Υπήρξαν από το βράδυ της Κυριακής πολλές φωνές για το (μη) νόημα να δοθεί συνέχεια στην εκλογική αναμέτρηση στο Κίνημα της Αλλαγής. Στελέχη με ειλικρινή αγωνία εξέφρασαν την άποψη ότι ο Γιώργος Παπανδρέου οφείλει να αποσυρθεί από το β’ γύρο αναγνωρίζοντας τη δυναμική (και όχι απλώς τους αριθμούς) του εκλογικού αποτελέσματος.
Κάποιοι το έκαναν με μία καλοπροαίρετη διάθεση προστασίας της υστεροφημίας
του πρώην πρωθυπουργού. Άλλο μία ευπρεπής ήττα, όπως αυτή του πρώτου γύρου
κι άλλο μία συντριβή, ο κίνδυνος της οποίας κρύβεται στην επαναληπτική
Κυριακή. Κατάλαβαν αμέσως ότι περίπτωση ανατροπής δεν υφίσταται – τι άλλο
μπορεί να κάνει ή να δώσει ένας πολιτικός με την πορεία και τα πεπραγμένα
του κ. Παπανδρέου, που δεν ξέρει ο κόσμος ώστε να αλλάξουν άρδην οι
συσχετισμοί; Και θεώρησαν ότι μία κίνηση αναγνώρισης της νίκης του αντιπάλου
θα ήταν πράξη γενναιότητας, που θα μετρούσε θετικά στον κόσμο της παράταξης
και θα επιφυλάσσονταν στον κ. Παπανδρέου ρόλος εγγυητή της ενότητας.
Άλλοι το έκαναν γιατί φοβήθηκαν ότι μία σκληρή μονομαχία ίσως δυναμίτιζε το
καλό κλίμα και θα αμαύρωνε την θετική εικόνα που κατέκτησε το Κίνημα Αλλαγής
με όλη την προεκλογική εκστρατεία από το θάνατο της Φώφης Γεννηματά και με
αποκορύφωμα την πολύ υψηλή συμμετοχή στις κάλπες της Κυριακής. Σχεδόν
300.000 άνθρωποι δεν είναι λίγοι και δημιουργούν προσδοκίες για ένα καλό
μέλλον. Αυτοί οι δεύτεροι άρχισαν να δικαιώνονται μετά την γραμμή όξυνσης
και προσωπικών επιθέσεων που υιοθέτησε ο κ. Παπανδρέου από το βράδυ της
Δευτέρας. Μια ανηλεής μάχη, χωρίς όρια, την τελευταία στιγμή ναρκοθετεί την
ομαλή συμβίωση και συνοχή την επόμενη ημέρα. Και σίγουρα βαθαίνει ένα ψυχικό
χάσμα, στο οποίο ενσταλάζεται συνήθως η πρώτη ύλη μίας διάσπασης.
Υπάρχει όμως και μία τρίτη κατηγορία «μαρτύρων» του παπανδρεϊσμού, φανατικών
φρουρών του Οίκου, κάτι σαν τους Παραβολάνους που… «τιμώρησαν» την Υπατία
στην Αλεξάνδρεια: Αυτοί που έλεγαν μέχρι χθες τουλάχιστον ότι ο κ.
Παπανδρέου πρέπει να μην κατέβει στο β’ γύρο για να αφήσει τον κ. Ανδρουλάκη
με το «στίγμα» να είναι «ο πρόεδρος του 37%». Και να είναι αναγκασμένος
(σημείωση: ο κ. Ανδρουλάκης εννοούν) να δίνει λογαριασμό στο 28% που έχουν
οι παπανδρεϊκοί, αφού η διαφορά, έλεγαν, είναι μικρή!
Είναι μία ενδιαφέρουσα άποψη, από ιστορικής απόψεως, ενδεχομένως και
ψυχολογικής – θα έλιωναν ντιβάνια και ντιβάνια όσοι πιστεύουν ότι θεωρούν
ότι έτσι λειτουργούν οι παρατάξεις. Εκτός κι αν θέλουν να διαλύσουν τη
παράταξη, τότε ναι, έχει μία λογική αυτό που λένε.
Εάν ο κ. Παπανδρέου υιοθετούσε μία τέτοια στάση θα ήταν σαν να επιχειρεί να
θυσιάσει μία ολόκληρη παράταξη για να υπηρετήσει τον δικό του ηγετικό
ιδεασμό, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα να ξαναδιασπάσει το χώρο. Δεν θα τον
τιμούσε κάτι τέτοιο και έκανε την πιο σοφή κίνηση να απορρίψει τέτοια
ληρολογήματα.
Αφήστε που είναι μύθος ότι μία αποχή από τις εκλογές της Κυριακής θα παγώσει
το «σκορ» στο 37-28 του πρώτου γύρου. Σε περίπτωση αποχώρησης από τον αγώνα
το «σκορ» γίνεται 100-0, δεν υπάρχουν κεκτημένα πρώτου γύρου. Ακόμα και στα
παιχνίδια στην αλάνα δεν παίρναμε τους βόλους όποτε θέλαμε και φεύγαμε –
ούτε την ξεφτίλα του κιοτή αντέχαμε, ούτε διακινδυνεύαμε να μην μας
ξαναπαίξει κανείς…
Γιάννης Μακρυγιάννης
0 Σχόλια