Πονοκέφαλος για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης οι ημερομηνίες του συνεδρίου της Ν.Δ. αλλά και του ΚΙΝ.ΑΛ. - Ποιοι διακινούν τα σενάρια για 30% λευκά και συμπροεδρία με την Αχτσιόγλου και τι απαντάνε οι συνομιλητές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ που φέρεται αποφασισμένος να σπάσει τα κομματικά στεγανά.
Ο Αλέξης Τσίπρας, για την εκλογή του από τη βάση και όχι από το συνέδριο του κόμματος, είχε να αντιμετωπίσει τους διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα έχει κι άλλον έναν. Τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο Αλέξης είχε αποφασίσει η εκλογή να γίνει τρεις εβδομάδες μετά τη λήξη του συνεδρίου. Στις 7 ή 8 Μαΐου. Σάββατο ή Κυριακή. Και ξαφνικά η Ν.Δ. ανακοινώνει ότι στις 6-8 Μαΐου θα κάνει αυτή συνέδριο.
Για να μη συμπέσουν τα δύο γεγονότα θα πρέπει ο Τσίπρας να βρει νέα ημερομηνία. Θα είναι το επόμενο Σαββατοκύριακο (14-15 Μαΐου); Κι αν αποφασίσει ο Νίκος Ανδρουλάκης το συνέδριο του ΚΙΝ.ΑΛ., το οποίο ήταν να γίνει τον Μάρτιο, να πραγματοποιηθεί μία εβδομάδα μετά από αυτό της Ν.Δ., έστω ως απάντηση στον Μητσοτάκη, τι θα κάνει ο Τσίπρας; Θα αφήσει τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ηγεσία μέχρι τις 21 Μαΐου; Θα χαθεί το μομέντουμ του συνεδρίου και θα καθορίζουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι τις εξελίξεις στην Κουμουνδούρου; Ή, ακόμη χειρότερα,: Αν ο Μητσοτάκης εξαγγείλει αιφνιδιαστικά εκλογές για τις 29 Μαΐου, όπως κάποιοι, έστω λίγοι, ψιθυρίζουν στα παρασκήνια, τι θα γίνει; Ο ΣΥΡΙΖΑ αντί για προεκλογικές περιοδείες θα κάνει εσωκομματικές διαδικασίες; Μπορεί να είναι σενάριο... εαρινής νυκτός (αφού οι εκλογές θα γίνουν το νωρίτερο τον Οκτώβριο και το αργότερο, όπως είναι και η επιθυμία του Κυριάκου, τον Απρίλιο του 2023), όμως στην πολιτική ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Μια ατυχία, μια καταστροφή, ένας δεύτερος Δούκας, ένας άλλος Λιβανός, ένα σκάνδαλο ολκής και τα πάντα μπορεί να ανατραπούν.
Στάλιν ή Σουμάν;
Όλα αυτά σκέφτονται στην αξιωματική αντιπολίτευση και είναι πιθανό η ημερομηνία εκλογής της νέας ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει την επομένη του συνεδρίου της Ν.Δ., στις 9 Μαΐου. Εξάλλου, η 9η Μαΐου έχει και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό: είναι η Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης, με την παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας το 1945. Είναι όμως και Ημέρα της Ευρώπης, με την υπόμνηση της Ιδρυτικής της Διακήρυξης το 1950. Δύο σε ένα.
Όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο Τσίπρας θα είναι Στάλιν ή Σουμάν μέλλει να αποδειχθεί. Σίγουρα, ως μόνος υποψήφιος για την αρχηγία, θα μπορούσε να εκλεγεί με σταλινικά ποσοστά από το συνέδριο. Ο ίδιος, όλως περιέργως, ελπίζει ότι αυτό θα συμβεί με την εκλογή του από το σύνολο των οργανωμένων μελών. Μάλιστα, θεωρεί ότι «δεν ξέρουν τι τους γίνεται» όσοι διακινούν σενάρια ότι θα υπάρξουν περίπου 30% λευκά στην εκλογή του.
Η γνώμη του είναι ότι η δύναμή του είναι μεγαλύτερη στο σύνολο των 60.000-70.000 οργανωμένων μελών απ’ ό,τι στα 5.000 μέλη των συνέδρων, από τα οποία, όπως υποστηρίζουν στελέχη της αριστερής μειοψηφίας, τουλάχιστον τα 1.500 θα πρόσκεινται στην «Ομπρέλα» των Τσακαλώτου - Φίλη και λοιπών αριστερών δυνάμεων. Επίσης, θα ήθελε να υπάρχει και κάποια αντίπαλη υποψηφιότητα, όμως οι διαφωνούντες -με το αρχηγικό imperium Τσίπρα και την προσπάθειά του να ξεφύγει από τα στενά όρια της ριζοσπαστικής Αριστεράς και να απλωθεί στη μεγάλη θάλασσα της Κεντροαριστεράς- λένε ότι αυτό θα συμβεί «την επομένη των εκλογών, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί και πάλι».
Και πάντως θεωρεί «γελοιότητα» και προϊόν «κοιλόπονου» τα γραφόμενα από ορισμένους «ευφάνταστους» δημοσιολογούντες περί συμπροεδρίας, και μάλιστα με την Εφη Αχτσιόγλου. Οπως λένε συνομιλητές του Αλέξη, μόνο κάποιοι που θέλουν να κάνουν κακό στον Τσίπρα, στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην Αχτσιόγλου αναπαράγουν αυτές τις «αρλούμπες».
Τα σενάρια περί συμπροεδρίας, όπως μας λένε υψηλόβαθμα στελέχη της «Ομπρέλας», δεν προέρχονται από τους ίδιους, δεν τα υποστηρίζουν και συμφωνούν ότι μόνο ζημιά προκαλούν στο κόμμα. Επειδή ο Τσίπρας έχει επιλέξει να ανοίξει το κόμμα του σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες δεν σημαίνει ότι πρέπει να υιοθετήσει και τον θεσμό της συμπροεδρίας που υπάρχει στους Πράσινους της Γερμανίας, αλλά και στο SPD, μας λένε στενοί συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού.
Άλλωστε, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου το «ενός ανδρός -ή γυναικός, για να προσαρμόσουμε τη ρήση στη σημερινή εποχή- αρχή» παραμένει ακόμη κυρίαρχο πρότυπο και ιδιαίτερα στην πολιτική, υπάρχει ο κίνδυνος η δυαρχία αφενός να παρεξηγηθεί και αφετέρου να γεννήσει διαγκωνισμούς και τελικά να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ’ ό,τι θα έλυνε.
Αποτάσσεται η συμπροεδρία, όμως η εκλογή από τη βάση της ηγεσίας (πρόεδρος και Κεντρική Επιτροπή) θα συμπληρωθεί και με την υιοθέτηση περιφερειακής δομής στο κόμμα, κάτι που μέχρι σήμερα δεν υφίσταται.
Από την Περιφέρεια η μισή Κεντρική Επιτροπή
Ο Τσίπρας φέρεται αποφασισμένος να σπάσει τα κομματικά στεγανά και μετά την εκλογή της Κ.Ε. από το σύνολο των οργανωμένων μελών και όχι από τους αντιπροσώπους της βάσης στο συνέδριο επιφυλάσσει άλλη μία έκπληξη στους συντρόφους του. Μόνο το 50% της Κ.Ε. θα προέρχεται από το Λεκανοπέδιο.
Το υπόλοιπο 50% θα είναι από τις 13 Περιφέρειες της χώρας. Με τον τρόπο αυτό ευελπιστεί ότι θα τσακίσει την πλάτη των μηχανισμών και ταυτόχρονα θα ικανοποιήσει το αίτημα της πλειονότητας των στελεχών από την επαρχία, με τα οποία συναντήθηκε προ δεκαημέρου, να εκπροσωπείται και η υπόλοιπη Ελλάδα στην Κεντρική Επιτροπή και όχι μόνο τα κεντρικά στελέχη και οι εκλεκτοί των ομάδων (Κίνηση Μελών, «Ομπρέλα», ΡΕΝΕ, «Γέφυρα», πασοκογενείς, «Καραβελιστές», πρώην ΔΗΜ.ΑΡ. κ.λπ.).
Κατά συνέπεια, ο Τσίπρας απέναντι στην παραδοσιακή (και λενινιστική κατά βάσιν) οργανωτική δομή του κόμματος θέλει να αντιστοιχήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη νέα εποχή - την οποία άνοιξε ο Γιώργος Παπανδρέου με την εκλογή αρχηγού από τη βάση.
Η περιφερειακή δομή του κόμματος δεν σπάει μόνο τους μηχανισμούς, αλλά ανταποκρίνεται και στο μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας της Ευρώπης (των Περιφερειών), αλλά και του κράτους, αφού οι νομαρχίες έχουν καταργηθεί και οι δήμοι ουσιαστικά εξαρτώνται από τις Περιφέρειες, αφού είναι αυτές που διαθέτουν τα κονδύλια και θέτουν τις προτεραιότητες για τα έργα, τις εκδηλώσεις και τις τοπικές πρωτοβουλίες.
Δεν μπορεί το κράτος και η Ε.Ε. να έχουν περιφερειακή δομή και ένα κόμμα που θέλει να λέγεται σύγχρονο και να εκφράζει τις νέες τάσεις στην πολιτική, στη θεωρία, στην κοινωνία και τους νέους να έχει μείνει έναν αιώνα πίσω.
Στα ανωτέρω θα πρέπει να προσθέσουμε τη συμμετοχή των γυναικών κατά 50% στα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ και αργότερα και στα ψηφοδέλτια για Βουλή και Ευρωβουλή. Και φυσικά, τα δημοψηφίσματα που προωθούν τη λαϊκή συμμετοχή, αφού δίνουν τον λόγο και τη δυνατότητα σε μέλη και φίλους του κόμματος να αποφασίζουν για σοβαρά θέματα που απασχολούν την κοινωνία και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά συνέπεια, δεν είναι μόνο η εκλογή αρχηγού και Κεντρικής Επιτροπής από τη βάση αυτά που προτείνει ο Τσίπρας, αλλά ένα πακέτο αλλαγών που μπορεί να εμφανίζονται ως οργανωτικές αναδιαρθρώσεις, όμως είναι βαθύτατα πολιτικές επιλογές. Και οι οποίες μαζί με το Πρόγραμμα, που ψηφίστηκε στην Εθνική Συνδιάσκεψη πριν από επτά μήνες, και τις Πολιτικές Θέσεις, οι οποίες έχουν εγκριθεί από το Πολιτικό Συμβούλιο και αναμένεται να υιοθετηθούν και από το συνέδριο, αποτελούν το νέο πολιτικό αφήγημα του Τσίπρα.
Τα αλλάζει όλα, λοιπόν, ο Τσίπρας για να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι μεγάλο και κυβερνητικό κόμμα. Με τις αλλαγές που προωθεί θέλει να (επανα)τροχοδρομήσει, εφόσον τα καταφέρει, τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική πορεία και ο ίδιος, εκτός από αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να αντιμετωπίζεται από αντιπάλους και κέντρα εξουσίας, εγχώρια και της αλλοδαπής, και ως οιωνεί πρωθυπουργός και όχι ως ένας πολιτικός που στα 50 του χρόνια θα πρέπει να εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες του και ουσιαστικά να συνταξιοδοτηθεί. Κατά κάποιον τρόπο, διαλέγει τον Σουμάν και όχι τον Στάλιν. Το μανιφέστο των πολιτικών αλλαγών ίσως είναι η ιδρυτική διακήρυξη της «νέας Ευρώπης» του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως μας λέει χαρακτηριστικά άνθρωπος που γνωρίζει καλά τον Τσίπρα και συνομιλεί συχνά μαζί του, «υπάρχουν δύο ΣΥΡΙΖΑ: ο ΣΥΡΙΖΑ του κόμματος, που απευθύνεται στον ιστορικό και κομμουνιστογενή πυρήνα του (3%-5%) και ο ΣΥΡΙΖΑ της κοινωνίας, αυτός που σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις (από τον Μάιο του 2012 έως τον Ιούλιο του 2019) κατέγραψε διαδοχικά τα εξής ποσοστά: 27%, 36%, 35% και 32%. Ο Αλέξης επιλέγει τον ΣΥΡΙΖΑ της κοινωνίας».
Και τον επιλέγει επειδή είναι ο μόνος που μπορεί να τον κρατήσει ζωντανό στο παιχνίδι της αντιπαράθεσης με τον Μητσοτάκη και να τον επαναφέρει στο τιμόνι του γκουβέρνου, που είναι και το μεγάλο του στοίχημα. Για την επίτευξη του οποίου εμφανίζεται αποφασισμένος να αναλάβει και επιπλέον ρίσκα αν είναι να σχηματιστεί προοδευτική κυβερνητική πλειοψηφία.
Εκλογικά σενάρια και προτάσεις
Στην πορεία προς τις εκλογές ο Αλέξης, όπως εκμυστηρεύεται σε συνομιλητές του, δεν θα αρκεστεί σε απλές προτάσεις συνεργασίας με το ΚΙΝ.ΑΛ., το ΜέΡΑ25 και το ΚΚΕ, αλλά θα προχωρήσει και σε ριζοσπαστικές προτάσεις, οι οποίες θα μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα σενάρια που κυοφορούνται από την απλή αναλογική, αλλά και πιθανότητα και από την ενισχυμένη, με την οποία θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, σε περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία.
Σημειώνουμε ότι ο φύσει καχύποπτος Αλέξης δεν εμπιστεύεται τις πληροφορίες -παρότι αυτοί που του τις μεταφέρουν είναι διαχρονικά έγκυροι και αξιόπιστοι συνομιλητές του- ότι ο Κυριάκος δεν θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο. Θεωρεί ότι ο πρωθυπουργός, αν δει ότι τα πράγματα, ιδίως στην οικονομία, δεν εξελιχθούν όπως τα περιμένει, θα αναζητήσει την κατάλληλη ευκαιρία για να αιφνιδιάσει στήνοντας πρόωρα κάλπες.
Μάλιστα, το επόμενο διάστημα αναμένει οι εξελίξεις από την ακρίβεια να μειώσουν κι άλλο τη δημοσκοπική υπεροχή της κυβέρνησης, ενώ μέχρι και τον Μάιο προβλέπει ότι θα έχει ξεκαθαρίσει και το τοπίο σχετικά με τις δημοσκοπικές επιδόσεις του Ανδρουλάκη. Και οι οποίες, αν πιστέψουμε συνεργάτες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα δείχνουν «προσγείωση του ΚΙΝ.ΑΛ.» σε διψήφια μεν νούμερα, αλλά όχι σε ποσοστά που να βρίσκονται κοντά σε αυτά του ΣΥΡΙΖΑ και να απειλούν την ηγεμονική του θέση στην αντιπολίτευση και την Κεντροαριστερά, όπως θα ήθελαν ορισμένα «γκρι κοστούμια της εξουσίας», τα οποία «θέλουν να ελέγξουν, προς όφελός τους, τις κυβερνητικές εξελίξεις, μεταξύ των οποίων είναι και «το μοίρασμα των 31 δισ. από το Ταμείο Ανάκαμψης, από τα οποία, παρά τα όσα ηρωικά τσαμπουνάει η κυβέρνηση, δεν έχει εκταμιευτεί ακόμη ούτε ένα σεντ».
Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά όσο στην επικαιρότητα παίζουν ο Παύλος Πολάκης (γενικώς), η Τασία Χριστοδουλοπούλου (για τους συριζοφρουρούς), ο Σάκης Παπαδόπουλος (για τη Novartis) και οι εσωκομματικές ομάδες με τα κείμενα-πλατφόρμες εν όψει του συνεδρίου (αυτή την εβδομάδα την τιμητική της θα έχει η ΡΕΝΕ), ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας θα συνεχίσουν να είναι δημοσκοπικά καθηλωμένοι, κάτι που εκ των πραγμάτων αυξάνει τον εκνευρισμό, αφού, εκτός των άλλων, Μαξίμου και Χαριλάου Τρικούπη αξιοποιούν τις αρνητικές πλευρές της δημοσιότητας της Κουμουνδούρου για να επιτεθούν στην αξιωματική αντιπολίτευση και τον αρχηγό της.
Η τακτική φθοράς
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο Τσίπρας θα συνεχίσει την τακτική φθοράς του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης με αιχμή την ακρίβεια, τον πληθωρισμό και τους φουσκωμένους λογαριασμούς. Οπως έδειξε και η επίσκεψή του στην Αργολίδα, θα συνεχίσει να υιοθετεί τα αιτήματα όσων πλήττονται, να καταγγέλλει την κυβέρνηση ως «ανίκανη», «αναπολεσματική», «επικίνδυνη» και να ζητά σε καθημερινή βάση «εκλογές», ως τη μόνη «δημοκρατική διέξοδο». Στη Νίκαια ήταν οι έμποροι, στην Αργολίδα οι αγρότες, στη Βουλή και στις συνεντεύξεις του η εκπαίδευση και η νεολαία. Και έτσι θα συνεχίσει και με τις άλλες κατηγορίες μισθωτών και εργαζομένων και με τα ειδικά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών, τις οποίες θα επισκέπτεται άπαξ ή δις την εβδομάδα.
Το γεγονός ότι η οικονομική ρητορική και οι υποσχέσεις του παραπέμπουν σε λαϊκισμό δεν φαίνεται να τον ενοχλεί, αφού βασικό του μέλημα είναι «να πέσει η κυβέρνηση» και όχι να καταγραφούν ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ ως «υπεύθυνη δύναμη». Εκ παραλλήλου, δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει αν τα μέτρα και οι πολιτικές που προτείνει είναι υψηλού δημοσιονομικού κόστους, αφού θεωρεί ότι «η Ε.Ε. θα πρέπει να προσαρμοστεί στα δεδομένα που δημιούργησε η κρίση, αναθεωρώντας τις προτεραιότητές της και όχι να στριμωχτούν οι πολίτες και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες για να χωρέσουν στις κοινοτικές δημοσιονομικές νόρμες. Επίσης, θέλει να παρασύρει στον αντικυβερνητικό αγώνα και το ΚΙΝ.ΑΛ., αφού η πολιτική των ίσων αποστάσεων της Χαριλάου Τρικούπη ευνοεί στρατηγικά τον δικομματισμό και την πόλωση ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν το ΚΙΝ.ΑΛ. συνεχίσει στον, κατά Λοβέρδο, «ισαποστακισμό», κινδυνεύει να συνθλιβεί ανάμεσα στον «υπεύθυνο» Μητσοτάκη και τον «λαϊκιστή» Τσίπρα. Το έργο «ολίγον υπεύθυνος» ή «ολίγον λαϊκιστής» στον δρόμο προς τις κάλπες, και μάλιστα με την κοινωνία μετά την πανδημία να δοκιμάζεται και από την οικονομική δυσπραγία, είναι δύσκολο, λένε από την Κουμουνδούρου, να κόψει πολλά εκλογικά εισιτήρια, αφού όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές η πόλωση θα ανεβαίνει και θα χτυπήσει κόκκινο όταν ανακοινωθεί ο ακριβής χρόνος διενέργειάς τους.
Νίκος Φελέκης
0 Σχόλια