Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος γουλί. Ο τρίτος στους δύο δεν χωρεί. Το μπαλάκι του πιγκ πονγκ και πάει λέγοντας
Ο ναύαρχος λοιπόν, για τον Τσίπρα, θεωρήθηκε «αποστάτης» και στη συνέχεια ύποπτος και ευάλωτος. Ο ίδιος ναύαρχος για τον Κυριάκο θεωρήθηκε αναξιόπιστος και «κατώτερος των περιστάσεων». Που πάει να πει το «μεν αλλά» δεν ταιριάζει σε πανταλόνια αρσενικά.
Που πάει να πει ότι σημασία δεν έχει τόσο η ιδεολογία όσο ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, η αξιοπιστία, η ικανότητα και η αποτελεσματικότητα. Που πάει να πει «πες μου τι έχεις κάνει να σου πω ποιος είσαι»
Ο ναύαρχος εγκλωβίστηκε. Ανάμεσα στην προσωπική του προβολή και στην κομματική του υστεροφημία. Εγκλωβίστηκε, υποχώρησε, υπαναχώρησε, και στο τέλος χλευάστηκε. Υποχώρησε, γιατί με την πρόταση του Κυριάκου κολακεύτηκε. Το υπουργείο και το μεγαλείο, στην αρχή, εκτόπισαν το παρελθόν του και την ευγνωμοσύνη του προς τον προηγούμενο αφεντικό του
Όταν «αποστάτης» χαρακτηρίστηκε από το προηγούμενο αφεντικό του, το ξανασκέφτηκε. Τότε μέσα του, εκτοπίστηκαν το επερχόμενο υπουργικό μεγαλείο του και τότε «είδε» το πρόσωπό του να δέχεται αμέτρητες επιθέσεις και ίσως κάποιες δυσάρεστες αποκαλύψεις. Ετσι υπαναχώρησε από την κολακευτική, προς αυτόν, πρόταση του υποψήφιου δεύτερου πολιτικού αφεντικού του.
Ο εγκλωβισμός του ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του. Μια «ιδιότητα» εντελώς περίεργη και ολότελα εχθρική για έναν τόσο έμπειρο στρατιωτικό. Ο εγκλωβισμός καταλήγει στην αμφιθυμία. Και το ένα και το άλλο. Και από εδώ και από εκεί. Και με τον Αλέξη και με τον Κυριάκο.
Όμως το πρώτο αφεντικό, που προφανώς γνώριζε το ευάλωτο του χαρακτήρα του ναυάρχου, τον έσπρωξε στα άκρα και τον ανάγκασε να διαλέξει. Η αμφιθυμία είναι ένδειξη ευάλωτου και καθόλου αποφασιστικού χαρακτήρα. Η αμφιθυμία είναι γνώρισμα ατόμων που δεν έχουν κατασταλάξει. Που τραμπαλίζονται και που ακόμα και για ασήμαντα, καθημερινά διλήμματα, διστάζουν να αποφασίσουν τι πρέπει να κάνουν.
Έτσι ο ναύαρχος, με την αμφιθυμία του και με την τραμπάλα του, από την μια εξέθεσε τον εαυτό του και τραυμάτισε το παρελθόν του. Τον εξέθεσε στην κοινή χλεύη. Εγινε ανέκδοτο. Το όνομά του ως «πάθηση» ατόμων που τη μια στιγμή ρέπουν προς τα εκεί και την άλλη προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μπας και πάσχεις από την ασθένεια «Αποστολάκη;» Και χα χα χου χα
Έτσι ο ναύαρχος κατέληξε «εργαλείο» τρέχουσας προπαγανδιστικής και ρητορικής προπαγάνδας του πρώτου αφεντικού του. Ο ναύαρχος ως επικοινωνιακό επιχείρημα. Το όνομά του να περιφέρεται στα κανάλια και στα τηλεοπτικά παράθυρα. Από μισητός «αποστάτης» τώρα «λεβέντης» και «πιστός»
Και έτσι ο ναύαρχος, χωρίς να το θέλει, αποδείχτηκε χρήσιμος και παραδειγματικός. Χρήσιμος επειδή εντός μερικών ωρών αποδείχτηκε ακατάλληλος. Χρήσιμος επειδή, χωρίς να το θέλει, απέδειξε ότι σημασία δεν έχει τόσο η κομματική προέλευση όσο ο χαρακτήρας του κάθε ανδρός. Και παραδειγματικός επειδή όποιος τραμπαλίζεται, όποιος «ναι μεν αλλά» και όποιος δεν ξέρει που πηγαίνει και που πατά, καταντάει στο τέλος υπηρέτης δύο αφεντάδων.
Όπως είχε πει ο Μάρκος Αυρήλιος, Αυτοκράτωρ της Ρώμης «αν στα είκοσι δεν μάθεις, αν στα τριάντα δεν κάνεις, τότε στα πενήντα (και στα εξήντα λέω εγώ) ούτε θα μάθεις, ούτε θα κάνεις, ούτε θα έχεις».
Δημήτρης Δανίκας
0 Σχόλια