Του Κώστα Ράπτη
Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ δεν βρίσκεται στο απόγειο της ισχύος του. Ο άνθρωπος που από την πρωθυπουργία προήχθη στην προεδρία της Ρωσικής Ομοσπονδίας την περίοδο 2008-2012, αντικαθιστώντας τον Βλαντίμιρ Πούτιν ο οποίος είχε συνταγματικό κώλυμα, για να επιστρέψει κατόπιν εκ νέου επικεφαλής του υπουργικού συμβουλίου τελεί σε "τιμητική αποστρατεία”. Αντιδημοφιλείς αποφάσεις όπως η μεταρρύθιση του συνταξιοδοτικού, αλλά και υποψίες για δημιουργία ενός προσωπικού πλέγματος συμφερόντων οδήγησαν στην δυσμενή μετάθεσή του στη θέση του αντιπροέδρου του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.
Έτσι και έτσι, όμως, δεν παύει να είναι (λόγω της προσωπικής του διαδρομής πλάι στον Πούτιν αλλά και της τωρινής του θέσης) κάποιος που εκφράζει αυθεντικά τις απόψεις του Κρεμλίνου, με λιγότερη ενδεχομένως διπλωματικότητα από αυτήν που επιβάλλεται στον Ρώσο πρόεδρο και τους υπουργούς του. Συμβαίνει δε να έχει ταυτιστεί όλα αυτά τα χρόνια με την περισσότερο φιλική προς τη Δύση και την ελεύθερη αγορά πτέρυγα της εξουσίας στη Ρωσία – και ίσως για αυτόν ακριβώς τον λόγο να αναλαμβάνει το τελευταίο διάστημα να μεταφέρει τα πιο σκληρά μηνύματα προς το διεθνές και εγχώριο ακροατήριο.
Είναι, συνεπώς, διπλά εντυπωσιακό το γεγονός ότι με πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα "Κομερσάντ” υπό τον τίτλο "Πέντε θέσεις πολεμικής” ο Ντμίτρι Μεντέβεντεφ εξαπολύει σε όλως ανοίκεια γλώσσα μια σαρωτική επίθεση προς τον πρόεδρο και συνολικά την ηγεσία της Ουκρανίας.
Ο αντιπρόεδρος του ρωσικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας υποστηρίζει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η σημερινή Ουκρανία είναι ένα κράτος απολύτως εξαρτημένο από τις ΗΠΑ (οικονομικά αλλά και στο επίπεδο του ελέγχου των υπηρεσιών ασφαλείας), μια χώρα με σοβαρό πρόβλημα ταυτότητας, η οποία χρησιμοποιείται για την ανάσχεση της Ρωσίας από τρίτες δυνάμεις, που ωστόσο δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να στηρίξουν πραγματικά τη σύμμαχό τους και επιπλέον μία κοινωνία που έχει αναδείξει ηγεσίες ανεπαρκείς και ενδιαφερόμενες αποκλειστικά για τον προσωπικό τους πλουτισμό. Μάλιστα για τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι ο Μεντβέντεφ επιφυλάσσει την πιο βαριά προσβολή αποκαλώντας τον ανερμάτιστο και παραβάλλοντάς τον με Εβραίο ο οποίος έχει τεθεί στην υπηρεσία των SS.
Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι η Μόσχα δεν έχει κανέναν συνομιλητή στο ουκρανικό ζήτημα και δεν επείγεται να αποκτήσει. Με τα λόγια του Μεντβέντεφ, οι διαπραγματεύσεις με τέτοιους ανθρώπους είναι άνευ νοήματος. Η Ρωσία δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο από το να περιμένει την ανάδυση μιας "υγιούς ηγεσίας” στην Ουκρανία, η οποία δεν θα κοροϊδεύει τον λαό της και δεν θα είναι αφοσιωμένη στο να προκαλέσει πολεμικές εντάσεις με τον μεγάλο της γείτονα. "Η Ρωσία γνωρίζει να περιμένει. Είμαστε υπομονετικός λαός” καταλήγει χαρακτηριστικά το άρθρο στην "Κομερσάντ”.
Αλλά βεβαίως η επιλογή της δημοσίευσης μιας τέτοιας τοποθέτησης στην παρούσα συγκυρία δεν αφορά μόνο κάποιους αποδέκτες στο Κίεβο. Στην πραγματικότητα το Κρεμλίνο απευθύνεται δια του Μεντβέντεφ στην Δύση, τονίζοντας ότι δεν αισθάνεται, όπως μέχρι πρόσφατα, την ανάγκη να διατηρήσει μια συνεργατική σχέση με εταίρους που αποδείχθηκαν αναξιόπιστοι, αλλά θεωρεί ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ του.
Και το μήνυμα δεν αφορά μόνο το "μέτωπο” της Ουκρανίας, αλλά και αυτό της Κεντρικής Ασίας, όπου μάλιστα η νέα γραμμή ήδη τίθεται σε εφαρμογή. Και εδώ τον λόγο παίρνει ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σργκέι Λαβρόφ.
"Δεν άκουσα να λέγεται κάτι για αυτό το ζήτημα και μάλλον το ερώτημα πρέπει να απευθυνθεί στους συναδέλφους μας στο Ουζμπεκιστάν” δήλωσε ο ισχυρός άνδρας της ρωσικής διπλωματίας σε συνέντευξη Τύπου μετά την υπουργική συνάντηση η οποία προετοίμασε τη σύνοδο κορυφής της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών, όταν ρωτήθηκε για το ενδεχόμενο ανάπτυξης αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή για τον εξ αποστάσεως έλεγχο των τρομοκρατικών απειλών που μπορούν να προκύψουν από το Αφγανιστάν. "Όλοι οι Κεντρασιάτες γείτονες, σύμμαχοι και στρατηγικοί εταίροι μας επιβεβαίωσαν στις συνομιλίες τους μαζί μας ότι βρίσκουν αυτές τις προσεγγίσεις απαράδεκτες” συμπλήρωσε ο Λαβρόφ.
Όλα αυτά, ενώ η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ βρέθηκε στη Μόσχα στις 12 Οκτωβρίου ακριβώς για να επιτύχει τη ρωσική συναίνεση στην ανάπτυξη, όπως είχε συμβεί και στον πόλεμο του Αφγανιστάν το 2001, αμερικανικών δυνάμεων στον μετασοβιετικό χώρο της Κεντρικής Ασίας.
0 Σχόλια