Τα αμερικάνικα παιχνίδια με την Τουρκία…

Συχνά ακούμε τους πολιτικούς να αναφέρονται στις διακρατικές επαφές τους λέγοντας, ότι με την τάδε χώρα μας συνδέουν πολύχρονοι δεσμοί φιλίας και συνεργασίας. Για το πρώτο καλό είναι να κρατάει κανείς μικρό καλάθι. Για το δεύτερο ισχύει όσο το αμοιβαίο συμφέρον εξυπηρετεί την μια και την άλλη πλευρά.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Στην Ελλάδα, το Μεσογειακό ταμπεραμέντο των θερμών σχέσεων, μπορεί να είναι χρήσιμο για την υποδοχή και την διαμονή των τουριστών επισκεπτών μας, όχι όμως σε ότι αφορά τις επαφές των πολιτικών μας με τρίτες χώρες.

Όλα ζυγίζονται με βάση τα συμφέροντα. Με βάση ότι εξυπηρετεί τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της χώρας που εκπροσωπεί ο πολιτικός. Γι’ αυτό και η φράση του Έλληνα πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στον τέως Πρόεδρο των ΗΠΑ Ν. Τραμπ, ότι η χώρα μας είναι ένας αξιόπιστος και προβλέψιμος εταίρος, ακούστηκε κακόηχη για πολλούς στην Αθήνα.

Τους προβλέψιμους, όπως αποδείχθηκε, οι υπερδυνάμεις τους θεωρούν περίπου σαν υποτακτικούς, με αποτέλεσμα να μην τους υπολογίζουν και να μην τους δίνουν την δέουσα σημασία σε κρίσιμες στιγμές για την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, που ζούμε στις μέρες μας.

Αντίθετα, αυτούς που κινούνται ανεξάρτητα, τους υπολογίζουν περισσότερο και τους επιβραβεύουν μάλιστα με λόγια και με έργα. Ο λόγος για την Τουρκία, που δεν προχώρησε στην επιβολή κυρώσεων προς την Ρωσία, εμφανίζεται ως μεσολαβητής, χωρίς αποτέλεσμα για την ώρα και όπως όλα δείχνουν θα πάρει και τα 40 F-16 block 70 που ζητά και θα αναβαθμίσει τα 80 παλιά F-16.

Παράλληλα η Άγκυρα αρνήθηκε να στείλει το πυραυλικό σύστημα των S-400 στην Ουκρανία και ζήτησε το θέμα του ρωσικού πυραυλικού συστήματος να παγώσει, κάτι που βλέπουμε να υλοποιείται στην πράξη με τα F-16. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός, ότι ο Μπλίνκεν κάλεσε ήδη στις 18 Μαΐου τον Τσαβούσογλου να επισκεφθεί την Ουάσινγκτον.

Αυτό σημαίνει ότι ο Μπάιντεν ξεπάγωσε την Τουρκία από την προμήθεια των οπλικών συστημάτων. Το είδαμε άλλωστε και νωρίτερα με το κόκκινο που άναψαν οι ΗΠΑ στον αγωγό East Med που προέκυψε από ένα non paper, που έστειλαν οι Αμερικανοί σε Αθήνα και Λευκωσία με το οποίο αποφάσισαν, ως μη όφειλαν, ότι το έργο που δεν χρηματοδοτούν είναι αντιοικονομικό και το κυριότερο θα προκαλέσει εντάσεις.

Όμως η Β. Νούλαντ υφυπουργός Εξωτερικών, που επισκέφθηκε το τρίγωνο Άγκυρα, Αθήνα, Λευκωσία, μας τα είπε ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές. Ξεχάστε τους αγωγούς. Θα μεταφέρετε το φυσικό αέριο με LNG και μας έκανε τη χάρη να ευλογήσει τα ηλεκτρικά καλώδια διασύνδεσης.

Δεν έκανε μόνο αυτές τις απρέπειες. Προχώρησε παρακάτω. Ζήτησε από τον υπουργό Άμυνας Ν. Παναγιωτόπουλο να στείλουμε στην Ουκρανία τα αντιαεροπορικά ρωσικής κατασκευής Tor M1. Ανάλογο αίτημα υπέβαλε και στην Λευκωσία.

Βεβαίως πήρε αρνητική απάντηση και από τις δύο πλευρές. Όμως το να ζητάς να αφοπλιστεί η Κύπρος και τα Ελληνικά νησιά, που έχουν απέναντί τους την Τουρκία είναι πέρα για πέρα απαράδεκτο.

Και δεν έκανε μόνο αυτό το ατόπημα η εν λόγω κυρία. Προηγήθηκε η επίσκεψη στην Άγκυρα. Έπλεξε το εγκώμιο στην Τουρκική ηγεσία και μίλησε για βελτίωση της στρατηγικής συνεργασίας, μια και την συμπεριέλαβε στους ενεργειακούς σχεδιασμούς εκτός από την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ και την Τουρκία. Δεν ακούσαμε τίποτα βεβαίως, για τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου.

Τα χειρότερα έγιναν στην Κύπρο. Στη σύντομη παραμονή της στην Μεγαλόνησο βρήκε χρόνο να επισκεφθεί τον Ερσίν Τατάρ, τον οποίο αποκάλεσε Πρόεδρο, ποιανού κράτους άραγε, υιοθετώντας στην ουσία του τουρκικό αφήγημα των δύο κρατών στην Κύπρο.

Βλέπουμε δηλαδή μια στροφή της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα, χωρίς η τελευταία να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω ούτε καν στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τα οποία υποτίθεται ότι κόπτονται οι Ρεπουμπλικανοί στην Ουάσινγκτον, ούτε σε αυτό των S-400.

Όσο για τα πολλά που ακούσαμε υπέρ της περιβόητης Ελληνοαμερικανικής συμφωνίας, που υπέγραψε πέρσι η Αθήνα με την Ουάσινγκτον με την οποία δώσαμε πέρα από τη Σούδα, τη Λάρισα, το Στεφανοβίκειο και την Αλεξανδρούπολη, δεν φαίνεται εκ του αποτελέσματος να πήραμε καμιά πραγματική κάλυψη ασφάλειας. Για να μην πούμε για την απαράδεκτη αόριστη διάρκεια της που δεν αφήνει περιθώρια να κουνήσουμε το δάχτυλο στα αμερικανικά παραστρατήματα.

Η εσωτερική από την άλλη πολιτική αντιπαράθεση επικεντρώνεται στα εφήμερα και δεν προσεγγίζει τα μεγάλα και σοβαρά. Τώρα βρήκαμε αφορμή να τσακωθούμε για τους στρατιώτες του Αζόφ που υπερασπίζονται την Μαριούπολη και παρουσίασε στην ομιλία του στην ελληνική Βουλή ο Ζελένσκι.

Ήταν λάθος αυτό το τρικ του Ουκρανού Προέδρου. Ενόχλησε μερικούς και εξόργισε κάποιους άλλους. Όμως από την στιγμή που όλοι τον επέκριναν γι αυτή την εκτός προγράμματος παρουσία τρίτων το θέμα έχει λήξει. Τώρα αν κάποιοι το βρήκαν ως αφορμή για να εκδηλώσουν τα φιλοπουτινικά τους αισθήματα, είναι κάτι που το βλέπουμε καθημερινά στην δημόσια ζωή αυτής της χώρας.

Μήπως οι υπερασπιστές του Πούτιν, που περιφέρονται στα ελληνικά ΜΜΕ θα πρέπει να ψάξουν και λίγο τη νεοναζιστική οργάνωση Rushich, το επονομαζόμενο Ρωσικό Αυτοκρατορικό Κίνημα, που συνεργάζεται με τους μισθοφόρους της Wagner και τους Τσετσένους του Καντίροφ μια και όλοι μαζί υπό τις ευλογίες του Τσάρου, διαπράττουν φρικτά εγκλήματα στην Ουκρανία;

Ο Πούτιν και η εισβολή του στην Ουκρανία, ένωσε τα δύο άκρα στην Ελλάδα, που έκαναν σημαία το τάγμα Αζόφ για να καλύψουν με φερετζέ τα εγκλήματα των Ρώσων στο Μπούκα στο Χάρκοβο στο Κραματόρσκ, στο Ντονμπάς και σε άλλες μαρτυρικές πόλεις της Ουκρανίας.

Η χώρα σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για την Ευρώπη έχει ανάγκη από πολιτικούς που βάζουν πάνω και πέρα από τα μικροκομματικά τους συμφέροντα την πατρίδα τους και όχι από τυχάρπαστους πολιτικάντηδες που ως ανεπάγγελτοι βρήκαν καταφύγιο αποκατάστασης της ενασχόλησή τους με την πολιτική.

Γιατί η ακρίβεια που χτυπά τη χώρα μας είναι η ορατή πλευρά του προβλήματος. Και σε αυτήν ποντάρουν οι λαϊκιστές μια και στοχεύουν στο θυμικό και στην καθημερινότητα του πολίτη. Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις όμως στην περιοχή μας είναι πολύ μεγάλες και οι πληγές που άνοιξαν στην Ουκρανία θα ταρακουνησουν για πολλά χρόνια ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Οι κοντόφθαλμοι πολιτικοί όχι μόνο είναι άχρηστοι, αλλά το κυριότερο βλάπτουν και μάλιστα σοβαρά την πατρίδα μας. Στον λαό επαφίεται να τους αποπέμψει. Αν επικρατήσει το πάθος και τα εφήμερα, τότε το αύριο σε αυτή τη χώρα θα είναι τρισχειρότερο από το σημερινό. Καλώς ή κακώς στις δημοκρατίες το βάρος των ευθυνών βαρύνει τους πολίτες, που από τις επιλογές τους εξαρτάται το καλύτερο ή το χειρότερο αύριο όλων μας…

Πηγή newideas.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.