Ο όρος Αριστερά ως γνωστόν προέρχεται από τη γεωγραφική κατανομή των εδρών της εθνοσυνέλευσης μετά τη γαλλική επανάσταση. Στην αριστερά πλευρά κάθονταν οι αντιμοναρχικοί και δημοκράτες. Έκτοτε ο όρος ξεκίνησε να αφορά τα κινήματα του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και του αναρχισμού.
Δικαίως τότε, γιατί αυτά ήταν προοδευτικά, αγωνίζονταν για μια άλλη κοινωνία ανθρώπινης προόδου, ελευθερίας και ισότητας. Τα αποτελέσματα γνωστά βέβαια, με τις γκρίζες δικτατορίες του υπαρκτού, αλλά δεν αφορούν το παρόν κείμενο.
Το παρόν αφορά ότι μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, έπαψε να υπάρχει μια ενιαία καθοδηγητική αρχή. Έκτοτε η Αριστερά είναι πολυποίκιλη (αυτό που στα κορακίστικα του ΣΥΡΙΖΑ λέγεται «πληθυντική») και σε κάθε χώρα διαφορετική.
Εξ ου και στην Ελλάδα έχουμε μια από τις κάθε άλλο παρά προοδευτικές Αριστερές. Ο όρος «προοδευτικός» έχει παραμείνει και τον οικειοποιούνται εθιμικώς, και μάλλον καταχρηστικώς.
Έτσι για παράδειγμα φτάσαμε στο σημείο η ελληνική Αριστερά να συμπλέει στην αντιδραστικότητα κατά των μέτρων για τον κορονοϊό, με τα δεξιά και ακροδεξιά κόμματα και μορφώματα του δυτικού κόσμου.
Πρόσφατη είναι η έρευνα του Pew Research Center σε 17 χώρες. Τα αποτελέσματα είναι αποκαλυπτικά. Στις υπόλοιπες χώρες είναι οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί κατά των μέτρων περιορισμού για τον covid. Στην Ελλάδα είναι οι αριστεροί!
Ενδεικτικά και μόνο, για την οικονομία του χώρου: Στις ΗΠΑ μόνο το 7% των αριστερών (αυτών που στις ΗΠΑ θεωρούνται αριστεροί) είναι κατά των μέτρων. Με τους κεντρώους στο 19% και στους δεξιούς η αντίθεση να φτάνει στο 55%!
Μικρότερες, αλλά διακριτές οι αποστάσεις και στις ευρωπαϊκές χώρες. Στη Γερμανία αντιτίθεται το 17% των αριστερών και το 37% των δεξιών, στην Ιταλία είναι αντίστοιχα 12-29%, ενώ στην Ισπανία τα ποσοστά των αριστερών που αντιδρούν είναι μόνο 6% και των δεξιών μόνο 21%. Λέμε «μόνο» για τους δεξιούς, καθώς στην Ισπανία η Δεξιά είναι κραταιά (τον Μάιο κατέκτησε και την Περιφέρεια Μαδρίτης με την Ισαβέλ Αγιούσο).
Ώσπου ερχόμαστε στη χώρα… του φωτός και βλέπουμε ότι το 34% των δεξιών (και οι φιλελέδες μαζί) αντιτίθενται στα μέτρα, ενώ οι αριστεροί κατακτούν ενδόξως το 55%, όσο δηλαδή έχει και η δεξιά των ΗΠΑ (συμπεριλαμβανημένης της σκληρής πτέρυγας «alt-right»).
Θα μπορούσε κανείς με μια εύκολη ανάγνωση να πει ότι οι έλληνες δεξιοί είναι τόσο αποδεκτικοί επειδή τα μέτρα εκπορεύονται από δική τους κυβέρνηση. Ας είναι. Πώς όμως ερμηνεύεται αυτό το τεράστιο ποσοστό άρνησης στους έλληνες αριστερούς;
Από ηγεσίας άρξασθαι; Οι αριστεροί, και ειδικά οι έλληνες αριστεροί, μέσα από τις δραματικές ιστορικές συνθήκες, ήταν οι πιο συνεπείς στην λογική «ό,τι πει το κόμμα». Αυτό έγινε κουλτούρα που κληρονομήθηκε. Έχουν μια μη αυτόνομη (και ως τα μέσα του περασμένου αιώνα, σχεδόν λατρευτική στάση) απέναντι στις ηγεσίες τους. Δεν υποβάλλουν τις αποφάσεις τους στη βάσανο της κριτικής.
Φάνηκε και τελευταία. Ενώ οι ΝΔτες ψηφοφόροι στα social media εκφράζουν ανοιχτά τη δυσαρέσκειά τους σε πράξεις της κυβέρνησης με τις οποίες δεν συμφωνούν ( π.χ. υπόθεση Αποστολάκη, ή παλιότερα διατήρηση του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη), οι Συριζαίοι σχημάτισαν ένα άτυπο αλλά ομόθυμο μπλοκ, που υπερασπιζόταν μαζικά κάθε πράξη της κυβέρνησής τους. Έφτασαν στο σημείο να υπερασπίζονται ολόθερμα και τον… κεντροδεξιό συγκυβερνήτη Καμμένο, σε ό,τι έλεγε ή έπραττε.
Λογικό ήταν να αποκτήσουν αντίθεση στα μέτρα, όταν ο Τσίπρας ή οι Φίληδες κατηγορούσαν την απαγόρευση π.χ. των νυχτερινών πλατειών ως «στοχοποίηση της νεολαίας». Όταν εν μέσω πανδημίας καλούσαν σε πορείες για τα τσαλίμια του Κουφοντίνα, και αναλάμβαναν το ρίσκο.
Και τώρα: Ενώ θεατρικά τάσσονται υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού, απαιτούν αυτή να μην έχει καμία επίπτωση. Ουδείς απαντά στον απλό συσχετισμό: Η υποχρεωτικότητα συνεπάγεται την επίπτωση. Διαφορετικά δεν είναι υποχρεωτικότητα, είναι εθελοντισμός.
Προχθές κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ και τρεις βουλευτές (Ραλλία Χρηστίδου, Χαρά Καφαντάρη, Δώρα Αυγέρη) πήγαν να συμπαρασταθούν στους υγειονομικούς που αντιτίθενται στον εμβολιασμό. Ο δε εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Ηλιόπουλος, αφού διαπιστώνει αποτυχία της κυβέρνησης στον εμβολιασμό, αντιτίθεται στο μέτρο της αναστολής και ζητεί «οι υγειονομικοί που δεν έχουν εμβολιαστεί να μετακινηθούν σε άλλες θέσεις».
Ο ανεμβολίαστος γιατρός σε ποια ειδικότητα θα πάει; Στο λογιστήριο; Στην αποθήκη; Ο εργαζόμενος του ΕΚΑΒ στο τμήμα κηπουρών ή ηλεκτρολόγων; Η νοσηλεύτρια στο τμήμα καθαριότητας… αυλής, αφού στο εσωτερικό πάλι θα έρχεται σε επαφή με ασθενείς;
Με δόση υπερβολής διατυπώνουμε τα ερωτήματα για να καταδειχθεί το αντιφατικό της πρότασης. Και γιατί πιστεύουμε ότι στάση της συριζαίικης Αριστεράς από το ξέσπασμα της πανδημίας, συνέβαλε στα θηριώδη ποσοστά άρνησης που εντοπίζονται στον κόσμο της, όταν στην υπόλοιπη Δύση οι πιο σκληροί αρνητές είναι οι σκληροί δεξιοί.
0 Σχόλια