Του Κώστα Ράπτη
Η Συνθήκη των Ηλυσίων, η οποία υπεγράφη το 1963 από τους Σαρλ ντε Γκωλ και Κόνραντ Άντεναουερ, σημάδεψε την ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου για την επόμενη πεντηκονταετία θέτοντας τα θεμέλια για τη δημιουργία ενός γαλλο-γερμανικού άξονα, επικεφαλής της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η Συνθήκη του Κυρηναλίου, η οποία πρόκειται να υπογραφεί την επόμενη Πέμπτη 25 Νοεμβρίου από τον Εμανουέλ Μακρόν και τον Μάριο Ντράγκι ενδεχομένως να μην αποδειχθεί εξίσου ιστορική. Όμως σηματοδοτεί οπωσδήποτε ένα "τέλος εποχής", σε μία συγκυρία τεκτονικών αλλαγών στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική.
Η επαναθεμελίωση της γαλλογερμανικής σχέσης υπήρξε η μεγάλη πρόκληση και η μεγάλη αποτυχία της πενταετούς θητείας του Εμανουέλ Μακρόν. Η ανισοτιμία που εγκαθιδρύθηκε ήδη επί των ημερών του Νικολά Σαρκοζί (παρά τις εντυπώσεις που καλλιεργούσε η παρουσία του διδύμου "Μερκοζί") και μετατράπηκε σε σχεδόν ταπεινωτική συμπεριφορά του Βερολίνου απέναντι στον διάδοχό του, Φρανσουά Ολάντ, δεν ανατράπηκε από τα υψιπετή σχέδια του Μακρόν για την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Οχυρωμένη πίσω από την πεισματική αντίσταση σε ό,τι παρέπεμπε σε "μεταβιβαστική ένωση" και ακολουθώντας τακτική "εξαγοράς χρόνου" σε όλα τα μέτωπα, η Γερμανία της Άνγκελα Μέρκελ δεν είχε λόγους να ανταποκριθεί στον Μακρόν, ο οποίος πλέον κινδυνεύει να γίνει ο τρίτος κατά σειρά "πρόεδρος της μίας θητείας" που προσκρούει στον ίδιο ακριβώς "τοίχο".
Τα χαρτιά ξαναμοιράζονται
Όμως τα χαρτιά ξαναμοιράζονται – με την Γερμανία να βρίσκεται πολιτικά σε μεταβατική φάση, τον Μακρόν να αναζητά συμμαχίες και τον Μάριο Ντράγκι της Ιταλίας να αναδεικνύεται από πολλές απόψεις σε νέο ισχυρό άνδρα της Ευρώπης, έχοντας θέσει την πιο προβληματική από τις μεγάλες οικονομίες της ευρωζώνης σε τροχιά αναδιάρθρωσης, χάρη στο μεταπανδημικό Ταμείο Ανασυγκρότησης, προσπερνώντας "αυτοκρατορικά" τις αλλεπάλληλες παγίδες που επιφυλάσσει το ιταλικό πολιτικό σύστημα.
Η εμπειρία της πανδημίας, τα κοινά (αν και ενίοτε αποκλίνοντα) ενδιαφέροντα για τις εξελίξεις στη Μεσόγειο, καθώς η συμμετοχή στην χαλαρή ομαδοποίηση των επτά χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, έφεραν πιο κοντά τη Ρώμη και το Παρίσι. Όμως η έλλειψη κοινών υποδομών και σταθερών διαύλων πολιτικού συντονισμού απέτρεπε μέχρι τώρα την εμβάθυνση των σχέσεων.
Η συνυπογραφή μιας στρατηγικής συμφωνίας γαλλο-ιταλικής συνεργασίας κυοφορείτο από το 2018. Όμως η αντικατάσταση της κυβέρνησης του Πάολο Τζεντιλόνι από τις κυβερνήσεις Κόντε στη Ρώμη καθυστέρησε το σχέδιο.
Σύμφωνα με το Bloomberg, που πρώτο δημοσίευσε λεπτομέρειες σχετικά με την συμφωνία που πρόκειται να υπογραφεί στο Κυρηνάλιο (ήτοι το προεδρικό μέγαρο της Ιταλίας), στην καρδιά της διμερούς συνεργασίας τίθεται η εξοπλιστική βιομηχανία, όπου έως τώρα η ιταλική Avio Aereo και η γαλλική Safran ανταγωνίζονται για την ανάθεση των κινητήρων του Eurodrone.
Όμως η άμεση πρόκληση είναι γαλλική προεδρία στην Ε.Ε. κατά το πρώτο εξάμηνο του 2022, οπότε ο Εμανουέλ Μακρόν παράλληλα με την μάχη της επανεκλογής του θα δίνει και τη μάχη να μην επιστρέψει η ευρωζώνη στην προ-πανδημική "κανονικότητα" της δημοσιονομικής αυστηρότητας.
Με ζητούμενο την διαιώνιση του Ταμείου Ανασυγκρότησης και με δεδομένο το πλεονέκτημα που προσφέρει στο κλαμπ των "φειδωλών του Βορρά" η αδυναμία αναθεώρησης των κοινοτικών συνθηκών στην παρούσα φάση, ο "λατινικός χώρος" έχει κάθε λόγο να συσπειρωθεί, αφήνοντας κατά μέρος παλαιότερες τριβές.
Πόσο μάλλον αν στον υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας πρόκειται να εγκατασταθεί ο Κρίστιαν Λίντνερ του FDP.
0 Σχόλια