Ίδια γεύση στη Γερμανία και… χειρότερη!

Οι Γερμανοί στην πραγματικότητα… ξαναψηφίζουν Μέρκελ δαγκωτό!

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Οι σημερινές εκλογές στην Γερμανία θα μπορούσαν, τουλάχιστον για τις ελληνο-γερμανικές σχέσεις, να θεωρηθούν οι πιο προβλέψιμες των τελευταίων δεκαετιών.

Αναλύσεις που προδικάζουν δραματικές αλλαγές, επειδή θα πάρουν την πρωτιά οι Σοσιαλδημοκράτες και τάχα μου θα στρίψουν το τιμόνι προς τα λαικά στρώματα, μαζί με τους Πράσινους, διακρίνονται είτε από εντυπωσιακή αφέλεια, είτε από σκόπιμη πρόθεση αποπροσανατολισμού της ελληνικής γνώμης. Αυτής που, όπως εξήγησε τις προάλλες ο Γερμανός πρέσβης, έμαθε-για κακή της τύχη-να μην αγαπά τη Μέρκελ.

Θα πρέπει τώρα να συνηθίσει στην ιδέα ότι η Μέρκελ εξακολουθεί να κυβερνά, έστω και από το σπίτι της. Γιατί όποια κυβέρνηση  συνασπισμού και να προκύψει από τις κάλπες, είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι στο θέμα τουλάχιστον του χρέους και της δημοσιονομικής πολιτικής, θα ακολουθήσει με ευλάβεια τα αχνάρια των προηγούμενων.

Υποτιμάται δυστυχώς η διακομματική συναίνεση στην σύγχρονη πολιτική σκηνή της Γερμανίας και δίνεται συχνά η εντύπωση ότι η στρατηγική εκπονείται από πρόσωπα: Την Μέρκελ, τον Σοίμπλε, τον Σόλτζ, την ταλαίπωρη κυρία των «Πρασίνων» και πάει λέγοντας.

Πρόκειται για λάθος ανάγνωση. Στα σπουδαία θέματα όπως η οικονομική ηγεμονία στην Ευρωπαική Ενωση, η διασφάλιση των γερμανικών εξαγωγών, η επιβολή του μοντέλου αντιμετώπισης της Κλιματικής Αλλαγής, ή το μεταναστευτικό, οι Γερμανοί πολιτικοί, του συστημικού τουλάχιστον φάσματος, ομονοούν απόλυτα.

Ο προσανατολισμός της Γερμανίας γύρω από αυτά τα ζητήματα «ζωτικού εθνικού συμφέροντος» δεν πρόκειται να αλλάξει, ούτε στο ελάχιστο, στο βαθμό που ο οποιοσδήποτε συσχετισμός δυνάμεων στο μετεκλογικό σκηνικό, αναδείξει  μία κυβέρνηση αποδεκτή από το σύστημα. Είτε η ισχυρή συνιστώσα αυτής είναι οι Σοσιαλδημοκράτες, είτε οι Χριστιανοδημοκράτες, είτε τέλος οι Πράσινοι.

Ενδεχόμενη «oρατή»αλλαγή θα μπορούσε να υπάρξει μόνο αν στο νέο κυβερνητικό σχήμα είχε λόγο είτε η «τίμια» γερμανική Αριστερά, είτε η ακροδεξιά «Εναλλακτική για την Γερμανία» που θα επαναπροσδιόριζε αν μη τι άλλο την θέση του Βερολίνου στο ευρωπαικό γίγνεσθαι. Αλλά αυτό δεν προβλέπεται.

Ειδικά η συμμετοχή του Die Linke σε μια κεντροαριστερή κυβέρνηση Συνασπισμού θα ήταν ευλογία συνολικά για τον ευρωπαικό Νότο και ειδικά την Ελλάδα καθώς είναι και το μόνο γερμανικό κόμμα που έχει πάρει σαφή θέση γύρω από το καυτό θέμα των πολεμικών επανορθώσεων. Αλλά παρότι προβάλλεται στα γερμανικά μέσα ως «σενάριο εργασίας» δεν παίζει ούτε ως σενάριο…επιστημονικής φαντασίας. Το βαθύ πολιτικο-επιχειρηματικό κατεστημένο, η ελίτ των βιομηχάνων που καθορίζει την πολιτική της νεότερης Γερμανίας από την εποχή του Βίσμαρκ δεν θα το επιτρέψει.

Το ίδιο αυτό σύστημα, φαίνεται ότι έχει αποφασίσει μία παρένθεση στην πρωτοκαθεδρία των Χριστιανοδημοκρατών γιατί τα 16 χρόνια Μέρκελ κούρασαν. Στην αρχή η οικονομική και μιντιακή ολιγαρχία της Γερμανίας φλέρταρε ακόμη και με μια «πράσινη παρένθεση». Ακριβώς γιατί οι σημερινοί Πράσινοι δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδιά των λουλουδιών που σχημάτιζαν ανθρώπινες αλυσίδες έξω από τα πυρηνικά εργοστάσια στη δεκαετία του 80.

Η επανάσταση ανήκει στο παρελθόν. Οι Πράσινοι έδωσαν άλλωστε διαπιστευτήρια εθνικιστικής νομιμοφροσύνης στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας. Είναι στυγνοί πραγματιστές, προσανατολισμένοι στις «πράσινες» μπιζνες που ταιριάζουν απόλυτα στις επιδιώξεις του γερμανικού εξαγωγικού λόμπι. Και πιο ρωσοφοβικοί ατλαντιστές ακόμη και από τους Χριστιανοκοινωνιστές, την πιο συντηρητική βαυαρική συνιστώσα του CDU.

Η δημοσκοπική τους εκτόξευση ήταν χωρίς αμφιβολία τεχνητή. Επιδοτούμενη από το «μιντιακό σύστημα» με τη σιωπηρή ανοχή του βιομηχανικού τομέα.  Στην πορεία όμως φάνηκε ότι το σχήμα δεν τραβάει.

Η αρχηγός μια νεαρά «θείτσα» έδειξε ότι δεν διαθέτει ηγετικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να εγγυηθούν ευαίσθητες ισορροπίες όπως συνέβαινε με την Μέρκελ. Επιπρόσθετα, διάφορες τρελίτσες που εκστόμισε όπως η απαγόρευση πτήσεων εσωτερικού για την καταπολέμηση της ρύπανσης, έκαναν  τους επιχειρηματίες να μετανιώσουν για την επιλογή τους. Και την κόντυναν με την ίδια ευκολία που την ανέδειξαν.

Τα συστημικά μέσα αίφνης «ανακάλυψαν» λογοκλοπές στα βιβλία της, ανακρίβειες στο βιογραφικό της,  ότι έκρυβε εισοδήματα στο «πόθεν έσχες», άφηνε απλήρωτους λογαριασμούς και να είστε βέβαιοι ότι, αν χρειαζόταν, θα έβρισκαν και ληγμένες κλήσεις για παρκάρισμα, προκειμένου να της ανακόψουν τον δρόμο.

Αλλά δεν ήθελαν να την θέσουν και εντελώς εκτός μάχης. Ο σχεδιασμός ήταν να την αφήσουν για «μπαλαντέρ»,  όπως ακριβώς υπήρξαν οι «Πράσινοι» του Γιόσκα Φίσερ που αποδείχτηκαν πειθήνια όργανα για την ισοπέδωση της Σερβίας.

Το νέο πουλέν πλέον είναι ο υπουργός οικονομικών της Μέρκελ, άχρωμος, άοσμος και…λαδιάρης, όπως αποδεικνύει η (έμμεση)ανάμιξη του στο κορυφαίο σκάνδαλο της Wirecard, όταν κάποιοι επιτήδειοι «μάνατζερ» άρπαξαν δύο δις από την φοβερή και τρομερή start up της ηλεκτρονικής πλατφόρμας πληρωμών που διαφήμιζε η Καγκελάριος, ως μοναδικό«κελεπούρι» στους Κινέζους.

Ο Ολαφ Σόλτς, η «προσωποποίηση της πλήξης», σύμφωνα με το Σπίγκελ, έγινε τελικά η κεντρική επιλογή του συστήματος για να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες. Είναι πιθανόν σειρά του αρχηγού των Σοσιαλδημοκρατών να πάρει την σκυτάλη στο άκρως ανιαρό rotation των συστημικών Γερμανών πολιτικών που κρατάει από την εποχή του Αντενάουερ.

Ο υποψήφιος των Χριστιαδημοκρατών, Αρμιν Λασετ, ένας φιλότουρκος κεντροδεξιός πολιτικός δεύτερης κατηγορίας που έκανε πλάτες στην Μέρκελ για το Μεταναστευτικό, αποδείχτηκε «κουτσό άλογο» και δεν μπόρεσε να αποκτήσει «γκελ» στο γερμανικό συντηρητικό κοινό που προτιμούσε τον Βαυαρό Μάρκους Ζέντερ, έναν άλλο περίεργο που διαπρέπει στα κακόγουστα γερμανικά καρναβάλια όταν ντύνεται…Μέριλιν Μονρόε. Αυτός ο τελευταίος είχε προτείνει την έξωση της Ελλάδας από την Ευρωπαική Ενωση, στην διάρκεια της  οικονομικής κρίσης.

Το αν θα διασωθούν οι Χριστιανοδημοκράτες με ένα ευπρεπές φώτο φίνις, μένει να αποδειχθεί, και θα καθορίσει την συμμετοχή τους στην νέα κυβέρνηση. Όπως επίσης και αν αντί για τους «Πράσινους» δούμε τελικά ως «μπαλαντέρ» το διαχρονικό «όπλο της αγοράς», το νεοφιλελεύθερο κόμμα του Γκένσερ. Τους «Ελεύθερους Δημοκράτες» που καταποντίστηκαν στα χέρια του Φίλιπ Ρέσλερ ενός Γερμανοβιετναμέζου αντικαγκελάριου που αν θυμάστε την εποχή του πρώτου μνημονίου είχε βαλθεί να κάνει την Ελλάδα, απέραντο φωτοβολταικό πάρκο.

Οι προτεραιότητες σήμερα δεν έχουν αλλάξει. Όλα τα κόμματα έχουν έχουν παρεμφερή ατζέντα. Ανεμογεννήτριες, ηλεκτροκίνηση και ενίσχυση με κάθε τρόπο των ήδη υπετροφικών γερμανικών εξαγωγών. Μπορούν συνεπώς να συνυπάρξουν όλοι μαζί, χωρίς να παίζει ρόλο, αν στη νέα κυβέρνηση θα συμμετέχουν οι Πράσινοι ή οι Ελεύθεροι Δημοκράτες.

Για την Ελλάδα, αλλωστε, όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Αν υπάρχει αφελής που νομίζει ότι υπουργός οικονομικών στην κυβέρνηση Μέρκελ, θα είναι πιο χαλαρός με τις υποχρεώσεις των χωρών του Νότου είναι-ξαναλέω- είτε αφελής είτε εγκάθετος για να χαιδέψει αυτιά μήπως και αγαπήσουμε τους Γερμανούς.

Στην πραγματικότητα, με οποιοδήποτε σχήμα προκύψει, έρχεται σφίξιμο των λουριών και απότομο «στένεμα» της δημοσιονομικής χαλάρωσης. Το λεγόμενο tapering που θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση οικονομίες, όπως η ελληνική, οι οποίες ξεχείλωσαν το δημόσιο χρέος στην περίοδο του κορωνοιού

Η Γερμανία που σήμερα σκοπίμως κάνει τον ψόφιο κοριό, θα ξαναπιάσει την σκυτάλη από το «κλάμπ των φειδωλών» που έστησε  αριστοτεχνικά το προηγούμενο διάστημα για να γκρινιάζουν ότι ξέφεύγει το χρέος. Μπροστα δε στο φάντασμα του πληθωρισμού που έρχεται και δημιουργεί υπαρξιακό σοκ στους Γερμανούς θα ληφθούν ακραία μέτρα.

Ο Σόιμπλε που, μήνες τώρα, κραυγάζει ότι το «παραξηλώσαμε», θα φαντάζει Αρσακειάδα μπροστά σε αυτά που έρχονται. Γιατί μη γελιέστε, οι Γερμανοί σήμερα δεν ψηφίζουν «αλλαγή». Μέρκελ ψηφίζουν, δαγκωτό.

Πηγή hellasjournal.com

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.