Σε προηγούμενα άρθρα (Προφανώς έπρεπε να στηρίξουμε τον Ερντογάν, Ελληνοτουρκικά: Για να μη μπερδεύεστε…), αναφέραμε ότι την ώρα που απειλείται η χώρα και βλέπουμε μια αλλαγή πλεύσης με πατριωτικό πρόσημο από την κυβέρνηση, είναι χρέος μας να τη στηρίξουμε. Υπήρξε δυσαρέσκεια για τη στάση μας αυτή, όμως καλό είναι να μη βγαίνουν βιαστικά συμπεράσματα και να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα.
«Απολογία» τέλος.
Επί του προκείμενου.
Τώρα που καταλαγιάζει ο ντόρος που ακολούθησε την ομιλία του πρωθυπουργού στο κογκρέσο, με τις… γεωπολιτικές καντρίλιες των μεγάλων παιχτών να τον επισκιάζουν, αρχίζει να αχνοφέγγει ένα επικίνδυνο κενό στην εξωτερική μας πολιτική.
Δε λέμε, ναι μεν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι εξακολουθούν να μας στηρίζουν, αλλά δυστυχώς μόνο επικοινωνιακά.
Την ίδια στιγμή δε χάνουν λεπτό όσον αφορά τις προσπάθειες προς κατευνασμό του Ερντογάν.
Είτε για τη στάση του για την ένταξη Φινλανδίας-Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Είτε για το άνοιγμα των πολύτιμων Στενών για τη μεταφορά των ουκρανικών σιτηρών.
Είτε για τις υπόλοιπες γεωπολιτικές του ονειρώξεις.
Όπως αντιλαμβάνεστε, για να δώσει κάτι στους δυτικούς ο Ερντογάν εξυπακούεται ότι πρέπει να πάρει και κάτι.
Και μέσα σε αυτό το κάτι περιλαμβάνονται και οι έωλες αιτιάσεις εις βάρος μας.
Επειδή λοιπόν, πολύ φοβούμαστε ότι πάνω από τα παζάρια Δύσης-Τουρκίας, έχουν αρχίσει να πλανιούνται τα φαντάσματα της Σμύρνης και της Κύπρου, ρωτάμε το εξής:
– Προτού μετατρέψουμε τη χώρα σε αμερικανική βάση, στείλουμε όπλα στην Ουκρανία και «ανοίξουμε» πόλεμο στην Τουρκία από το Κογκρέσο, διασφαλίσαμε ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θα μας στηρίξουν μέχρι τέλους;
Σε περίπτωση που δεν το κάναμε, παρά εκλάβαμε ως στήριξη το γνωστό δυτικό χτύπημα στην πλάτη, ενδέχεται να στριμωχτούμε σε ανάλογο… μετερίζι με του Ζελένσκι.. και ο νοών νοείτω.
Ας ελπίσουμε ότι η κυβέρνηση έπραξε τα δέοντα.
Διαφορετικά, όπως μας εκμυστηρεύτηκε παλιά καραβανά με άριστη γνώση των γεωπολιτικών δρώμενων, ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταλήξουμε σε αντίστοιχη ταπείνωση με του ’22 και του ’74.
0 Σχόλια