. Και δεν ξέρεις τι να υποθέσεις: να συνεχίσεις να έχεις κακές σχέσεις και με τις δύο πλευρές στη Λιβύη, όπως πριν την επίσκεψη, ή να επιχειρείς να τις βελτιώσεις και να κάνεις τα πράγματα χειρότερα;

Υπάρχει και κάτι άλλο που το άκουγα περισσότερο ότι ισχύει στην άμυνα της χώρας αλλά, τώρα, μαθαίνω, από έγκυρη πηγή ότι ισχύει και στην εξωτερική πολιτική.

Κυβερνητικά και πολιτικά στελέχη με κρίσιμη θέση στην ιεραρχία δεν θέλουν ή αρνούνται να ενημερωθούν για την κατάσταση ή τις δυνατότητες των τομέων που προΐστανται για να μην φέρουν ευθύνες- όπως νομίζουν- σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά.

Όπως έκανε ο κ. Μητσοτάκης με τις παρακολουθήσεις. Αφού το έκανε ο πρωθυπουργός, γιατί να μην το κάνουν και οι υπουργοί. ‘Η άλλα κυβερνητικά στελέχη. Έτσι, ή δεν εξελίσσεται τίποτε στους τομείς που έχουν υπό την ευθύνη τους τα στελέχη αυτά ή αναλαμβάνουν δράση, αν αναλάβουν, κατώτερα στην ιεραρχία άτομα στα οποία επιρρίπτεται τυχόν ευθύνη.

Επανερχόμαστε, δηλαδή, στο δόγμα που καθιέρωσε στο ΥΠΕΞ ένας διακεκριμένος πρώην υπουργός και το δόγμα έλαβε και το όνομά του: «Δεν κάνουμε τίποτε διότι όποτε κάναμε βρήκαμε τον μπελά μας».

Με αυτά και μ αυτά η χώρα οδεύει από το κακό στο χειρότερο με σοβαρούς κινδύνους να απειλούν την ακεραιότητά της. Διότι αν χρειαστεί να ασκηθούν πιέσεις θα ασκηθούν στον πιο ενδοτικό και στον πιο αδύναμο.

Από την άλλη, σε κοινωνικό επίπεδο έχει διαμορφωθεί ένας πολωτικός τριπολισμός: οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος, οι οπαδοί του Συριζα και ένας τρίτος ισχυρός πολιτικός, αλλά ανοργάνωτος, πόλος που αμφισβητεί τα πάντα. Ακόμη και το ότι υπάρχουμε. Γέφυρα μεταξύ των τριών αυτών πόλων είναι αδύνατη. Από τη φυσική γνωρίζουμε, επίσης, πως δεν υπάρχει και σημείο ισορροπίας μεταξύ τριών σωμάτων. Οπότε, τι γίνεται;

Όχι, μόνο, τίποτε δεν γίνεται αλλά τα πράγματα και στο κυβερνητικό κόμμα θα εξελιχθούν ακόμη χειρότερα. Η διάσταση των εσωκομματικών πόλων στη Νέα Δημοκρατία είναι, επίσης, αγεφύρωτη. Μια λύση που φάνηκε να συναντά την κοινή αποδοχή πριν την επίσκεψη Δένδια στη Λιβύη ήταν να αναλάβει ο σημερινός υπουργός εξωτερικών την πρωθυπουργία σε περίπτωση σχηματισμού πολυκομματικής κυβέρνησης με τον κ. Μητσοτάκη να ζητά την προεδρία του κόμματος. Αλλά, πλέον, όλα είναι ρευστά. Τίποτε δεν ισχύει και όλα παίζονται. Δυστυχώς, δεν παίζεται μόνο το εσωτερικό παιχνίδι. Αλλά και το μέλλον της χώρας. Και παίζεται υπό χειρότερες προϋποθέσεις από το παρελθόν.

Λύση θα μπορούσε να αναζητηθεί στην ελληνική διασπορά και στην αποσυγκέντρωση της χώρας, ο συγκεντρωτισμός της οποίας πήρε πολύ επικίνδυνα χαρακτηριστικά.

Αλλά ένα χαμηλής πολιτικής και πολιτισμικής κουλτούρας αθηναϊκό πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται να παραδώσει τίποτε από την νοσηρή κατοχή της εξουσίας του. Ελπίζω να μην προτιμήσει, ακόμη και τον εθνικό ακρωτηριασμό.

Πηγή makthes.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.