Του Κώστα Στούπα
Τις ημέρες αυτές το Netflix προβάλει μια νέα ιστορική ταινία η οποία είναι ιδιαίτερα επίκαιρη λόγω των τελευταίων γεωπολιτικών εξελίξεων. Πρόκειται για την ταινία "Munich: The Edge of War (2021)" που πραγματεύεται με σημαντική ιστορική συνέπεια τη συμφωνία του Μονάχου κατά τον Σεπτέμβριο του 1938.
Η Διάσκεψη του Μονάχου κράτησε περί τις 13 ώρες έχοντας ως μοναδικό θέμα τη διευθέτηση της διένεξης μεταξύ Γερμανίας και Τσεχοσλοβακίας η οποία αφορούσε την "αυτοδιάθεση" της γερμανόφωνης μειονότητας που ζούσε στην Σουδητία της Τσεχοσλοβακίας. Επί της ουσίας αφορούσε τον διαμελισμό της χώρας και τη δορυφοροποίησή της στο "Τρίτο Ράιχ".
Οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής απεμπόλησαν τις συμμαχικές τους δεσμεύσεις και "κυριολεκτικά" άφησαν μια μικρή χώρα στα νύχια μιας γειτονικής που ήταν ισχυρότερη και ήταν προφανές πως είχε ένα σχέδιο γενικότερης αναθεώρησης των συνόρων σύμφωνα με ένα νέο ισοζύγιο διεθνούς ισχύος το οποίο αναδυόταν.
Η κυνικότητα με την οποία αντιμετώπισαν την υπόθεση της Τσεχοσλοβακίας οι δυτικές δημοκρατίες ήταν πρωτοφανής, όσο και αν εκ των υστέρων ισχυρίστηκαν πως η συμφωνία του Μονάχου ήταν ένας τακτικός ελιγμός προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και να προπαρασκευαστούν στρατιωτικά.
Το γεωπολιτικό σκηνικό της εποχής εκείνης θυμίζει έντονα τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων στα σύνορα της Ουκρανίας.
Όπως τότε ο Χίτλερ μιλούσε για την ανάγκη "ζωτικού χώρου" για τη Γερμανία και οι Δυτικές Δημοκρατίες έδειχναν κατανόηση, έτσι και σήμερα ο Πούτιν μιλάει για την ανάγκη να υπάρχει μια ζώνη ασφαλείας γύρω από τη Ρωσία, από χώρες τις οποίες θα ελέγχει το Κρεμλίνο με κυβερνήσεις ανδρείκελων.
Διαβάζουμε συχνά στον δυτικό τύπο αυτά που ισχυρίζεται η προπαγάνδα του ρωσικού ολιγαρχικού καθεστώτος περί της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ γιατί δέχτηκε ως μέλη του χώρες της περιοχής.
Τα επιχειρήματα αυτά είναι έωλα και ανήθικα γιατί αφαιρούν από τις ίδιες τις χώρες κάθε δικαίωμα να ανήκουν όπου επιθυμούν και να κυβερνώνται με το πολίτευμα που θεωρούν πως τους αρέσει.
Τα επιχειρήματα αυτά, κατ’ αναλογία είναι όμοια με το να ζητάει κάποιος από την Ελλάδα να αποδεχτεί την επικυριαρχία της Άγκυρας γιατί η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα και χρειάζεται "ζωτικό χώρο" ή "ζώνη ασφαλείας".
Οι δυτικές δημοκρατίες σήμερα όπως και το ’38 έχουν την ψευδαίσθηση πως αν αφήσουν την Ουκρανία στα νύχια της Ρωσίας η ασιατική "αρκούδα" να κατευναστεί και "χορτασμένη" θα ησυχάσει.
Το ίδιο ισχύει και για τη στάση τους απέναντι και σε άλλους "αναθεωρητές" του διεθνούς στάτους όπως η Τουρκία του Ερντογάν και η Κίνα.
Αρκετοί ισχυρίζονται πως καθώς ο σημαντικός αντίπαλος που αναδύεται είναι η Κίνα, περιφερειακές δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Τουρκία χρειάζεται να προσελκυστούν στη Δύση έναντι ανταλλαγμάτων, κατ’ αναλογία με τον τρόπο που στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο οι δημοκρατίες συμμάχησαν με το σταλινικό καθεστώς προκειμένου να συντρίψουν τις δυνάμεις του "Άξονα"...
Όπως και να το δει κάποιος έχουμε εισέλθει σε μια εποχή υψηλού ρίσκου…
0 Σχόλια