Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Το Αφγανιστάν, μετά από 20 χρόνια αμερικανικής κατοχής και φαινομενικής ηρεμίας επανέρχεται δυναμικά στο διεθνές προσκήνιο, αναγγέλλοντας κοσμοϊστορικές γεωπολιτικές ανατροπές.
Με την ευκαιρία αυτών των εξελίξεων ανέτρεξα στο σύγγραμμά μου του 2004, που φέρει τον τίτλο «Τα παιδιά της παγκοσμιοποίησης, τρομοκρατία και φασισμός», καθώς εκεί καταγράφονται και αναλύονται τα συγκλονιστικά γεγονότα, που προηγήθηκαν και που ακολούθησαν την έναρξη του Γ’ παγκόσμιου Πολέμου, εναντίον της τρομοκρατίας (σύμφωνα με τους όρους που επέλεξε για τον πόλεμο αυτόν ο τότε πρόεδρος Μπους). Επρόκειτο για πόλεμο, με απροσδιόριστο εχθρό, ο οποίος έμοιαζε με κινούμενη άμμο, και ο οποίος άρχισε, αλλά ουδέποτε περατώθηκε. Ωστόσο, με βάση αυτόν τον πόλεμο, η Αμερική μπόρεσε να παρατείνει την παγκόσμια αυτοκρατορία της και να δικαιολογήσει τη σκλήρυνση της στρατηγικής της στον έξω κόσμο.
Μετά την τρομοκρατική επίθεση εναντίον των δίδυμων πύργων, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2011, φιγούραραν ως ένοχοι οι Ταλιμπάν με τον φερόμενο ως αρχηγό τους Οσάμα μπιν Λάντεν, σε εκείνα τα κράτη, που ο τότε Αμερικανός πρόεδρος κατέταξε στον «άξονα του κακού», στα «κράτη-αλήτες», στα «κράτη-κακοποιοί». Ο στόχος αυτού του πολέμου ήταν η σύλληψη του Οσάμα μπιν Λάντεν (που δεν πραγματοποιήθηκε τότε), αλλά και η δυτικοποίηση του Ισλάμ, η οποία κακώς εκλαμβάνεται ως συνώνυμη με την ανάπτυξή του, και μετέρχεται μεθόδους συχνά προσβλητικές για τη θρησκεία τα ήθη και έθιμά του. Ωστόσο, είναι σαφές ότι η πρόοδος και η ανάπτυξη του Ισλάμ ακολουθεί, αλλά και θα ακολουθήσει, αναγκαστικά, διαφορετική πορεία από αυτήν της Δύσης. Αλλά, και πέρα από την πάγια αυτή πολιτική της Αμερικής να θεωρεί ως μοναδικό πολιτισμό τον δυτικό, και να εμμένει στην υιοθέτησή του από ολόκληρη την υφήλιο, οι ανομολόγητοι λόγοι της εξόντωσης του Αφγανιστάν ήταν η πρόκληση αναστάτωσης στην κεντρική Ασία, προκειμένου να εξασθενίσουν η Κίνα και η Ρωσία.
Εγκλήματα
Στην προσπάθειά τους να γονατίσουν την κυβέρνηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, παρότι αυτή ήταν στις αρχές φιλοαμερικανική, οι ΗΠΑ, με τη βοήθεια των δυτικών συμμάχων τους:
*βομβάρδισαν ανηλεώς τη χώρα, που ισοπεδώθηκε, προκαλώντας το θάνατο 100.000 αμάχων, σύμφωνα με σχετικές εκτιμήσεις,
*κατέστρεψαν την οικονομία της με την υπόσχεση ότι θα την ανασυγκροτήσουν,
*επέβαλαν καθεστώς λιμοκτονίας και αυστηρών κυρώσεων στο λαό του Αφγανιστάν,
* παράκαμψαν σιωπηρώς, εδάφια της Συνθήκης της Γενεύης, που προβλέπουν, μεταξύ άλλων, ότι οι «αιχμάλωτοι πολέμου δεν ανακρίνονται», και γι’ αυτό χρειάστηκε να αποδοθούν στους αιχμαλώτους Ταλιμπάν ιδιότητες, που δεν περιλαμβάνονται στο Διεθνές Δίκαιο, όπως «παράνομοι μαχητές» ή «μαχόμενοι εχθροί», παρότι είχαν πολεμήσει για τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας τους.
Η απόγνωση, στην οποία είχε έτσι περιέλθει ο λαός του Αφγανιστάν αποτελεί, προφανώς, την απάντηση για το πως ολόκληρη η χώρα καταλήφθηκε από τους Ταλιμπάν σε ελάχιστο χρόνο (1 Μαίου-18 Αυγούστου 2021) και χωρίς την παραμικρή αντίσταση των κατοίκων. Όπως φάνηκε, η φιλοαμερικανική κυβέρνηση αυτών των 20 ετών θεωρήθηκε κατοχική, ο πακτωλός των χρημάτων που ξοδεύτηκε στο Αφγανιστάν δεν ήταν αρκετός για να κερδίσει τους κατοίκους, καθώς ήταν κενός αξιών και ιδεολογιών, και έτσι οι Ταλιμπάν θεωρήθηκαν ως απελευθερωτές του. Οι ΗΠΑ υπέστησαν συντριπτική και ταπεινωτική ήττα.
Γίνεται πολύς λόγος για «λάθος» των Αμερικανών, γιατί όπως υποστηρίζεται, δεν έπρεπε να αποχωρήσουν εσπευσμένως ή, ακόμη, θα ήταν προτιμότερο να συμφωνήσουν με τους Ταλιμπάν, και όχι με την κατοχική/φιλοαμερικανική κυβέρνηση. Το «λάθος» ωστόσο, των Αμερικανών, αλλά και ολόκληρης της Δύσης δεν αφορά στην αποχώρησή τους από το Αφγανιστάν, που ήταν επιβεβλημένη και που όφειλε να γίνει νωρίτερα. Αλλά ούτε και η γενική δικαιολογία της αποχώρησης τους, ότι δηλαδή το Αφγανιστάν έπαυσε να βρίσκεται στο επίκεντρο των αμερικανικών ανησυχιών, γιατί τώρα αυτό συγκεντρώνεται στην Κίνα και στη Ρωσία μπορεί να θεωρηθεί σοβαρή, δεδομένου ότι ακριβώς η αναχώρησή τους καθιστά κυρίαρχες τις δύο αυτές χώρες στο διεθνές προσκήνιο. Η εγκατάλειψη του Αφγανιστάν, με τις συνθήκες που έγινε, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, προσκομίζοντας έναν νέο κόσμο με αξίες και πολιτισμό, που φέρει την Κίνα, συνοδευόμενη από τη Ρωσία, και όχι μόνο, στην κορυφή του, εκτοπίζοντας έτσι τη Δύση. Το ερώτημα που πλανάται, παραμένοντας προς το παρόν αναπάντητο, είναι το πως και το γιατί οι εξαιρετικές μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ δεν απέδωσαν τη δέουσα βαρύτητα στο γεγονός, ότι οι Ταλιμπάν, από την επομένη της ήττας τους, άρχισαν να προετοιμάζονται μεθοδικά για την αντεπίθεσή τους. Και, ακόμη, το πως συνέβη ώστε αυτές οι υπηρεσίες, δεν κατάφεραν να εκτιμήσουν το μέγεθος αυτής της απειλής για την αμερικανική αυτοκρατορία.
Η αποχώρηση των Αμερικανών, με τις συνθήκες που αυτή έλαβε χώρα, αποτελεί προάγγελο εγκάρσιων ανακατατάξεων, στην παγκόσμια σκακιέρα, που επιταχύνουν την παρακμή της Δύσης και φέρνουν το τέλος της οικονομικής της κυριαρχίας. Στη θέση της Δύσης, στο διεθνές προσκήνιο, εισβάλει η Ανατολή (αναφέρομαι σε σχετικές αναλύσεις, στο σύγγραμμά μου, με τίτλο «Το τέλος της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης και η εισβολή της Ανατολής, 2019»).
Εκτός απρόοπτων γεγονότων η Ασία, με επικεφαλής την Κίνα, θα είναι η κυρίως ευνοημένη από τις γεωπολιτικές ανατροπές, καθώς θα αναρριχηθεί στην κορυφή του κόσμου, συνοδευόμενη και από τη Ρωσία, και μάλιστα πολύ ταχύτερα από ότι είχε αρχικά προβλεφθεί. Ήδη ο εκπρόσωπος Τύπου των Ταλιμπάν ανακοίνωσε στα επίσημα κινέζικα ΜΜΕ ότι η Κίνα που είναι μια ισχυρή οικονομία, αναγνωρίζεται ως φίλη του Αφγανιστάν και η συμμετοχή της στην ανασυγκρότησή του είναι καλοδεχούμενη. Ταυτόχρονα, τα κινέζικα ΜΜΕ υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ «δεν αποβλέπουν στην ανασυγκρότηση, αλλά στην καταστροφή του Αφγανιστάν». Σύμφωνα, εξάλλου, με πληροφορίες η Κίνα και η Ρωσία συνομιλούν, ήδη, με τους Ταλιμπάν, και επί πλέον η Κίνα έχει διατηρήσει στο Αφγανιστάν την πρεσβεία της, σε πείσμα της αναταραχής. Η Κίνα, εξάλλου, που το κύριο ενδιαφέρον της επικεντρώνεται στην όσο γίνεται μεγαλύτερη επιτυχία και διάδοση του νέου δρόμου του μεταξιού, πρότεινε στο Αφγανιστάν να επικαιροποιήσει τη συμμετοχή του εκεί, που χρονολογείται από το 2016, με την υπόσχεση ότι θα προβεί σε σημαντικές επενδύσεις έργων υποδομής. Μια σπουδαία επένδυση για την Κίνα, θα είναι ασφαλώς η εξόρυξη των τεραστίων αποθεμάτων λιθίου στο Αφγανιστάν, για να τα χρησιμοποιήσει στα ηλεκτρικά της αυτοκίνητα, για τα οποία είναι η πρώτη παραγωγός στον κόσμο. Η μοναδική εγγύηση που απαίτησε η Κίνα για τις επενδύσεις της στο Αφγανιστάν είναι η διασφάλιση των συνόρων της από τρομοκρατικές επιθέσεις. Παρότι οι Ταλιμπάν έχουν σχέσεις αίματος με την τρομοκρατία, ελπίζεται ότι δεν θα επιδοθούν και πάλι σε αυτήν, και ότι θα τηρήσουν τις υποσχέσεις που έδωσαν στη Δύση, εφόσον αποβλέπουν σε διεθνή αναγνώρισή τους. Η αιματηρή, ωστόσο, επίθεση στο αεροδρόμιο της Καμπούλ δημιουργεί, ήδη, σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με την τήρηση αυτής της υπόσχεσης.
Ο νέος δρόμος του μεταξιού αποβλέπει καταρχήν στην οικονομική επικράτηση της Κίνας, με απώτερο στόχο, την επίτευξη της παγκόσμιας κυριαρχίας της, χάρη σε αυτόν.
Η επάνοδος της κυριαρχίας στο Αφγανιστάν, των Ταλιμπάν, με την απορρύθμιση των μέχρι τώρα ισορροπιών του πλανήτη, και τον σχηματισμό νέων παραμέτρων, αμφισβητεί πολύ σοβαρά τη συνέχιση της αμερικανικής αυτοκρατορίας, αλλά και του δυτικού πολιτισμού. Η Κίνα, δεν θα βασιλεύσει μοναχική στο θρόνο της, αλλά αντιθέτως θα περιβάλλεται και από τους εχθρούς της Δύσης, αυτούς που στοχεύουν στην εξόντωσή της. Πρόκειται, εκτός από την Κίνα, για τη Ρωσία, το Πακιστάν, το Ιράν, το Ιράκ, το Κατάρ, αλλά πιθανότατα και για την Ινδία, ύστερα από σχετική μεσολάβηση του Kατάρ. Πρόκειται, όμως, δυστυχώς και για την Τουρκία, που ήδη συνομιλεί με τους Ταλιμπάν, προσφέροντας ταυτόχρονα τις υπηρεσίες της και στις ΗΠΑ και λειτουργώντας όπως συνήθως σε πολλά επίπεδα
Για την Ελλάδα, με τα πολυάριθμα μέτωπα και τους υποτιθέμενους συμμάχους της, των οποίων η συμπαράσταση περιορίζεται σε διφορούμενα λόγια και αόριστες υποσχέσεων, ένα νέο μοίρασμα των εξουσιών της παγκόσμιας τράπουλας θα μπορούσε να αποδειχθεί σωτήριο. Όμως, για μια τέτοια ευνοϊκή, για τη χώρα μας, εξέλιξη, θα απαιτούνταν προϋποθέσεις, που δυστυχώς δεν ανιχνεύονται ούτε για δείγμα, ειδικά αυτά τα τελευταία χρόνια, μέσα στον κυκεώνα αυτής της ανείπωτης υποτέλειας. Αν είχαμε κάποια, έστω μικρή δόση εθνικής ανεξαρτησίας, θα σπεύδαμε να αδράξουμε αυτή την από Θεού ευκαιρία, και θα προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε νέες συμμαχίες ή να προσδώσουμε περιεχόμενο σε ήδη υπάρχουσες. Θα επιδιώκαμε σύναψη συμφωνιών με ρήτρες, που να αναγνωρίζουν και να ανταποδίδουν τις όποιες δικές μας προσφορές. Η εκτοξευόμενη Κίνα, με το νέο δρόμο του μεταξιού, έχει προ πολλού υπογραμμίσει το πόσο πολύ ενδιαφέρεται για τη γεωγραφική θέση της χώρας μας, πόσο πολύ σέβεται και θαυμάζει τον πολιτισμό μας, αλλά και πόσο πολύ επιθυμεί να καταστήσει το λιμάνι του Πειραιά κυρίαρχο πέρασμα του 60% τουλάχιστον των προϊόντων της προς την Ευρώπη. Όσα μειονεκτήματα και αν επιχειρηθεί να προβληθούν, εναντίον μιας τέτοιας προοπτικής, τα πλεονεκτήματα ειναι σίγουρα πολλαπλάσια. Δυστυχώς, όλα συνηγορούν στο συμπέρασμα ότι εξακολουθεί να επικρατεί μια ανεκδιήγητη μιζέρια, που ελαχιστοποιεί τα αναμενόμενα θετικά αποτελέσματα, που καρκινοβατεί την υλοποίηση των αναγκαίων επενδύσεων και που υποχρέωσε τους Κινέζους να στραφούν προς ιταλικά λιμάνια, εξαιτίας της μερικής αδράνειας των δυνητικών δραστηριοτήτων στο λιμάνι του Πειραιά.
Ρεαλιστική υπόθεση
Με τα σημερινά δεδομένα, και με την απαισιόδοξη αλλά δυστυχώς ρεαλιστική υπόθεση ότι δεν πρόκειται να δραστηριοποιηθούμε για να βελτιώσουμε τη θέση μας, στη νέα διεθνή κατάσταση, κινδυνεύουμε σοβαρά για επιδείνωση των προοπτικών μας. Αν εξακολουθήσουμε να παραμένουμε αδρανείς, στις ορδές μεταναστών και λαθρομεταναστών που προτιμούν τα νησιά και τις πόλεις μας, ο πληθυσμός μας θα πνιγεί σε μικρό διάστημα από σήμερα μέσα στις αλλόφυλες φυλές. Ήδη, διαπιστώνεται ότι ένα 40% των μεταναστών στα νησιά μας είναι Αφγανοί. Αναφορικά με τα καθαρώς εθνικά μας θέματα, όπως θα ήταν αναμενόμενο, η Τουρκία έχει ταχύτατα δραστηριοποιηθεί, με επιτυχή και ταχύτατα διπλωματικά αντανακλαστικά, και έχει αναλάβει το ρόλο διαμεσολαβητή στις μυστικές συνομιλίες Ουάσιγκτον και Ταλιμπάν. Μεταξύ άλλων στην Τουρκία έχει ανατεθεί η ασφάλεια του αεροδρομίου της Καμπούλ. Μετά από τις επιτυχημένες κινήσεις της Τουρκίας, που κατέστησαν απαραίτητη την τουρκική παρουσία στην κρίση με το Αφγανιστάν, ποιος θα τολμήσει αλήθεια να την επιπλήξει για τις ατασθαλίες της στο Αιγαίο, εναντίον Ελλάδας και Κύπρου; Το μέλλον της πατρίδας μας σκοτεινιάζει ακόμη περισσότερο, εξαιτίας των συμβάντων στο Αφγανιστάν, αλλά φευ και τις δικής μας απύθμενης εξάρτησης, που μας κρατά αλυσοδεμένους. Ένα ακόμη τρένο στην ιστορία μας, θα περάσει και θα χαθεί, χωρίς να προφτάσουμε να επιβιβαστούμε σε αυτό.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «δημοκρατία»
0 Σχόλια