Του Απόστολου Αποστόλου
Είναι γεγονός ότι η πολιτική έχει πάψει να αποτελεί ένα στοίχημα με την υστεροφημία στο χρόνο. Πλέον έχει καταστεί μια σύμπηξη μπίζνας και διοίκησης, μια αντιδικία ανάμεσα στα κέρδη με την ασύνορη διάστασή τους και στις πλέμπες με την περαιτέρω φτωχοποίηση τους.
Οι μισθοφόροι της άχαρης σωτηρίας μας, κάνουν χρόνια υπερωρίες για το «καλό μας» και μαζί με τους ειδικούς πανεπιστήμονες «μπάτσους» της νέας γνωσιολογικής ασάφειας τελειοποιούν το σωφρονιστήριο που θέλουν να μας εντάξουν.
Φαίνεται ότι ο καιρός είναι κατάλληλος τώρα πια όσο ποτέ άλλοτε ώστε να μας σώσουν χωρίς τη θέλησή μας από την τυφωνική διαδικασία που εκείνοι έφτιαξαν και εκείνοι επίσης θα μας χαρίσουν τη λύση στο αδιέξοδο. Ανακαλύπτουμε έτσι την παρανόηση και το ακέραιο του νέο-βαρβαρισμού.
Ιστορικά οι εργολάβοι της κοινωνικοποιημένης δυστυχίας μας, έχουν εργασθεί με αδιάλυτο κόπο και με ζηλευτό τρόπο, πότε με τις Αυτοκρατορίες τους και πότε με τις Ιερές Συμμαχίες τους, ώστε να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο χώρος και ο χρόνος έχουν αλλάξει την καμπυλότητά τους.
Και πάντα βέβαια σε ένα τέτοιο περιβάλλον ως αντίθεση ξεφυτρώνουν συνάξεις πολεμόχαρων φυλάρχων για να επαναφέρουν τον κόσμο - καθώς λένε - στα μεγέθη που είχε κάποτε εκεί δηλαδή που πίστωνε τις αρετές και έκτιζε τις αυξητικές ισορροπίες. Μόνο που κάτι τους διαφεύγει. Δεν έχουν κατανοήσει ότι ο κόσμος μετά τον 19ο αιώνα αποτελεί μια παγίδα που λειτουργεί τέλεια.
Χλιμιντρίζουν πολεμοχαρή θούρια και με γλώσσα πότε βατράχων και πότε με τη τεχνική του βατταριστή Ψευδοδημοσθένη κτυπούν το καμπαναριό του ξεσηκωμού.
Κάτι τέτοιο ζούμε και τώρα. Πολλοί αντιρρησίες της υπάρχουσας ενορχηστρωμένης πολιτικής στατικότητας με ορμή επαναστατικού παροξυσμού και σα γραμμόφωνα χαλασμένα εξαπολύουν ακούραστα άσματα για ένα αύριο που δεν θα έχει σχέση με το χθες.
Θέλει δύναμη όμως σήμερα να τους πιστέψεις. Και αυτό γιατί ξέρεις ότι μετά τον Κιγκιννάτο η πολιτική φόρεσε τις μαύρες πλερέζες. Η λάμψη της διαχείρισης και η κατάπληξη της πολιτικής επίνοιας πήγαν εξορία και δε γύρισαν ποτέ.
Τα νεοφανή πολιτικά κόμματα που διεκδικούν την είσοδο τους στο Κοινοβούλιο και ενίοτε φορούν και το πατριωτικό αμπέχονο, κατ’ ουσία αποτελούν μηχανήματα ανακύκλωσης του φθαρμένου πολιτικού υλικού.
Το ίδιο καμένο υλικό θα χρησιμοποιηθεί και πάλι στη λογική της «νοοτροπίας της χρήσης». Στην εγχώρια πολιτική φαίνεται πως δεν υπάρχει χώρος ταφής, όλα έχουν μια δεύτερη και μια τρίτη ζωή, όπως ακριβώς συμβαίνει με την επαναχρησιμοποίηση δε που σταματά στην τεχνο-οικολογική αντίληψη.
Τι λέει λοιπόν η τεχνο-οικολογική αντίληψη; Πριν πετάξεις ένα σκουπίδι σκέψου πώς θα μπορούσες να του δώσεις μια άλλη μορφή. Χρειάζεται τις περισσότερες φορές απλώς ένα νέο χρώμα. Πίστεψέ το πως συχνά ένα σκουπίδι χρειάζεται μόνο μικρές πινελιές για να μεταμορφωθεί σε κάτι νέο. Και θα μπορούσες έτσι να του δώσεις ένα νέο σκοπό αντί να το πετάξεις.
Τα παραπάνω ακουμπούν απολύτως στην εγχώρια δημιουργία των νεοφανών πολιτικών κομμάτων. Στην ελληνική πολιτική ποτέ το καινούργιο δεν έρχεται, γι’ αυτό και δε μπορούν τα πολιτικά κόμματα, καινούργια, παλιά, να σηκώσουν στα χέρια τους το βάρος της αλήθειας.
Και πέραν τούτου, υπάρχει σ’ αυτόν τον τόπο μια αταβιστική κίνηση που κρατάει «ως ισόβια στιγμή» όπως θα έλεγε ο Οδ. Ελύτης, ως πεπρωμένο νεανικών και απόντων χρόνων. Σκεφτείτε τους στρατιωτικούς φύλαρχους κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως. Κάποιες φορές η ατσάλινη τόλμη τους παντρεύτηκε με την αρχολίπαρη αφασία. Σα λαός έχουμε βαθιά ενσταλάξει το σύνδρομο της πολυαρχίας αλλά ταυτόχρονα έχουμε εισαγάγει και την υπεροψία της ικανότητας μας, με αποτέλεσμα να ξεφτίζουμε την όποια αρχοντιά μας. Πολλοί αρχηγοί με αγωνιστική εγρήγορση έδειξαν ότι κατέστησαν φύλαρχοι της αδιαφόρετης ακυβερνησίας.
Σήμερα έχουμε μπει με όλες τις προϋποθέσεις στο φθαρτό σχήμα του ίδιου που ποτέ δεν γίνεται το άλλο, εκφυλίζοντας κάθε νόημα και αξία της πολιτικής πράξης ζώντας έτσι στις εκτάσεις μιας διαρκούς αποτυχίας.
Οι νεοσσοί πολιτικοί σχηματισμοί πάσχουν επίσης από ανεπάρκεια καθαρού ορίζοντα. Δεν μπορείς μόνο να αναφέρεσαι στην πανδημική κρίση αν δε συνδέσεις εθνική οικονομία και εθνική υπεράσπιση συνόρων. Ζαλίζονται όμως οι φύλαρχοι των πολιτικών νεοσχηματισμών στους στρόφους των διεθνών εξελίξεων και ως ταρτούφοι της πολιτικής υγρασίας ενώνονται σε ένα χορό θανάτου που δεν είναι παρά απλή απόλαυση του τέλους. Και ως ανυποψίαστα μηδενικά δεν κατανοούν επαρκώς την άλλη συμβολική σχέση των επικυρίαρχων που έχουν δέσει νέες ανισορροπίες, εκείνες δηλαδή που οργώνουν φτώχεια και θερίζουν κατάντια και εξαθλίωση.
Ας καταλάβουν εκείνο που λέει κάπου ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Μπωντριγιάρ: «Είμαστε έτοιμοι να διαγράψουμε όλο τον 20ο αιώνα. Είμαστε όλοι έτοιμοι να διαγράψουμε το ένα μετά το άλλο τα σημάδια του ψυχρού πολέμου, ίσως μάλιστα και όλα τα σημάδια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και εκείνα όλων των πολιτικών ή ιδεολογικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα. Όλα στην δύνη του ξαναγραψίματος από την ανάποδη… Με το τρένο που πάμε, θα επιστρέψουμε σύντομα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους. Και αυτό θα είναι το αληθινό νόημα της διαφιλονικούμενης φόρμουλας του τέλους της ιστορίας».
Με άλλα λόγια ζούμε τη μεγάλη διαγραφή και μαζί τη μεγάλη επανεκκίνηση που σήμερα αποκαλείται από άλλους «παραδοξολογικά» Great Reset. Αν αυτό δεν καταλάβουν οι νεοσσοί πολιτικοί σχηματισμοί και οι αρχηγοί τους, τότε θα «κρησάρουν» πίτουρα και θα ζυμώνουν λάσπη με μυρωδιά ζύμης.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.
0 Σχόλια