Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι βασικοί πολιτικοί συσχετισμοί δεν έχουν αλλάξει. Η ΝΔ προηγείται σταθερά και άνετα του ΣΥΡΙΖΑ, αν και καταγράφει φθορές και απώλειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καρπώνεται αυτές τις απώλειες, αλλά η κυριαρχία του στην κεντροαριστερά, ως ο εναλλακτικός πόλος στην κυβέρνηση, δεν αμφισβητείται. Η κινητικότητα στους άλλους χώρους, δεν επιφέρει αξιοσημείωτη και αδιαμφισβήτητη επίδραση στο πολιτικό σκηνικό.
Κι όμως, στην πραγματικότητα, μπαίνοντας στη νέα πολιτική σεζόν, πολλά έχουν αλλάξει.
Πρώτο: Η κυβέρνηση απολαμβάνει μεν πρωτοφανή αποδοχή, αν αναλογιστεί κανείς ότι βρίσκεται στον τρίτο (και ίσως τελευταίο) χρόνο της θητείας της, αλλά τα ποιοτικά στοιχεία στην αξιολόγησή της, απέχουν πολύ από τα ανάλογα προ του καλοκαιριού ή τα περσινά τέτοιο καιρό. Με ό,τι σημαίνει αυτό.
Η ικανότητα της ΝΔ να ανοίγεται και προς τα δεξιά και προς το κέντρο, δοκιμάζεται για πρώτη φορά τόσο έντονα. Η διαγραφή Μπογδάνου έδειξε ότι το άνοιγμα προς τα (πολύ) δεξιά δεν μπορεί να συνεχιστεί, ιδίως τώρα που επανεμφανίζονται τα θλιβερά κατάλοιπα της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγή. Το μέτωπο με τις φασιστικές και ναζιστικές παραφυάδες της ακροδεξιάς, αν δεν είναι κάθετο και σκληρό, τότε θα προκαλέσει προβλήματα. Ο Δένδιας το έχει καταλάβει από τους πρώτους.
Δεύτερο: Το παραδοσιακό αντισύριζα μέτωπο έχει ρωγμές, υπό την έννοια ότι πολλοί δεν είναι διατεθειμένοι πλέον στο όνομα της άλλοτε συμμαχίας κατά του «κοινού εχθρού» να δίνουν συγχωροχάρτι σε κυβερνητικές αστοχίες. Ο Βενιζέλος είναι το πιο εκκωφαντικό παράδειγμα την κριτική του σε κυβερνητικούς χειρισμούς και τις διαφοροποιήσεις – το πιο ενδιαφέρον είναι ότι έχει δίκιο σε όλες τις τελευταίες παρεμβάσεις του! Άρα, η συγκολλητική ουσία αυτού του μετώπου ή θα αλλάξει ή θα φύγει.
Τρίτο: Τα παλιά προβλήματα σε νέες εκδόσεις (πχ. πανδημία) σε συνδυασμό με τις νέες προκλήσεις (π.χ ακρίβεια), διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό μίγμα. Οι παλιές επιτυχίες δεν αρκούν εάν δεν επιβεβαιώνονται διαρκώς – έχουν το …συνήθειο να ξεχνιούνται!
Τέταρτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει λόγους να ελπίζει, αλλά παραμένει και σε γνωστές ατροφίες και παραλυτικές ισορροπίες. Για παράδειγμα, η αμηχανία ή και το μπέρδεμα γραμμών με την ελληνογαλλική συμφωνία, αλλά και διάφορα εσωκομματικά παρατράγουδα, φανερώνουν ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ακόμα δρόμο για να παρουσιάσει ελκυστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, παρά τα δείπνα ενότητας.
Και πέμπτο: Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ θα μπορούσαν να είναι ο απροσδόκητος παράγοντας, το «πέταγμα της πεταλούδας», που θα τάραζε τις ισορροπίες, αλλά τίποτα μέχρι τώρα δεν δείχνει ότι μπορεί να προκληθούν θεαματικές αλλαγές στο ευρύτερο σκηνικό από το αποτέλεσμα της κάλπης στη Χ. Τρικούπη.
Ο χειμώνας θα είναι μακρύς…
Γιάννης Μακρυγιάννης
0 Σχόλια