Η κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία, βρίσκει την πολιτική σκέψη στο εδώλιο και την κοινωνία μας γι’ ακόμη μια φορά διχασμένη σε βαθμό εξαιρετικά ανησυχητικό…
Του Κ. Κυριακόπουλου
Την βρίσκει να είναι ουσιαστικά παραδομένη στην περιδίνηση μιας ελεγχόμενης και κυρίως μιας παραλυτικής ομαδοποίησης, που θέλει τους πολίτες να τσουβαλιάζονται σε Πράσινους και Βένετους, σε ευαίσθητους και ανάλγητους, σε φιλορώσους και αντιπουτινιστές. Τους θέλει να συμπεριφέρονται ως άβουλοι οπαδοί της μιας ή της άλλης αντίληψης, χωρίς κρίση, χωρίς άποψη για τα τεκταινόμενα, χωρίς ρόλο και κυρίως χωρίς την παραμικρή δυνατότητα οργανωμένης και ουσιαστικής παρέμβασης σε κρίσιμες εθνικές αποφάσεις που λαμβάνονται ουσιαστικά υπό καθεστώς εκβιαστικής γεωπολιτικής εποπτείας.
Αυτή η εξέλιξη, δεν είναι διόλου τυχαία. Οι κοινωνίες, ανάμεσά τους και η Ελληνική, πρέπει να κρατηθούν μακριά από αυτό που πραγματικά συντελείται στο περιβάλλον αυτής της σύγκρουσης, διότι το μοναδικό δικαίωμα που τους αναγνωρίζεται, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου αυτοχειριασμού, είναι το «δικαίωμά» τους να αποδεχτούν καινούρια τετελεσμένα, να υποστούν τις μακροχρόνιες συνέπειες ολέθριων επιλογών που υπαγορεύονται στην χώρα από τους διαχρονικούς «προστάτες» της και ταυτόχρονα να έχουν την ψευδαίσθηση ότι η υιοθέτηση αυτών των επιλογών, έρχεται είτε να δικαιώσει την δικαιολογημένη οργή τους, είτε να καταστήσει διακριτή την υποτιθέμενα «αντισυστημική» προσδοκία τους.
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, εναποθέτει την πολιτική του μακροημέρευση, σε αυτό το υβριδικό μοντέλο του «πολίτη» που επιμένει να λειτουργεί με το θυμικό, που αρνείται επίμονα να δραπετεύσει από τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης και που τελικά είναι πρόθυμος να αλλοτριώσει την πολιτική του ιδιότητα, μέσα από...
ανούσιους μικρομεγαλισμούς που του δίνουν το «δικαίωμα» να αυτοπροσδιορίζεται, στην οικονομική κρίση ως «οικονομολόγος», στην υγειονομική κρίση ως «μοριακός βιολόγος» και σε περιβάλλοντα ευρύτερης γεωπολιτικής αποσταθεροποίησης ως «εξειδικευμένος επιτελάρχης» και ανυπέρβλητος «στρατηγιστής», που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του.
Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο το γεγονός, ότι η σοβαρή πολιτική σκέψη διώκεται ή εξοβελίζεται συστηματικά από τον κεντρικό πολιτικό διάλογο. Δεν πρόκειται για μια παράπλευρη απώλεια ενός πολέμου που τυπικά μόνο δεν μας έχει αγγίξει (προς το παρόν), αλλά για μια απολύτως συνειδητή επιλογή των συστημικών πολιτικών κέντρων, που επιδιώκουν την ταχύτατη προσαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής ατζέντας στις προδιαγραφές μιας πολυδιάστατης όσο και πρωτόγνωρης νεοψυχροπολεμικής υποτέλειας. Την ίδια στιγμή, επιστρατεύεται ένας εσμός παρατρεχάμενων που πλαισιώνουν και συναποτελούν το σύστημα της Εξουσίας, ο οποίος αναλαμβάνει εργολαβικά να εκφυλίσει τον πολιτικό προβληματισμό και να τον εκτρέψει σε λογικές που διευκολύνουν την μαζική παραγωγή χειραγωγούμενων πολιτών που με την φλυαρία τους αναπαράγουν, ενώ με την αποπροσανατολιστική δράση τους νομιμοποιούν επικίνδυνες και αδιέξοδες συστημικές προσεγγίσεις.
Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, ξεκαθαρίζοντας πριν απ΄όλα και κυρίως τα αυτονόητα:
Πρώτον: Η Ρωσοουκρανική σύγκρουση ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα της αψυχολόγητης συμπεριφοράς ενός ανάλγητου και παρανοϊκού ηγέτη. Οι συγκρούσεις έχουν αιτίες βαθύτερες… Έχουν αιτίες ιστορικές… Και η συγκεκριμένη σύγκρουση, είναι η απαρχή μιας αλυσίδας συγκρούσεων που έχουν συστημικό αποτύπωμα και μέσα από αυτές, θα επιχειρηθεί μια βιώσιμη διέξοδος στις στρεβλώσεις της μεταψυχροπολεμικής εποχής, οι οποίες θεωρούνται πως είναι καταφανώς αναντίστοιχες με τα πραγματικά δεδομένα ισχύος, γεγονός που ανατροφοδοτεί περιφερειακές εντάσεις, ανισορροπίες, αλλά και νέα επικίνδυνα αδιέξοδα.
Η προσπάθεια να αποδοθεί η Ρωσοουκρανική σύγκρουση στην «παράνοια» του Ρώσου ηγέτη, δίνει ένα εύπεπτο επιχείρημα σε μια σημαντική μερίδα των πολιτών των Δυτικών κοινωνιών, οι οποίοι εμφανίζονται πρόθυμοι να εξαργυρώσουν την οργή τους με την παθητική αποδοχή καταστροφικών πολιτικών που βαφτίστηκαν «κυρώσεις»…
Την ίδια στιγμή διευκολύνει και την στρατηγική διαχείριση των Αμερικανών, οι οποίοι επιθυμούν την πάση θυσία παράταση των συγκρούσεων, ώστε να επανασυσπειρώσουν σε διάταξη επιθετική την αποδιοργανωμένη Δυτική Συμμαχία και παράλληλα να την εγκλωβίσουν σε ένα επικαιροποιημένο Αμερικανοκεντρικό μοντέλο πολλαπλής υποτέλειας, το οποίο προϋποθέτει την οικονομική, την παραγωγική και εν τέλει την γεωστρατηγική αποδυνάμωση της Δυτικής «περιφέρειας».
Και για να το πούμε με λόγια απλά… Η Ρωσοουκρανική σύγκρουση δεν προκλήθηκε επειδή ο Πούτιν και οι συν αυτώ έχασαν ξαφνικά τα λογικά τους. Προκλήθηκε εξ αιτίας της Νατοϊκής διολίσθησης προς Ανατολάς, η οποία ήταν διαρκής, με σαφή τα επιθετικά της χαρακτηριστικά και με καταφανή την πρόθεση να δημιουργήσει ένα νέο δυναμικό εφαλτήριο για την κορυφαία στρατηγική σύγκρουση που θα κρίνει την πρωτοκαθεδρία στον σύγχρονο Καπιταλιστικό κόσμο.
Η γεωστρατηγική ακύρωση της Ρωσίας ως σοβαρής πυρηνικής δύναμης, μέσα από την Νατοϊκή γεωπολιτική διολίσθηση και με πολιορκητικό κριό την αντιπυραυλική ασπίδα, ήταν η τακτική που επελέγη προκειμένου να εξασφαλιστεί το συγκριτικό στρατηγικό πλεονέκτημα στους Αμερικανούς και αυτό ακριβώς το στοίχημα είναι που κρίνεται αυτήν την στιγμή στα παγωμένα εδάφη της Ουκρανίας. Με την επιλογή τους αυτή οι Αμερικανοί, έφεραν την Ρωσία αντιμέτωπη με σοβαρά ανελαστικά διλήμματα, τα οποία ήταν αδύνατον να προσπεράσει.
Δεύτερον: Η Ουκρανική σύγκρουση, ΔΕΝ είναι και ΔΕΝ θα πρέπει να προσεγγίζεται ως ένα αυτοτελές θέατρο επιχειρήσεων, με τον καθένα από εμάς να θεωρεί ότι μπορεί να αξιολογεί και να τοποθετείται πάνω στις σοβαρές πτυχές που το αφορούν, ωσάν να είναι ο ίδιος ένας διαπρεπής και περιζήτητος επιτελάρχης.
Η Ουκρανική σύγκρουση είναι μια σοβαρή και κυρίως είναι μια εξαιρετικά βίαιη απόπειρα να επαναδιατυπωθεί η κρισιμότερη ίσως εξίσωση της μεταψυχροπολεμικής εποχής και μέσω αυτής να επαναπροσδιοριστούν τα θεμελιώδη της νεο-ψυχροπολεμικής ισορροπίας ισχύος στο Διεθνές Σύστημα.
Κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν στην προσυγκρουσιακή διαχείριση και στις παρελκυστικές τακτικές που επιστρατεύτηκαν από τα επιτελεία των ισχυρών, παραμένουν αναπάντητα, ενώ η τελική έκβαση της συγκεκριμένης σύγκρουσης (που δεν θα είναι μονάχα η έκβαση επί του πεδίου αλλά ένα ευρύτερο σύνολο από νέα δυναμικά γεωστρατηγικά δεδομένα) θα προσδιορίσει όρους, ρόλους, νέα ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, νέα Αρχιτεκτονική ασφαλείας, νέο μείγμα ισχύος και κυρίως το νέο δυναμικό αποτύπωμα μιας σκακιέρας που ανασυντίθεται εκ θεμελίων.
Την ίδια στιγμή, τα πολυσυζητημένα αντίμετρα που είθισται να αποκαλούνται «κυρώσεις», εκβιάζουν στην πράξη μια σειρά ανατροπών που τροποποιούν σε βάθος τα δομικά και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά ενός εκάστου των μερών που αποτελούν την Δυτική Συμμαχία, διευρύνοντας την ανισομέρεια, παράλληλα με την περαιτέρω εμβάθυνση της υποτελούς σχέσης και επιταχύνουν την ενδυνάμωση των μιλιταριστικών τους χαρακτηριστικών, στο πλαίσιο της στρατηγικής προετοιμασίας για επερχόμενες συγκρούσεις.
Τρίτον: Η πορεία των επιχειρήσεων, εγείρει σοβαρά ερωτηματικά, τόσο για την προχειρότητα ή μη του όλου σχεδιασμού, όσο και για την επιτελική επάρκεια των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, που καταγράφεται ως κατώτερη των περιστάσεων στις συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτό βεβαίως δεν είναι στοιχείο που μπορεί να το επικαλείται κανείς μόνο και μόνο για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Άλλωστε ουδείς μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα, αν η κατάληψη του Κιέβου ήταν όντως υπόθεση 96 ωρών, όπως τεχνηέντως διέρρεαν Δυτικοί κύκλοι κατά την έναρξη των συγκρούσεων, ούτε βεβαίως αν η κατάληψη της Ουκρανικής πρωτεύουσας ήταν μέσα στις επιδιώξεις των Ρώσων επιτελών.
Οι εξελίξεις όμως που μεσολάβησαν, αναδεικνύουν μια σειρά από ζητήματα, που δεν αφήνουν το περιθώριο για επιπόλαιες και επιφανειακές προσεγγίσεις των κρίσιμων παραμέτρων που αφορούν στην Ρωσοουκρανική σύγκρουση.
Και δεν είναι μονάχα η όποια απομυθοποίηση της ικανότητας των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων να ανταποκριθούν επιτυχώς στις απαιτήσεις μιας περιφερειακής σύγκρουσης που διεξάγεται με πρωτοβουλία τους, στην εγγύς Ρωσική γειτονιά και με όρους απολύτως εναρμονισμένους με το Ρωσικό επιχειρησιακό δόγμα για μια χερσαία επιχείρηση, πράγμα που σημαίνει πως δεν θα έπρεπε να προκύψουν τα σοβαρά προβλήματα που παρατηρήθηκαν, ακόμη με την επιμελητεία…
Ούτε βεβαίως αρκεί να μιλήσουμε για την στρατηγική ήττα την οποία φαίνεται να έχει υποστεί η Ρωσία, από την στιγμή που δεν κατάφερε να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων απέναντι στους στρατηγικούς της αντιπάλους, με αποτέλεσμα, αντί να τους διεμβολίσει υπαγορεύοντάς τους ατζέντα εσωστρέφειας και ενεργοποιώντας ένα ντόμινο πολυδιάσπασης στις γραμμές τους, να παραμένει η ίδια εγκλωβισμένη σε μια περιφερειακή σύγκρουση, γεγονός που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν είχε επιδείξει την επιτελική ικανότητα να επιλέξει το σωστό μείγμα επιχειρησιακής δράσης και ευφυούς διπλωματικοπολιτικής παρέμβασης προκειμένου να επιτευχθούν μεν στόχοι ήσσονος σημασίας (Ουκρανικό), διασφαλίζοντας όμως παράλληλα πως θα παραμένει διακριτή και κυρίως προστατευμένη η δυνατότητά της να προωθήσει την μείζονος σημασίας ατζέντα της ως υπερδύναμη (συστημική ισορροπία ισχύος).
Η σημασία της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης και κυρίως το ευρύτερο γεωστρατηγικό της αποτύπωμα, επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων και από τρεις ακόμη παραμέτρους με ξεχωριστή σημασία και ιδιαίτερη βαρύτητα. Επιβεβαιώνεται…
Από την πρωτοφανή ευρύτητα της ατζέντας η οποία έχει τεθεί αμετάκλητα στο τραπέζι του δημόσιου και μη διαλόγου (πυρηνικό οπλοστάσιο, επισιτιστική κρίση, ενεργειακή επάρκεια, νομισματικές πολιτικές, νέα γενιά προβλημάτων που σχετίζονται με την παγκοσμιοποιημένη Οικονομία, Αρχιτεκτονική περιφερειακής και Διεθνούς Ασφάλειας, αναθεώρηση status Διεθνών Οργανισμών κλπ)…
Από την ευρύτητα της εμπλοκής δυνάμεων που διαμεσολαβούν στην προσπάθεια εξεύρεσης διπλωματικής λύσης, αλλά και από τον υπόγειο πόλεμο που διεξάγεται και αφορά ευθέως τους κανόνες μιας νέας ισορροπίας μεταξύ των ισχυρών γεωπολιτικών, οικονομικών και ενεργειακών κέντρων του πλανήτη…
Από το επιδιωκόμενο νέο πλαίσιο κανόνων αλλά και νέο περιβάλλον ρόλων που επιχειρείται να επιβληθούν, σε Διεθνείς οργανισμούς αλλά και πολυμερείς στρατηγικές και οικονομικές συνέργειες, το οποίο επιδιώκεται να ξεπεράσει τα παραδοσιακά πρότυπα και να επανεξετάσει κρίσιμες παραμέτρους ισχύος.
Κι ενώ όλα τα παραπάνω βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, η ραγδαία τροποποίηση των δεδομένων στο πεδίο, σε συνάρτηση με την επικίνδυνη διαχείριση στην οποία πρωτοστατούν οι Αμερικανοί συμπαρασύροντας το σύνολο των Ευρωπαίων συμμάχων τους, εργαλειοποιεί τους τυχοδιωκτισμούς Ζελένσκι, ενισχύει μοιραία και την Ρωσική αδιαλλαξία απομακρύνοντας την πιθανότητα ενός μέτριου συμβιβασμού και αυτό το επικίνδυνο μείγμα, είναι φανερό ότι θα οδηγήσει στην συντριβή ολόκληρης της Ουκρανίας, δημιουργώντας πολύ αρνητικές υποθήκες για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια και την Διεθνή σταθερότητα, ενώ επιδεινώνει έτι περαιτέρω τους όρους με τους οποίους θα διεξάγεται η κορυφαία στρατηγική σύγκρουση για την πρωτοκαθεδρία στο Διεθνές Σύστημα, για την σύνθεση και τους ρόλους που θα διεκδικηθούν στην κορυφή της νέας πυραμίδας ισχύος.
Όσοι λοιπόν επιμένουν να αντιλαμβάνονται την Ρωσοουκρανική σύγκρουση ως ένα πρόβλημα Ψυχιατρικής ή ως απόπειρα διευθέτησης μιας μετασοβιετικής εκκρεμότητας μεταξύ της Μόσχας και του Κιέβου, είναι φανερό πως δεν έχουν αντιληφθεί τίποτε από αυτό που συμβαίνει και απειλεί τον πλανήτη με μια γενικότερη ανάφλεξη.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της
αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια