Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Στο γεγονός ότι ο Μητσοτάκης τα κάνει όλα αυτά και …δεν ανοίγει μύτη.
Τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης ανακαλύπτουν καθημερινά τα…θετικά-για την
Ελλάδα-σημεία της πρόσφατης συνόδου του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη. Επινοούν απίθανες
θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες ο Ερντογάν που καθημερινά λούζει τον δικό μας
με έναν κουβά ακαθαρσίες, σκιάχτηκε από το μπόι του και δεν έθεσε θέμα
αποστρατικοποίησης των νησιών στα όργανα της Συμμαχίας.
Αποσιωπούν την δέσμευση Μπάιντεν, όχι μόνο για αναβάθμιση, αλλά και για
αγορά ολοκαίνουργιων F-16 Viper από την Τουρκία. Και τέλος εμφανίζουν ως
δικό μας…εθνικό θρίαμβο την παραγγελία πανάκριβων αμερικανικών αεροσκαφών
που θα πληρωθούν από την τσέπη και τον ιδρώτα του Ελληνα φορολογούμενου,
αλλά μάλλον δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ. Ούτε ως φόβητρο. Τουλάχιστον από
τους σημερινούς ψοφοδεείς και αναξιοπρεπείς πολιτικούς.
Αλλά εντάξει με τα μέσα ενημέρωσης που έχουν μπουκωθεί στο χρήμα. Καλά και
οι ολιγάρχες-βαρώνοι των καναλιών που έχουν τους λόγους τους να στηρίζουν τη
συγκεκριμένη κυβέρνηση. Εμείς οι υπόλοιποι τι κάνουμε; Γιατί δεν βγαίνουμε
στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε για αυτό το αναξιοπρεπές ξεπούλημα και τον
βομβαρδισμό από fake news της κυβερνητικής προπαγάνδας;
Πόσο βαθιά έχει εδραιωθεί επιτέλους η υπονόμευση του εθνικού φρονήματος που
μας επιτρέπει να γινόμαστε αναίσθητοι μπροστά σε ένα τέτοιο ενδοτισμό και να
καταπίνουμε αμάσητο το σανό που σερβίρει στα δελτία των οκτώ η
τηλεόραση-μαγειρείο των υπαλλήλων του Μαξίμου;
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις μου ήρθε στη μνήμη ένα περιστατικό που σημείωσα
με ενδιαφέρον πριν μερικά χρόνια. Είχα ανεβεί στη Θεσσαλονίκη για να
παρακολουθήσω βαλκανικούς αγώνες τζούντο στις κατηγορίες εφήβων-νεανίδων,
λόγω της συμμετοχής ενός συγγενικού μου προσώπου.
Ψάχνοντας με το ταξί το γήπεδο, το εντόπισα από το διπλανό τετράγωνο
εξαιτίας μιας απίστευτης οχλοβοής, λες και γινόταν αγώνας-ντέρμπυ
ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού. Μπαίνοντας από την κεντρική θύρα, αντίκρισα απέναντι μια
ολόκληρη κερκίδα κατακόκκινη με σημαίες, πανό και ταμπούρλα, αλλά και μια
στρατιά αφιονισμένων αθλητών, συγγενών και συνοδών που ανέμιζαν την
ημισέληνο κραυγάζοντας: «Τουρκιέ-Τουρκιέ!».
Το «εθνοπρεπές» όνομα δηλαδή, της Τουρκίας που θέλει να καθιερώσει ο
Ερντογάν στην θέση του πιο…soft “Turkey” που παραπέμπει στην γαλοπούλα και
το αμερικανικό Thanksgiving.
Σε ένα άθλημα λοιπόν, που δεν συγκινεί τα πλήθη η παρουσία της τουρκικής
εθνικής ομάδας, εκτός από ιδιαίτερα θορυβώδης, ήταν και τρομερά ενθουσιώδης.
Στην κυριολεξία έκλεβε την παράσταση με έναν φανατισμό που προκαλούσε ένα
ανάμικτο αίσθημα δέους, επιφύλαξης και προβληματισμού.
Δεν θυμάμαι ειλικρινά τις επιδόσεις των Τούρκων αθλητών, όσο τις φωνές και
το πάθος της κερκίδας τους που σειόταν όταν θεωρούσε πώς κάποιος από την
διαιτησία αδικούσε έναν «δικό» της. Κι εκείνο το σύνθημα «Τουρκιέ-Τουρκιέ»
να δονεί τους τοίχους μέσα στην καρδιά της Θεσσαλονίκης.
Ξαναθυμήθηκα την σκηνή αυτές τις μέρες, μέρες προκλήσεων και κατευθυνόμενης
έντασης από τους απέναντι και δικής μας παγερής αδιαφορίας για την
υποχωρητικότητα της κυβέρνησης. Δεν σκοπεύω να αδικήσω ένα μεγάλο τμήμα της
ελληνικής κοινωνίας, το μεγαλύτερο ίσως, που διαπνέεται από ισχυρό εθνικό
φρόνημα, ιδίως έξω από τα σύνορα του Αθηνοκεντρικού κράτους.
Στην υγιή ελληνική ύπαιθρο και τον περήφανο Μακεδονικό Βορρά. Το βλέπεις το
φρόνημα αυτό, στα σχολεία, στα πιτσιρίκια που δεν αποδέχονται την πολιτική
ορθότητα του Pride, στις αναρτήσεις στα social, στους Εθνοφύλακες του Εβρου,
ακόμη και στους γέροντες των καφενείων κάποιων ξεχασμένων εσχατιών της
πατρίδας μας.
Κι από την άλλη, στη μητρόπολη της εξουσίας και της εθνικής παρακμής, εκεί
που εδρεύει ο ανίκανος δήμαρχος-γόνος, η πολυπολιτισμική πρόεδρος-ούφο, ο
πρωθυπουργός Μωυσής, τα πολιτικά τζάκια της συμφοράς και βεβαίως τα κανάλια
της διαπλοκής, η ατζέντα είναι εντελώς διαφορετική:
Ποιος Ερντογάν και ποιο Καστελλόριζο; Ο Χιμπατζής που έφυγε άδοξα, οι
αμβλώσεις στις ΗΠΑ που (στην Ελλάδα με το ρεκόρ υπογεννητικότητας)
απασχολούν το πρωθυπουργικό ζεύγος, σε άπταιστα αγγλικά πάντα, τα ορφανά της
Ουκρανίας, το κλωτσομπουνίδι στα Mad Music Awards…
Eνας ολόκληρος κόσμος…στη κοσμάρα του! Κι ανάμεσα τους οι ταγοί του έθνους,
η οικονομική ελίτ, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και διαμορφωτές γνώμης, αλλά και
καλλιτέχνες το άνθος-θεωρητικά- της κουλτούρας και της διανόησης που
ζει για την «διαφορετικότητα»και το «me too», αγριοκοιτώντας τον Μητσιά που
είπε μια σωστή κουβέντα.
Αυτός λοιπόν ο εσμός δυσκολεύεται να αντιληφθεί τις πραγματικές απειλές που
αντιμετωπίζει η πατρίδα μας. Την διαρκή τουρκική επιβουλή, το άγριο άδειασμα
«συμμάχων και εταίρων», τις καραβιές εξαθλιωμένων που ξεβράζονται στα
ελληνικά νησιά, την γκετοποίηση της Αθήνας, την ροπή στην υποκουλτούρα όπως
το Trap, τον εφιάλτη του δημογραφικού.
Αντιμετωπίζει την έλευση του κακού μοιρολατρικά, και κλωτσάει το τόπι στο
επόμενο στενό χαχανίζοντας.
Φοβούμαι πώς όλοι αυτοί, με κορυφαίους πάντα τους πολιτικούς, νοιώθουν ότι η
χώρα δεν αξίζει για καλύτερα. Αυτή είναι. Υπερχρεωμένη τουριστική αποικία
μαζικής έλευσης, με ανεμογεννήτριες, χωράφια φωτοβολταικών, εξαθλιωμένους
εργαζόμενους-ζόμπι και κάποιους πονηρούς «βολεμένους» που…ευρωσιτίζονται.
Ωραίο όραμα έχουν για την πατρίδα, αλλά ας το κρατήσουν για τον εαυτό τους.
Η μόλυνση του εθνικού μας φρονήματος από αυτούς τους σύγχρονους
Εφιάλτες δεν θα πρέπει να γίνει γάγγραινα, με κίνδυνο να καθηλώσει την χώρα
σε ολιστική-όπως θα έλεγε κι ο Κυριάκος-παραλυσία…
0 Σχόλια