Όταν ο «χυλός» της παράνοιας αναβαθμίζεται σε απειλή
Γράφει ο Νίκος Γεωργιάδης
Όταν οι παρέες ανέργων, εξαθλιωμένων στρατιωτών που γύριζαν από το μέτωπο
εξαντλημένοι, παρανοϊκών συνομωσιολόγων και φανατικών ρατσιστών οργάνωναν
διάφορα events στο Μόναχο και την Νυρεμβέργη, κανείς μα κανείς δεν τους
έπαιρνε στα σοβαρά. Διαταραγμένους μεθύστακες τους ανέβαζαν, ανόητους
θιασώτες του παραλόγου τους κατέβαζαν. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα
έστησαν παραστρατιωτικές οργανώσεις και τάγματα εφόδου. Κατάφεραν να
συντονιστούν ώστε να θέσουν μία κοινωνία σε ομηρία. Στο επόμενο στάδιο,
εκμεταλλευόμενοι τις αγεφύρωτες μεταπολεμικές ανισότητες και την ακραία
φτώχεια των αστικών πληθυσμών συνάμα με την ραγδαία κατάρρευση της μεσαίας
τάξης, απέκτησαν κοινωνική βάση. Ήταν ζήτημα χρόνου να αποκτήσουν την
πλειοψηφία στη βουλή της Γερμανίας. Έγινε και αυτό.
Από το 2008 ο πλανήτης αιωρείται, επιχειρώντας να επαναπροσδιοριστούν οι
απολεσθείσες ισορροπίες. Η χρηματοπιστωτική κρίση που πυροδοτήθηκε με την
πτώχευση της Lehman Brothers δεν έχει ακόμη κλείσει τον κύκλο της. Οι
ασύμμετρες απώλειες που επέφερε η κρίση αυτή βρίσκονται ακόμη σε φάση
καταγραφής. Οι επιπτώσεις ωστόσο είναι ορατές. Επιστροφή σε ιδεολογήματα
περί Έθνους - Κράτους, ενίσχυση των αντιπάλων της Παγκοσμιοποίησης,
επέκταση της επιρροής των αρνητών της πολυπολιτισμικότητας, φρένο στην
ομοσπονδιακή προοπτική της Ευρώπης, διόγκωση του κινήματος κατά των
δικαιωματιστών. Στις ΗΠΑ έχουν αρχίσει να διαγράφονται με σαφήνεια οι
προοπτικές σαρωτικής συντηρητικοποίησης της κοινωνίας αρχής γενομένης από
την επικράτηση των αντιπάλων του δικαιώματος των γυναικών στην
άμβλωση στο Τέξας επί παραδείγματι και στην Βόρεια Καρολίνα.
Στην Γαλλία η νέα ηγέτης της Κεντροδεξιάς, η ακραίως συντηρητική Βαλερί
Πεκρές ανακοίνωσε και επίσημα πώς εναντιώνεται σε κάθε προοπτικής
ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης υιοθετώντας έτσι ως προς το ζήτημα αυτό την
ατζέντα της γαλλικής Άκρας Δεξιάς.
Αν λοιπόν σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο διαπιστώνεται μία σταδιακή
διολίσθηση σε μία ακραία συντηρητική επιλογή που υποχρεώνει σε
συντηρητικές αναδιπλώσεις το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που διεκδικούν
εξουσία, στην Ελλάδα παρατηρείται τον τελευταίο καιρό μία περίεργη
ανεκτικότητα σε ακραίες συμπεριφορές πολιτικών ομάδων που ξεκάθαρα
παραπέμπουν σε φασιστικά ιδεολογήματα.
Η ανοχή αυτή εκλαμβάνεται προφανώς ως αδυναμία των κρατικών θεσμών να
επιβάλουν τα αυτονόητα. Πλην όμως είναι ηλίου φαεινότερο πως στο πίσω
μέρος των εγκεφάλων που συντονίζουν τις δραστηριότητες αυτών των
γκρουπούσκουλών επικρατεί η άποψη πως οι «Θεματοφύλακες του Συντάγματος»,
οι «Ιεροί Λόχοι», τα απολειφάδια του Σώρρα και τα υπολείμματα της Χρυσής
Αυγής και των συνοδοιπόρων της εκλαμβάνουν τις δυναμικές τους ως πολύτιμες
δεξαμενές ψηφοφόρων για τα κόμματα εξουσίας όταν έρθει η ώρα. Η
ανεκτικότητα των θεσμών μάλλον ενισχύει αυτό το «αίσθημα πολιτικής
χρησιμότητας» αυτών των γκρουπούσκουλων.
Η υπόθεση, ωστόσο, της Πιερίας αποκάλυψε απότομα τις μεγάλες προσδοκίες
αυτών των ομάδων. Αποκάλυψε και την υπέρμετρη θρασύτητά τους. Η δυναμική
της αποκάλυψης αυτής σε συνδυασμό με την ειδεχθή διάσταση της
δραστηριότητας τους ανάγκασε για πρώτη φορά την Δικαιοσύνη να επιδείξει
περισσότερη σοβαρότητα. Συνελήφθηκαν οι παρανοϊκοί παραστρατιωτικοί,
κάποιοι προφυλακίστηκαν και όλοι θα δικαστούν. Προφανώς όμως όλα αυτά δεν
αρκούν όταν τα αδικήματα τους εκτός από ένα χαρακτηρίζονται ως απλά
πλημμελήματα και άρα οι προβλεπόμενες ποινές δεν αναμένεται να είναι
σοβαρές. Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο. Η συστηματική ατιμωρησία ή
καλύτερα η μεθοδική νομιμοποίηση της άσκησης βίας σε τρίτους λόγω επιβολής
ελαφρών ποινών, γιγάντωσε την πολιτική επιρροή της ελληνικής Άκρας Δεξιάς
από το 2010 και μετά.
Η αποθράσυνση των ακροδεξιών ομάδων, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα που
αρχικά νομιμοποιήθηκε πολιτικά από εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες
εναντιώθηκαν στην Συμφωνία των Πρεσπών, ενισχύθηκε ραγδαίως μέσω του
αντιεμβολιαστικού κινήματος και στη συνέχεια του καθολικού αρνητισμού της
Πανδημίας. Μία παράλληλη ματιά στα υπόλοιπα Βαλκάνια, στον Καύκασο και τη
Ρωσία θα έπειθε και τον πλέον καχύποπτο πώς ο αρνητισμός πάει χέρι χέρι με
τις ακραίες τάσεις της Ορθοδοξίας, τον βαθύ και παραδοσιακό πουριτανισμό,
την διολίσθηση στον προστατευτισμό, την καθολική άρνηση κάθε διεθνισμού
και κοσμοπολίτικης διάστασης.
Αν κρίνουμε από τις εσωκομματικές εξελίξεις στην ευρωπαϊκή δεξιά, Μεγάλης
Βρετανίας συμπεριλαμβανομένης, τα παραδοσιακά κόμματα του ευρωπαϊκού
συντηρητισμού επιστρέφουν ταχύτατα σε πρωθύστερα ιδεολογικά μοντέλα που
παραπέμπουν στην δεκαετία του 70 και μετά την οικονομική κρίση του 1973.
Προστατευτισμός, οικονομικές ζώνες υπό εθνικό έλεγχο, άρνηση πολιτικής
συνδιαχείρισης πολυεθνικών σχημάτων (ΕΕ φερειπείν), συστηματικό αρνητισμό
ως προς την Παγκοσμιοποίηση, επιστροφή σε λογικές εθνικών αγορών (Brexit).
Αν και δεν ομολογείται, παρά μόνον ακροθιγώς συζητείται, υπάρχει ένα
κομμάτι της ελληνικής παραδοσιακής δεξιάς η οποία δεν συμπορεύεται με τις
προτεραιότητες που θέτει το εκσυγχρονιστικό μπλοκ της κεντροδεξιάς ή (και)
της δεξιάς πτέρυγας της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς. Κυκλοφορεί ως «κοινό
μυστικό» πως στις υπερσυντηρητικές εκφάνσεις της ελληνικής δεξιάς
επιχειρείται κατά καιρούς η πυροδότηση συζητήσεων περί σχηματισμού ενός
νέου δεξιού πόλου όπου θα συγκατοικούν όλες οι «ορφανές» ιδεολογικά ομάδες
και όπου θα συστεγαστούν όλες οι προσωπικές φιλοδοξίες πικραμένων
υπερδεξιών που «ξεβράστηκαν» στην πορεία και απομονώθηκαν από τον κύριο
κορμό της ελληνικής δεξιάς.
Αν επιχειρήσει ο παρατηρητής να παρακολουθήσει την εσωτερική δυναμική στις
υπερδεξιές παρυφές του παραδοσιακού κορμού της Νέας Δημοκρατίας, δεν θα
του διαφύγουν κινήσεις, κουβέντες και προσδοκίες που εκφράζονται αλλά και
προτάσεις που κατατίθενται. Ακόμη και σημαντικές δυτικές πρεσβείες στην
Αθήνα υποχρεώθηκαν εκ των πραγμάτων να «μετρήσουν» δημοσκοπικά πρόσωπα και
καταστάσεις. Κατέληξαν στο συμπέρασμα πώς υπάρχει έδαφος και πολιτική
προοπτική για ένα υπερδεξιό, σοβαρό, νέο κόμμα στο οποίο θα διασφαλίσουν
πολιτική στέγη και όλοι οι περιπλανώμενοι ψεκασμένοι. Έχει «μετρηθεί» και
ο εν δυνάμει «αρχηγός», τα χαρακτηριστικά του οποίου περιγράφονται τόσο
από κάποια οικονομικά μεγέθη όσο και από κάποια δημοσιεύματα τύπου
lifestyle. Μιλάμε λοιπόν για υπαρκτές καταστάσεις και όχι για πολιτική
μυθοπλασία. Προσοχή λοιπόν στις «μετεγγραφές». Κρύβουν πολλές εκπλήξεις.
0 Σχόλια