Ερώτηση κρίσεως. Διαθέτει άραγε ο Πούτιν τέτοια δύναμη αποσταθεροποίησης του δυτικού κόσμου; Μπορεί να ρίξει τόσες κυβερνήσεις που δεν τον γουστάρουν;
Πριν από έξι μήνες, στις 24 Φεβρουαρίου, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Η εισβολή δεν στέφθηκε έως τώρα με ιδιαίτερη επιτυχία – μάλλον το αντίθετο…
Αντιμέτωπος όμως με την αποτυχία του, ο Πούτιν κήρυξε έναν ιδιότυπο ενεργειακό πόλεμο στη Δύση επειδή στήριξε την Ουκρανία και δεν επέτρεψε στα ρωσικά σχέδια να υλοποιηθούν.
Το «δόγμα Πούτιν» (το οποίο έχει έως τώρα εξαγγείλει δύο ή τρεις φορές ο ίδιος ο ρώσος πρόεδρος…) είναι ότι η Ευρώπη θα υποστεί μεγάλη οικονομική καταστροφή κι έτσι οι πολίτες της θα ξεσηκωθούν εναντίον «των ηγεσιών τους και των ευρωπαϊκών ελίτ».
Συνεπώς οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι θα στραφούν εναντίον εκείνων που δεν αφήνουν τη Ρωσία του Πούτιν να ασκήσει τον ηγεμονικό της ρόλο και να εκπληρώσει τα εθνικά σχέδιά της.
Κανένα πρόβλημα. Πριν από τον Πούτιν, τα ίδια έλεγαν κι οι κομμουνιστές.
Το διαλαλούσε ο Λένιν το 1917. Το επιδίωξε ο Στάλιν το 1946-47. Ηδη από το 1848 ο Μαρξ κι ο Ενγκελς προειδοποιούσαν ότι «ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού».
Αλλά φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν τους βγήκε. Αποτέλεσμα; Το 1989 οι κομμουνιστές μάζεψαν τα συμπράγκαλά τους και μας άδειασαν τη γωνιά.
Τέλος μικρής ιστορικής εισαγωγής.
Πάμε στο σήμερα. Από τις 24 Φεβρουαρίου και τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχουν συμβεί τα εξής.
Στις 27 Απριλίου αποκαλύπτεται στην Ισπανία ότι κάποιοι παρακολουθούσαν μέσω ενός λογισμικού Pegasus τα τηλέφωνα του πρωθυπουργού Σάντσεθ και της υπουργού Αμυνας.
Κανείς δεν έμαθε ποιος κρυβόταν από πίσω. Αλλά η ισπανική κυβέρνηση κλυδωνίζεται και σώζεται οριακά μετά την απομάκρυνση της επικεφαλής της ισπανικής ΕΥΠ.
Στις 22 Ιουνίου ανατρέπεται η κυβέρνηση Πέτκοφ στη Βουλγαρία. Μια κυβέρνηση που είχε ταχθεί ανεπιφύλακτα με τη Δύση απέναντι στη Ρωσία αλλά και απέναντι στις καθόλου αμελητέες φιλορωσικές βουλγαρικές πολιτικές δυνάμεις (και μαφίες…).
Στις 7 Ιουλίου παραιτείται ο Μπόρις Τζόνσον στο Ηνωμένο Βασίλειο που (αν και χαοτικός ο ίδιος…) υπήρξε ίσως ο πιο δραστήριος και σθεναρός υποστηρικτής της Ουκρανίας στη Δύση απέναντι στη ρωσική εισβολή.
Στις 21 Ιουλίου παραιτείται η κυβέρνηση Ντράγκι στην Ιταλία από μια σύμπραξη της ιταλικής Δεξιάς, η οποία φαίνεται ότι είχε κάποια συνεννόηση με τη Ρωσία και πάντως πρεσβεύει μια πιο ήπια πολιτική απέναντί της.
Τον Αύγουστο η κυβέρνηση Μητσοτάκη δέχεται την επίθεση της αντιπολίτευσης για μια υπόθεση πραγματικών και υποτιθέμενων τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Μετά το Pegasus ανακαλύπτουμε το Predator.
Παρεμπιπτόντως, η ρωσική κυβέρνηση έχει εκφράσει επανειλημμένα τη δυσφορία της για τη στάση της Ελλάδας στο Ουκρανικό. Το ίδιο όμως και ένα μέρος της ελληνικής αντιπολίτευσης που ζητάει τώρα την παραίτηση της κυβέρνησης για τις παρακολουθήσεις.
Λίγες ημέρες αργότερα βγάζουν στη σέντρα τη φινλανδή πρωθυπουργό Σάνα Μάριν. Οι αφορμές ακούγονται οριακά αστείες, αλλά η Μάριν δεν είναι καθόλου αστεία.
Είναι η πρώτη πρωθυπουργός της Φινλανδίας από το 1947 που προσπερνάει το δόγμα της «φινλανδοποίησης» απέναντι στη Ρωσία και ζητάει την ένταξη της χώρας της στο ΝΑΤΟ.
Και φυσικά δεν υπολογίζω τις επιθέσεις από δεξιά κι από αριστερά που δέχονται ο πρόεδρος Μακρόν ή ο καγκελάριος Σολτς για λόγους συχνά ακαταλαβίστικους.
Ειδικά για τον Μακρόν είχε αποκαλυφθεί ότι το λογισμικό Pegasus παρακολουθούσε το τηλέφωνό του από το 2017, το ίδιο και τα τηλέφωνα του γάλλου πρωθυπουργού Εντουάρ Φιλίπ και άλλων δώδεκα (!) υπουργών.
Υπολογιζόταν τότε ότι οι παρακολουθήσεις με αυτό το λογισμικό αφορούσαν συνολικά τουλάχιστον 50.000 τηλεφωνικές συνδέσεις σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες («Le Monde», 18/7/2021).
Δεν θα ισχυριστώ φυσικά ότι όλα αυτά τα γεγονότα συνδέονται μεταξύ τους, προς Θεού!
Αλλά ούτε θα προεξοφλήσω ότι τόσα γεγονότα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν έχουν καμία σχέση το ένα με το άλλο, μην τρελαθούμε εντελώς!
Το βέβαιο είναι ότι ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και μάλιστα τη στιγμή που περιμένουμε έναν δύσκολο οικονομικά χειμώνα.
Είναι το φάντασμα της αποσταθεροποίησης.
Το οποίο παραπέμπει κατά κάποιον τρόπο και στην κεντρική ιδέα του «δόγματος Πούτιν». «Θα κλείσουμε την κάνουλα και θα σας κάνουμε αμέρικαν μπαρ!».
Ερώτηση κρίσεως. Διαθέτει άραγε ο Πούτιν τέτοια δύναμη αποσταθεροποίησης του δυτικού κόσμου; Μπορεί να ρίξει τόσες κυβερνήσεις που δεν τον γουστάρουν;
Δεν το γνωρίζω και (μεταξύ μας) δεν το πολυπιστεύω.
Αλλά ούτε ο Λένιν, ούτε ο Στάλιν, είχαν τέτοια δύναμη κι αυτό δεν τους εμπόδισε να προσπαθήσουν να μας κάνουν άνω κάτω.
Πάμε λοιπόν στην ουσία. Η οποία είναι ότι έχουμε μπει σε έναν «Δεύτερο Ψυχρό Πόλεμο» που δεν θα τελειώσει αύριο ή μεθαύριο και ο οποίος θα διεξαχθεί με όλα τα μέσα.
Οτι ο Δεύτερος, όπως και ο Πρώτος παλαιότερα, δεν είναι απλώς υποθέσεις διεθνών σχέσεων ή συναλλαγών. Παράγουν ευθείες και σοβαρές συνέπειες, ανακατατάξεις και διασυνδέσεις στο εσωτερικό των εμπλεκόμενων κοινωνιών.
(Εκείνων φυσικά που είναι δημοκρατικές διότι στις άλλες οι διαφορές λύνονται με σφαλιάρες!)
Κι ότι μέσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και στα πολιτικά συστήματά τους θα διαμορφωθούν διαχωριστικές γραμμές και θα οξυνθούν οι αντιθέσεις ανάμεσα σε εκείνους που είναι με τη μία ή με την άλλη πλευρά.
Φυσικά όσοι δεν θέλουν να επιλέξουν στρατόπεδο μπορούν να καταταγούν στον Ερυθρό Σταυρό.
Κι όσοι φοβούνται τα φαντάσματα, να πάρουν σκύλο.
Γιάννης Κ. Πρετεντέρης
0 Σχόλια