Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς
Πιστοποίηση γραμμένη πριν από 146 χρόνια! Στο διάστημα που μεσολάβησε από
τότε, το ελληνώνυμο κράτος γνώρισε ποικιλώνυμα κόμματα να διεκδικούν ή και
να διαχειρίζονται την εξουσία, πολιτεύματα μοναρχίας, συνταγματικής
βασιλείας, αβασίλευτης δημοκρατίας, ποικίλα είδη δικτατορίας, πρωθυπουργικής
μονοκρατορίας. Κανένα ποτέ, ούτε ένα από αυτά τα σχήματα εξουσίας δεν
φιλοδόξησε να αποκαταστήσει αξιοκρατία στη στελέχωση του κράτους, να
αποτιμήσει και τιμήσει την ποιότητα και την αξία του έργου των λειτουργών –
διαχειριστών της πολιτείας.
Είναι αίνιγμα επώδυνο, αλλά πρέπει να απαντηθεί, αν θέλουμε να συνεχίσει να
υπάρχει Ελληνισμός στη σκηνή της Ιστορίας: Γιατί, κατακτημένοι από τους
Τούρκους οι Ελληνες, ήταν άρχοντες των θαλασσών και των διεθνών αγορών,
κορυφαίοι του επιχειρηματικού οίστρου και της αισθητικής καλλιέργειας, ενώ
απελεύθεροι από τους Τούρκους αποδείχνονται ανίκανοι για την τόλμη της
πρωτοπορίας και αυτονομίας; Η πιστοποίηση του Ροΐδη για μια Ελλάδα με όραμα
των πολιτών πρωταρχικό την παρασιτική δημοσιοϋπαλληλία, διατυπώθηκε πριν από
146 χρόνια, που στη διάρκειά τους ο Ελληνισμός συνεχίζει να συντηρεί ανέμελα
τον αυτεξευτελισμό του.
ADVERTISING
Συντηρούμε οι Ελληνώνυμοι ακόμα σήμερα ένα κράτος παρανοϊκής αδικίας και
αυθαιρεσίας, ο καθορισμός μισθών και αμοιβών είναι ένα από τα κραυγαλέα
παραδείγματα θεσμοποιημένου αντικοινωνικού αμοραλισμού: Δεν μπορεί να
υπάρξει κοινωνική συνοχή, όταν τα κριτήρια αξιολόγησης επαγγελμάτων
κοινωνικής προσφοράς είναι ανύπαρκτα ή εξωφρενικά. Να αμείβεται ο Σύμβουλος
Επικρατείας με 5.000 ευρώ τον μήνα, κάθε μέλος του Δ.Σ. Ιδρύματος
Ιατροβιολογικών Ερευνών με 10.000 τον μήνα, κάθε βουλευτής με 7.000 ευρώ –
κατανοητό, αν και περίεργο σε ένα επισήμως πτωχευμένο κράτος. Γίνεται
αδιανόητο και σκανδαλώδες, όταν, την ίδια στιγμή η μηνιαία σύνταξη Διευθυντή
Χειρουργικής Κλινικής Δημόσιου Νοσοκομείου, με τριάντα χρόνια υπηρεσίας,
μόλις και εγγίζει τα 1.300 ευρώ. Το ίδιο ισχύει και για καθηγητές
Πανεπιστημίου με τριάντα χρόνια διδασκαλίας, έρευνας, συγγραφής.
Μια οργανωμένη κοινωνία είναι αδύνατο να επιβιώσει, όταν λειτουργεί με όρους
θεσμοποιημένης αδικίας. Κυρίως, επειδή η θεσμοποιημένη αδικία γεννάει
πάντοτε έναν τέλειο (δηλαδή καθολικό και στεγανό) συλλογικό απελπισμό,
δηλαδή την παραίτηση από κάθε ελπίδα, κάθε εμπιστοσύνη στο μέλλον. Πριν από
40 περίπου χρόνια, ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδαγε θρηνητικά: «δεν υπάρχει
ελπίς, στην Ελλάδα ζεις» – όλοι συμφωνούσαμε με βαθιά οδύνη, αλλά,
υποσυνείδητα λογαριάζαμε την επίγνωση και τον καϋμό σαν «το ήμισυ του
παντός», τη λαχτάρα σαν πραγμάτωση του ποθουμένου.
Δυστυχώς η απόσταση από το ποθούμενο αποδείχνεται αμείωτη, ίσως και
απροσπέλαστος ο στόχος, οι Λαιστρυγόνες, οι Κύκλωπες, ο άγριος Ποσειδώνας
λυμαίνονται την οδό και αποκλείουν την πρόσβαση «στις καλές πραγμάτειες». Τι
σημαίνει στην πράξη αυτή η εικονολογία, θα το αντιληφθούμε μόνο από την οδό
της άμεσης εμπειρίας, δηλαδή της απροκατάληπτης σχέσης. Είναι η ασυμβίβαστη
με ωφελιμοθηρικές σκοπιμότητες σπουδή της ελευθερίας, της υπαρκτικής φυσικά,
όχι απλώς της συμπεριφορικής – ωφελιμοθηρικής.
Δεν μας μένουν και άλλες δυνατότητες, ιστορικό ρόλο μπορούμε να κερδίσουμε
μόνο αντιπαλεύοντας το απόλυτο τίποτα, όπως λ.χ. την ολοκληρωτική και
ανεπανόρθωτη οικολογική και οικιστική καταστροφή της Αττικής, της
Θεσσαλονίκης, των περισσότερων νησιών. Δεν είναι σχήμα λόγου: Το οικολογικό
έγκλημα επιτείνεται ανενόχλητο, γιατί είναι παγιδευμένο, όπως και οι ρίζες
του, στην ωφελιμοθηρία. Μόνο στην ελληνική οπτική μπορεί να πολεμηθεί ως
άρνηση της αλήθειας και θρίαμβος της ψευτιάς.
0 Σχόλια