Του Strange Attractor
Δε μας έφτανε η οικονομική κρίση με τα μνημόνιά της, δε μας έφτανε ο κορονοϊός με τα λοκντάουν του, δε μας φτάνει ο γείτονας Σουλτάνος με τις συνεχείς απειλές του, η ακρίβεια, ο φόβος για ξεπάγιασμα, ο «σμιλεμένος» Κυριάκος και οι άριστοί του, μαζί με όλα τα λοιπά δεινά που καθορίζουν την καθημερινότητά μας εδώ και δέκα-δώδεκα χρόνια, έχουμε τώρα και τον φόβο πυρηνικού ολέθρου!
Ένας φόβος που παρέμενε στο θεωρητικό επίπεδο από την εποχή της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα.
Ένας φόβος όμως, που πλέον φαντάζει ως ενδεχόμενο, μιας και ο Πούτιν, τον χρησιμοποιεί ως απειλή όποτε η χώρα του τα βρίσκει σκούρα.
Και τελευταία όντως η Ρωσία τα βρίσκει σκούρα, μιας και η Ουκρανία αποδείχτηκε πολύ σκληρότερο καρύδι απ’ όσο περίμεναν τόσο οι Ρώσοι, όσο και ο υπόλοιπος κόσμος (και εγώ).
Και τι λέει σε κάθε τόνο και με μεγάλο στόμφο ο Πούτιν; Ότι η Ουκρανία θα πρέπει να πάψει να αντεπιτίθεται, να δεχτεί τη μοίρα της, ενώ η Δύση (βλ. ΗΠΑ) θα πρέπει να διακόψει τον εξοπλισμό της, και να πείσει τον Ζελένσκι να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Αλλιώς; Αλλιώς, λέει εμμέσως πλην σαφώς, θα δείτε… λάμψεις στον ουρανό!
Υπάρχει όμως το ενδεχόμενο αυτή η απειλή να είναι πραγματική και όχι κούφια, να μην αποτελεί δηλαδή απλά μια μπλόφα;
Σύμφωνα με την κοινή λογική, και πολλούς ειδικούς, το μόνο που κρατάει τον Πούτιν είναι ο φόβος αντίστοιχης, ή ισχυρότερης ανταπόδοσης από τη Δύση, σε περίπτωση που πρώτος πατήσει το κουμπί.
Αυτός ο «τρόμος της ισορροπίας» βασισμένος στο δόγμα MAD (mutually assured destruction) είναι που διατήρησε τον πλανήτη ασφαλή από το 1945 μέχρι σήμερα.
Μια ισορροπία που έρχεται σήμερα να διαταράξει ο Ρώσος ηγέτης.
Σίγουρα η Ρωσία είναι αυτή τη στιγμή η ισχυρότερη πυρηνική δύναμη στον πλανήτη, με πάνω από 5.000 πυρηνικές κεφαλές, στρατηγικές και τακτικές.
Αν πει λοιπόν να χρησιμοποιήσει τις στρατηγικές, ανοίγει η πύλη της κόλασης, και πάμε για παγκόσμια πυρηνική καταστροφή.
Μπορεί όμως να χρησιμοποιήσει τις τακτικές κεφαλές, που είναι σχεδιασμένες για τοπικές συγκρούσεις, προκαλούν περιορισμένες ζημιές, και ίσως να μην ενέχουν την απειλή ανταπόδοσης από πλευράς Δύσης.
Να σημειώσουμε εδώ πως ποτέ στο παρελθόν δεν έχουν χρησιμοποιηθεί αυτές οι κεφαλές, οπότε και κανείς δε γνωρίζει τι μέλει γενέσθαι αν το κάνει πρώτος ο Πούτιν.
Αν το κάνει, τότε ίσως αντιδράσει το ΝΑΤΟ, ίσως αντιδράσουν οι πυρηνικές Κίνα και η Ινδία, και ίσως η κατάσταση κλιμακωθεί σε σημείο μη επιστροφής, ενώ από μόνο του ένα τακτικό πυρηνικό χτύπημα δε θα είχε σοβαρές επιπτώσεις σε ένα μέτωπο όπως το ουκρανικό που εξαπλώνεται σε πάνω από χίλια χιλιόμετρα.
Σίγουρα θα έδειχνε την αποφασιστικότητα του Κρεμλίνου, αλλά θα δοκίμαζε και τη θέληση των δυτικών στο να υπερασπιστούν την Ουκρανία, πιθανώς θυσιάζοντας την ειρήνη στον πλανήτη.
Θα ήταν όμως πολύ δύσκολο για τη Δύση να αναδιπλωθεί και να υποχωρήσει σε περίπτωση που ο Πούτιν κάνει το απονενοημένο διάβημα, επειδή απλά μια τέτοια αδράνεια, ή παθητική στάση, θα δημιουργούσε ένα επικίνδυνο προηγούμενο στα παγκόσμια γεωπολιτικά δεδομένα.
Άρα, ας θεωρήσουμε σίγουρο πως αν ξεκινήσει κάτι η Ρωσία, η Δύση θα ανταποδώσει.
Και αυτό σίγουρα το γνωρίζουν οι Ρώσοι.
Επίσης σίγουρο είναι πως η Ρωσία το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στο καναβάτσο.
Και όπως ένα ποντίκι που παγιδεύεται πηδάει για το λαρύγγι, έτσι και ο Πούτιν είναι ικανός για όλα.
Ήδη η πετυχημένη ουκρανική αντεπίθεση τον εξανάγκασε να προχωρήσει σε μερική επιστράτευση, κάτι που απέδειξε τα κενά και τις αδυναμίες της «πολυθρύλητης» ρωσικής «αρκούδας», αλλά και σε έντονη πίεση απέναντι στη Δύση με όπλο το φυσικό αέριο, και με απειλές για «ρωσικό χειμώνα», που θα γονατίσει τη «μαλθακή» Ευρώπη, και τους «καλομαθημένους, άκαπνους, και συμβιβασμένους» πολίτες της.
Και όπως πάνε τα πράγματα στο μέτωπο, ούτε οι νέες εφεδρείες στρατιωτών με χαμηλό ηθικό, ούτε οι μισθοφόροι, ούτε οι εθελοντές Τσετσένοι δε μπορούν να βοηθήσουν τον Πούτιν να πετύχει τον σκοπό του.
Θα τον βοηθήσει άραγε η χρήση τακτικών πυρηνικών κεφαλών, που σίγουρα θα επηρεάσουν και τους δικούς του στρατιώτες στο μέτωπο;
Χλωμό…
Άρα, όπως όλα δείχνουν ο Πούτιν θα μείνει στις απειλές, καταντώντας γραφικός, με τον πόλεμο που ξεκίνησε να σέρνεται εσαεί, εκτός κι αν αποφασίσει (για δικούς του προσωπικούς λόγους) να μείνει στην ιστορία ως ο καταστροφέας της γης, και να ξεκινήσει τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος αν συμβεί θα επιβεβαιώσει τον Αϊνστάιν που είχε πει πως ο Δ’ Π.Π. θα γίνει με… πέτρες και ξύλα.
Όπως και να έχει, η όλη κατάσταση απέδειξε διά μίαν ακόμη φοράν τη στρατιωτική γύμνια της «ρωσικής αρκούδας», και επιβεβαίωσε τον μύθο του «ξανθού γένους» που επί αιώνες θα μας έσωζε, αλλά… ήταν απλά μύθος.
Να το ξαναπώ: Στον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο στις αρχές του 20ου αιώνα η Ρωσία ηττήθηκε άσχημα.
Στον Α’ Π.Π. μια από τα ίδια, με τους Μπολσεβίκους να αναλαμβάνουν την εξουσία και να κλείνουν εσπευσμένα (ταπεινωτική) ειρήνη με τους Γερμανούς.
Αργότερα, οι Ρώσοι τα βρήκαν σκούρα με τη μικροσκοπική Φινλανδία.
Στον Β’Π.Π. αν ο Χίτλερ δεν είχε άλλα δυο ανοικτά μέτωπα, η Βέρμαχτ θα είχε φτάσει στη Μόσχα, πολύ πριν πέσουν τα πρώτα χιόνια.
Πιο μετά, οι Σοβιετικοί την πάτησαν στο Αφγανιστάν, κάτι που συνετέλεσε στην αυτοδιάλυση της ΕΣΣΔ.
Εν κατακλείδι, δεν πρόκειται για τη σούπερ στρατιωτική δύναμη όπως έχει καλλιεργηθεί δεκαετίες τώρα να χαρακτηρίζεται, αλλά για κάτι άλλο πολύ πιο υποδεέστερο από τη φήμη που την ακολουθεί.
Και οι Ουκρανοί το αποδεικνύουν αυτό καθημερινά, εδώ και 7 μήνες.
ΥΓ- Και στα καθ’ ημάς, πέραν των Ορλωφικών κλπ, οι Σοβιετικοί «πούλησαν» και το «δικό τους» ΚΚΕ (ΕΑΜ/ΕΛΑΣ) μετά τον Β’ Π.Π, παραδίδοντας τη χώρα στους Δυτικούς πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, ενώ στην περίοδο του εμφυλίου, ο Στάλιν με το περίφημο «σβαρνούτ» του τους πούλησε ακόμη μια φορά.
0 Σχόλια