Ο Ζελένσκι απέδειξε απλώς ότι είναι αφελής. Δεν είναι ψεύτης. Είναι όμως αφελής. Πίστεψε όλα όσα του είπαν οι παραμυθάδες της Δύσης, για να ντοπάρουν τους Ουκρανούς με εργαλείο την αφέλεια και την ματαιοδοξία του…
Του Κ. Κυριακόπουλου
Τονίσαμε από την πρώτη στιγμή, ότι ένοχοι για τα όποια εγκλήματα αυτού του πολέμου, δεν είναι μονάχα αυτοί που πυροβολούν. Είναι και όλοι εκείνοι που έκαναν ότι μπορούσαν για να ενισχύσουν τις αυταπάτες και να σπρώξουν τον Ουκρανικό λαό σε αυτοκαταστροφικές και αδιέξοδες επιλογές, με όχημα τους τυχοδιωκτισμούς των Ουκρανών νεοναζί και εργαλείο την επιπολαιότητα ενός ματαιόδοξου θεατρίνου.
Ο Ζελένσκι ενσωματώθηκε πλήρως στον ρόλο ενός «ηγέτη» τον οποίο φιλοτέχνησαν και εν τέλει του ανέθεσαν οι Δυτικοί, και παρέσυρε την πατρίδα του στην καταστροφή με την επιλογή του να αρνηθεί την διερεύνηση μιας σχετικά αξιοπρεπούς λύσης, που θα μπορούσε να δώσει μια συμβιβαστική διέξοδο και να αποτρέψει την επέκταση των συγκρούσεων. Ο Ζελένσκι ενσάρκωσε τον ρόλο ενός κινηματογραφικού «ηγέτη», θεωρώντας ότι η διεισδυτικότητα που παρουσιάζει αυτός ο ρόλος στα σαλόνια των Δυτικών, είναι συνώνυμο της ικανότητάς που οφείλει να διαθέτει ένας πραγματικός ηγέτης, προκειμένου να διαχειριστεί αποτελεσματικά μια κορυφαία κρίση που αφορά στην εμπόλεμη χώρα του.
Οι Δυτικοί από την μεριά τους, φρόντισαν να «μακιγιάρουν» πολιτικά αυτό που εξέπεμψε, διότι αυτό ακριβώς απαιτούσε το δικό τους «υποστηρικτικό» σενάριο. Στην ουσία ποτέ δεν στήριξαν και δεν επρόκειτο να στηρίξουν την Ουκρανία. Όχι μόνο επειδή είχαν πλήρη επίγνωση των κινδύνων που...
θα σηματοδοτούσε η άμεση Δυτική εμπλοκή στο πεδίο και δεν αισθάνονταν διόλου έτοιμοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τους… Αλλά και διότι - παράλληλα με αυτό - συμβιβάστηκαν γρήγορα με την ιδέα πως θα διευκόλυνε και τους ίδιους, η προδιαγεγραμμένη θυσία της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, προκειμένου να μελετήσουν σε πραγματικό χρόνο και με πραγματικούς όρους τις επιχειρησιακές τακτικές ενός από τους αντιπάλους τους.
Και για να το πούμε απλά, όσο και αν αυτό ακούγεται κυνικό… Από την στιγμή που η Δυτική Συμμαχία δεν βρήκε τον τρόπο να αποτρέψει την εισβολή, επέλεξε να μείνει στο περιθώριο και να την «απολαύσει», ντοπάροντας τον Ζελένσκι στις αυτοκτονικές του επιλογές, καθηλώνοντας τους Ρώσους σε μακροχρόνιες επιχειρήσεις κατατριβής δυνάμεων που αποδυναμώνουν τις ευρύτερες στρατηγικές τους στοχεύσεις και χρησιμοποιώντας τις επιχειρήσεις ως κίνητρο - μπαμπούλα προκειμένου να νοικοκυρέψει τα του οίκου της και να ανακόψει την διαδικασία της σταδιακής αποδόμησης των συμμαχικών δομών της.
Ο ίδιος ο Ζελένσκι, σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο υποκρισίας και προφανώς ενθαρρυμένος από την τακτική με την οποία τον περιέβαλαν οι Δυτικοί ηγέτες, φαίνεται ότι δεν έχει κανέναν απολύτως ενδοιασμό στο να ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή. Εκβιάζει, απειλεί και προσπαθεί να συμπαρασύρει τις Νατοϊκές δυνάμεις στην ολέθρια απόφαση της επιβολής ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στον Ουκρανικό εναέριο χώρο, αξιοποιώντας την συγκυρία και τον άπλετο επικοινωνιακό χώρο που του προσφέρεται.
Οι Δυτικοί γνωρίζοντας ότι η τύχη της Ουκρανίας είναι ουσιαστικά προδιαγεγραμμένη, φαίνεται πως διαθέτουν την σύνεση να μην εμπλακούν σε αυτήν την περιπέτεια, σταθμίζοντας σωστά την σχέση κόστους - οφέλους που θα είχε για τους ίδιους μια τέτοια επιλογή.
Η συνισταμένη όλων των παραπάνω, δημιουργεί μια καινούρια κατάσταση από την οποία η διέξοδος δεν είναι ορατή. Είναι όμως πέραν του δέοντος ξεκάθαρα πέντε κρίσιμα συμπεράσματα, τα οποία θα βάλουν με τον δικό τους τρόπο την δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις που πρόκειται ν’ ακολουθήσουν.
Πρώτον: Η Αμερικανονατοϊκή συμμαχία, παρά τις διαβεβαιώσεις, τα χτυπήματα στην πλάτη και τις κάθε λογής μεγαλοστομίες, την κρίσιμη ώρα δεν θα εμπλακεί και δεν θα στηρίξει κανέναν αφελή, εάν αυτό δεν εξυπηρετεί με τρόπο άμεσο και ευθύ τους σχεδιασμούς των ισχυρών που την συναπαρτίζουν.
Δεύτερον: Η Ουκρανία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον διαμελισμό και αυτή η εξέλιξη επαναδιατυπώνει την εξίσωση ισορροπίας ισχύος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Επομένως, ο τερματισμός των επιχειρήσεων όταν και με όποιον τρόπο επιτευχθεί, δεν θα επαναφέρει την ηρεμία στην ιστορικά ταλαιπωρημένη Ήπειρο. Αντιθέτως θα εγκαινιάσει μια νέα περίοδο αστάθειας, συγκρούσεων και ανατροπών, με ορατό πλέον τον κίνδυνο αλλαγής ακόμη και συνόρων .
Τρίτον: Η Ουκρανική σύγκρουση εγκαινιάζει μια παρατεταμένη περίοδο σημαντικών ανατροπών στο status της μεταπολεμικής Ευρώπης, η οποία παρά την φαινομενική της επανασυσπείρωση, συνεχίζει να καταγράφεται ως δύναμη που στερείται γεωπολιτικής πυξίδας, πράγμα που την καθιστά ευάλωτη σε τυχοδιωκτισμούς.
Τέταρτον: Την ίδια στιγμή η Ρωσία, πιεσμένη από τις συνέπειες των εξελίξεων που δεν διασκεδάζονται ακόμη και με την ολοκληρωτική της επικράτηση επί της Ουκρανίας, είναι βέβαιο πως θα επιχειρήσει να δραπετεύσει δυναμικά από την εσωστρέφεια που θα κυριαρχήσει την επόμενη περίοδο, ώστε να διεκδικήσει με αξιώσεις, ένα σημαντικό μερίδιο από την πίτα των ανατροπών που θα οριοθετήσουν την νέα ισορροπία ισχύος στο Διεθνές Σύστημα. Αυτό, δεν είναι κατ’ ανάγκη προάγγελος θετικών εξελίξεων για το περιβάλλον της περιφερειακής αστάθειας στο οποίο ενσωματώνεται και η Ελλάδα.
Πέμπτον: Κρίσιμες ανάγκες στον πλανήτη είναι φανερό πλέον ότι δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν περιμένοντας την αποκατάσταση των διαταραγμένων ισορροπιών που ανέκυψαν ως απότοκος της Ουκρανικής σύγκρουσης. Ενεργειακή επάρκεια και εφοδιαστική αλυσίδα, είναι η δίδυμη πρόκληση που μετατοπίζει αναγκαστικά το κέντρο βάρος του ενδιαφέροντος σε νέους πρωταγωνιστές, με νέο ενισχυμένο ρόλο αλλά και ισχυρότατο ανταγωνιστικό φορτίο, παράγοντες που προϊδεάζουν για μια εξόχως ενδιαφέρουσα αλλά και εξαιρετικά δύσκολη στην διαχείρισή της εξίσωση, που θα βάλει την σφραγίδα της στην ισορροπία ισχύος της νέας εποχής.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια