Γράφει ο Παύλος Ι. Αλεξιάδης *
Όλοι εμείς που είμαστε έξω από τα πολιτικά τεκταινόμενα στον χώρο της κεντροαριστεράς είχαμε στρέψει όλο μας το ενδιαφέρον σε αυτά γιατί ελπίσαμε ότι μέσα από αυτές τις εκλογές θα αναδειχτεί ηγέτης και κεντροαριστερό κόμμα που θα μπορέσει να υπερφαλαγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να προσφέρει στο πολιτικό σύστημα της χώρας ως αντιπολίτευση τη σοβαρότητα που τόσο έχει ανάγκη. Δυστυχώς, από τα αποτελέσματα ήδη από τον α΄ γύρο των εσωκομματικών εκλογών στο ΚΙΝΑΛ φαίνεται ότι οι ελπίδες μας αυτές διαψεύστηκαν. Και αυτό γιατί έχει γίνει φανερό ότι ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την κεντροαριστερά αυτό του «Τσιπρισμού».
Από το 2019 και έπειτα ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά ο πρόεδρος του Α. Τσίπρας είναι σε πορεία κάθετης πτώσης με το ενδεχόμενο της ήττας στις δύο μελλοντικές διαδοχικές εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις να είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Αυτή η μελλοντική ήττα θα σημάνει το πολιτικό τέλος του Α. Τσίπρα αλλά όχι και του «Τσιπρισμού». Δηλαδή του πολιτικού προφίλ και της νοοτροπίας που αυτός καθιέρωσε ως κυρίαρχο ηγετικό πρότυπο στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας της κρίσης. Με βάση αυτό το μοντέλο ο ηγέτης πρέπει να πλασάρει νεότητα, μια στοιχειώδη ωραία εμφάνιση και ρητορική υπόσταση. Η εμπειρία ή το ότι άλλο καλό ή κακό έχει πράξει στην προηγούμενη πολιτική του πορεία ούτε που μας αφορά γιατί υπεράνω όλων τα νιάτα!
Μετά τις πρώτες εκλογές στο ΚΙΝΑΛ που είχαν μια εξαιρετικά μεγάλη και εντυπωσιακή συμμετοχή και με το αιφνιδιαστικό προβάδισμα του Ν. Ανδρουλάκη είδαμε ότι στον κόσμο της κεντροαριστεράς έχει κυριαρχήσει η νοοτροπία του «Τσιπρισμού». Εν μέρει αναμενόμενο αν σκεφτεί κανείς ότι δέκα χρόνια μέσα στην κρίση μια νέα γένια ψηφοφόρων της κεντροαριστεράς έμαθε την πολιτική μέσα από το θράσος και τον λαϊκισμό του Α. Τσίπρα και αυτό το πρότυπο ζητάει να αναδείξει όταν βρίσκει κάτι παρόμοιο.
Οι εκλογές έγιναν και ο Ν. Ανδρουλάκης εξελέγη. Η έως τώρα πορεία του μας έχει δείξει ότι όπως και ο Α. Τσίπρας έτσι και αυτός προέρχεται μέσα από τα σπλάχνα των κομματικών μηχανισμών οι οποίοι επί τόσες δεκαετίες δεν είχαν να προσδώσουν τίποτα το «νέο» στον τόπο. Την Κυριακή που μας πέρασε αυτοί οι μηχανισμοί ήταν που μίλησαν και ανέδειξαν τον υποψήφιο της αρεσκείας τους. Το φάντασμα του Τσίπρα πλανάται βαρύ πάνω από την κεντροαριστερά και υπαγορεύει το νέο μοντέλο του ηγέτη. Η ιστορία είναι έτοιμη να επαναληφθεί όχι ως πετυχημένο αντίγραφο αλλά ως φάρσα. Η νοοτροπία του «Τσιπρισμού» ετοιμάζεται να θέσει την κεντροαριστερά σε μια νέα φάση εσωστρέφειας που θα την αποδυναμώσει περισσότερο στερώντας από τον τόπο για ακόμα μια φορά μια ποιοτική αντιπολίτευση που τόσο έχουμε ανάγκη.
* Ο Παύλος Ι. Αλεξιάδης είναι γιατρός.
0 Σχόλια