Του Παντελή Σαββίδη
Η περίπτωση πολιτικών σαν την κυρία ή άλλων που προηγήθηκαν αυτής, είτε προς
τον Συριζα είτε προς τη Νέα Δημοκρατία, να μετακινούνται απο κόμμα σε κόμμα
σαν να πρόκειται για ποδοσφαιρικούς αστέρες, προκαλεί βδελυγμία.
Ο κόσμος έχει την αίσθηση πως τα κόμματα είναι σχηματισμοί με διακριτό
πρόσημο κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό. Και έτσι πρέπει να είναι.
Τα κόμματα εκφράζουν τμήματα της κοινωνίας με διαφορετικές αντιλήψεις και
συμφέροντα.
Όταν όλα ισοπεδώνονται στο όνομα της επαγγελματοποίησης της πολιτικής και
της εστίασης στο προσωπικό συμφέρον- και μόνο- τότε η κατάπτωση της
πολιτικής επιταχύνεται.
Αν μην απορούν, λοιπόν, οι διαμορφωτές του δημόσιου βίου για την απέχθεια
που έχει προς αυτούς η κοινωνία και για την απαξίωση του πολιτικού
συστήματος.
Κύριοι, δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία, ούτε ισονομία, ούτε δικαιοσύνη. Ζούμε
σε μια κομματική δικτατορία.
Ακόμη και η παραχώρηση της ελευθερίας του λόγου, σήμερα, δεν υφίσταται. Για
να έχεις λόγο πρέπει να κινείσαι μέσα στις νόρμες που σου βάζει είτε το
κράτος είτα τα κοινωνικά δίκτυα. Και οι νόρμες αυτές είναι αυστηροί.
Ο εξοστρακισμός δεν γίνεται με την εξορία σε κάποιο ξερονήσι. Αλλά με τον
πλήρη αποκλεισμό απο τους νέους θεσμούς που δημιουργήθηκαν.
Ζούμε μια ιδιότυπη, φιλελεύθερου χαρακτήρα, δικτατορία. Ζούμε, πράγματι, το
τέλος μιας παλιάς ιστορίας.
Δεν τα ισοπεδώνω εγώ. Εσείς τα ισοπεδώνετε.
Υπάρχουν, μόνο, ομάδες συμφερόντων στο επίκεντρο των οποίων λειτουργούν
οικογένειες που έχουν εκφυλίσει τον δημόσιο βίο, οι οποίες νέμονται την
εξουσία που κατέχουν. Με έγκριση, πράγματι, του λαού.
Δεν πιστεύω πως θα υπάρξει ανατροπή. Όλοι έχουν, κάπως, βολευτεί.
Η παρακμή θα είναι απόλυτη.
0 Σχόλια