Της Κρινιώς Καλογερίδου
Τα τελευταία χρόνια, μετά από κάθε κυβερνητικό ανασχηματισμό, ακούμε τα ίδια και τα ίδια παράπονα από τα εντός και εκτός Βουλής κόμματα της αντιπολίτευσης και τους ψηφοφόρους τους ή τους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους οι οποίοι εξαντλούν τη δυσανασχέτησή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Δυσανασχέτηση που επαναλήφθηκε και στον παρόντα πολιτικό χρόνο (με αφορμή τον δεύτερο ανασχηματισμό της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη) με όρια κλιμάκωσης τα οποία αρχίζουν από απλές διαμαρτυρίες, συνεχίζονται με γκρίνιες και κορυφώνονται με βαρύτατες κατηγορίες κατά του πρωθυπουργού, γιατί ακολούθησε την αποτυχημένη πεπατημένη του προκατόχου του ανανεώνοντας το κυβερνητικό σχήμα με ''παλιά υλικά''.
Σχεδόν πανομοιότυπες είναι και οι παρατηρήσεις των δημοσιογράφων στα ΜΜΕ, άλλοτε σε οξείς και προειδοποιητικούς τόνους κι άλλοτε σε απαξιωτικούς και χλευαστικούς, στηριγμένους σε γνωστές στερεότυπες φράσεις περί κυβερνητικής μηχανής που δεν ξαναζεστάθηκε, περί κλεψύδρας του χρόνου της κυβέρνησης που αδειάζει και ούτω καθεξής.
Στην περίπτωση του τελευταίου κυβερνητικού ανασχηματισμού, αυτό που αποτέλεσε σημείο τριβής και πρόκλησης αντιπαραθέσεων ένθεν κακείθεν ήταν το γεγονός ότι - κατά τον αντιπολιτευόμενο Τύπο - εξυπηρετεί το πνεύμα της ανακύκλωσης προσώπων στα υπουργεία των αλλαγών.
Προσώπων που επανήλθαν στο κυβερνητικό σχήμα ή μετακινήθηκαν απ' το ένα υπουργείο στο άλλο, έτοιμα να μας σερβίρουν ξανά από νέες θέσεις ευθύνες, το ίδιο ''ξαναζεσταμένο φαγητό'' της υπουργίας ή υφυπουργίας τους.
Η εύκολη απάντηση στα περί ανακύκλωσης στην κυβέρνηση είναι το γεγονός της ρηχότητας του πάγκου της ΝΔ, παρά το υπάρχον και πολυδιαφημισμένο Μητρώο Στελεχών της. Κάτι που δυστυχώς υφίσταται, άσχετα αν το αμφισβητούν οι κυβερνητικοί και οι φίλα προσκείμενες στην κυβέρνηση εφημερίδες με την αιτιολογία ότι αυτό είναι γενικευμένο φαινόμενο σε όλα τα κόμματα.
Γενικευμένο ή μη, είναι εξόφθαλμο το γεγονός ότι παραμένει άδειος ή μισοάδειος ο πάγκος της ΝΔ από άξια λόγου στελέχη που θα έκαναν τη διαφορά. Κι αυτός είναι ο κύριος λόγος της ανακύκλωσης και όχι ανανέωσης της κυβέρνησης, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν εκτός Κοινοβουλίου κάποιοι αξιόλογοι πρώην βουλευτές - μεταξύ των μη εκλεγμένων του κυβερνώντος κόμματος - με εξαιρετικές ικανότητες.
Έτσι η υπαρκτή αυτή δικαιολογία έδωσε την αφορμή στον πρωθυπουργό να ''μπολιάσει'' την Κεντροδεξιά Παράταξη με στελέχη του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Με εκσυγχρονιστές (πρώην υπουργούς και συμβούλους) της περιόδου Σημίτη, αλλά και με τους φίλους της Ντόρας (φιλοσκοπιανούς σε μεγάλο βαθμό) απ' την ανύπαρκτη εκλογικά ''Φιλελεύθερη Συμμαχία'' την οποία καλοδέχτηκε στους κόλπους της ΝΔ προεκλογικά στο όνομα της διεύρυνσης της κομματικής βάσης της.
Με το σκεπτικό αυτό υπουργοποιήθηκαν στελέχη της αντιπολίτευσης στον πρώτο ανασχηματισμό ή έγιναν σύμβουλοι του ΥΠΕΞ και του Μαξίμου επί των εθνικών μας θεμάτων (βλ. Ντόκο, Ροζάκη -ΕΛΙΑΜΕΠ) μόνο και μόνο γιατί προέρχονταν από την Κεντροαριστερά.
Την ίδια τακτική της διεύρυνσης εφάρμοσε μερικώς στον δεύτερο κυβερνητικό ανασχηματισμό ο πρωθυπουργός. Και λέω ''μερικώς'', γιατί έγειρε η πλάστιγγα προς τα δεξιά αυτήν τη φορά, αφού επέλεξε να υπουργοποιήσει στελέχη της ''Σαμαρικής'' (''σκληρής'') Δεξιάς για λόγους ισορροπίας στην κυβέρνηση και το κόμμα.
Ωστόσο, μένοντας πιστός στο ''προοδευτικό άρωμα'' που ήθελε να έχει η ανασχηματισμένη κυβέρνηση, σκέφτηκε να αντικαταστήσει τον φορτωμένο με αρνητική δημοσιότητα ''προοδευτικό'' υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδη (πρώην υπουργό των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ) με τον επίσης ''προοδευτικό'' πρώην υπουργό Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ Ευ. Αποστολάκη.
Εκ των υστέρων, βέβαια, αποδείχθηκε λανθασμένη η τελευταία πρωθυπουργική επιλογή, γιατί εμπεριείχε επικίνδυνο ρίσκο. Ρίσκο το οποίο διακινδύνευσε ο πρωθυπουργός σε μια ''επιχείρηση διεμβολισμού'' του ΣΥΡΙΖΑ, όπως κατήγγειλε η Κουμουνδούρου.
Όμως τίποτα δεν προοιωνιζόταν αυτό που θα ακολουθούσε, αφού ο ε.α Ναύαρχος είχε αποδεχθεί στην αρχή την πρωθυπουργική πρόταση, για να αθετήσει αμέσως μετά τον λόγο του εξαιτίας των πιέσεων που δέχτηκε από ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα...
Κάτι παρόμοιο δε συνέβη ποτέ στα πολιτικά χρονικά, γιατί και ο Βασίλης Ράπανος που αρνήθηκε να ορκιστεί το '12 υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Σαμαρά, επικαλέστηκε προσωπικούς λόγους και όχι ιδεολογικούς, όπως ο Ναύαρχος Αποστολάκης.
Γι' αυτό ήταν πράγματι οδυνηρός ο αιφνιδιασμός του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού η απόρριψη της πρότασής του απ' τον εκλεκτό του στη θέση του Ν. Χαρδαλιά ματαίωνε όχι μόνο την ''επιχείρηση εμβολισμού'' του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον συμβολισμό της διάθεσής του για συναίνεση ενόψει των δυσκολιών που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στην Εξωτερική μας πολιτική.
Διάθεση την οποία έδειξε εξαρχής ο πρωθυπουργός με την υπουργοποίηση του Μακεδόνα υπουργού και άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Γεραπετρίτης, η Μενδώνη, ο Πιερρακάκης, ο Θεοχάρης, η Πελώνη, ο Λιβάνιος, ο Σκέρτσος, ο Τσακλόγλου και η Διαμαντοπούλου.
Γεγονός που δικαιολογεί την μόνιμη γκρίνια των Νεοδημοκρατών βουλευτών και των ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος για την πλειάδα ΠΑΣΟκων σε κυβερνητικές θέσεις, η οποία επιβεβαιώνει περίτρανα ότι ''το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ'' και με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας!!!..
Κάτι που χτυπάει, ασφαλώς, πολλά καμπανάκια στην κυβέρνηση, κι ας έχει ενισχύσει αυτή την ακραιφνή δεξιά φωνή της με την είσοδο ''Σαμαρικών'' βουλευτών στον νέο ανασχηματισμό. Και χτυπάει πολλά καμπανάκια - ειδικά μετά τον τραγέλαφο της ''υπουργοποίησης'' του Ευ. Αποστολάκη.
Σε κάθε περίπτωση, η όλη εμπλοκή του Ναυάρχου στον κυβερνητικό ανασχηματισμό ''βραχυκύκλωσε'' το νέο κυβερνητικό σχήμα και άφησε πολλά ερωτηματικά γύρω απ' την ικανότητα του πρωθυπουργού να επιλέγει τους σωστούς συνεργάτες.
Επιπλέον, απέδειξε πανηγυρικά ότι το ''πουκάμισο'' της συναίνεσης που ευαγγελίζεται είναι άδειο, και αυτό σκιάζει περαιτέρω (μετά το πλήγμα των καταστροφικών πυρκαγιών) το πολιτικό του κεφάλαιο παρουσιάζοντάς τον ευάλωτο σε φίλους και αντιπάλους.
Παρουσιάζοντας ευάλωτο και τρωτό και το ''επιτελικό κράτος'' του, που έχει οικοδομηθεί πάνω στον στρατηγικό σχεδιασμό της εθνικής-υπερκομματικής ατζέντας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Σχεδιασμό που, όπως φαίνεται, υποτίμησε την αντίσταση των συριζαίικων ''κομματικών τειχών'' τα οποία υποχώρησαν πρόσκαιρα λόγω των απανωτών δυσάρεστων γεγονότων (αλληλοδιαδοχικές πυρκαγιές και συνεχή lockdowns) που προκάλεσαν κοινωνική ύφεση, πέραν της οικονομικής.
Αυτή η υποτίμηση είναι απόδειξη της πρωθυπουργικής αλαζονείας η οποία συνδέεται άμεσα με τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ακόμα διψήφια τη διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ (10 μονάδες, με μικρή φθορά του κυβερνώντος κόμματος της τάξης του 2% λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών).
Ωστόσο η προσκόλληση σε αυτές απ' την ΝΔ και τον πρωθυπουργό είναι λάθος, γιατί δεν λαμβάνουν υπόψη τους αμφότεροι το μεθοδικό και συνεχές ροκάνισμα της καρέκλας τους απ' τα μικρά κόμματα στα δεξιά τους και, προπάντων, δε λαμβάνουν υπόψη τους το βουβό κοινωνικό ρεύμα των δυσαρεστημένων.
Των δυσαρεστημένων λόγω της μεγάλης ακρίβειας, της οικονομικής δυσπραγίας, των κυβερνητικών αστοχιών, της παρέμβασης ντόπιων οικονομικών συμφερόντων στον ανασχηματισμό (''διαγκωνισμός'' Λάτση-Μαρινάκη-Βαρδινογιάννη με νίκη του τελευταίου, κατά liberal.gr) και της απολυταρχικής αντίληψης που επέδειξε και επιδεικνύει η κυβέρνηση στην άσκηση της εξουσίας ως προς το θέμα της πανδημίας.
Σε όλα αυτά αν προσθέσουμε και το φιάσκο της υπουργοποίησης του Ναυάρχου ε.α. Ευ. Αποστολάκη που ψαλίδισε τα φτερά του πρωθυπουργού μαζί με την σιγουριά του για νέα εκκίνηση με αφετηρία τη ΔΕΘ (μετά το πυρακτωμένο δίμηνο που προηγήθηκε), θα καταλάβουμε πόσο πολύ κόστισε το''αδειανό πουκάμισο'' της συναίνεσης.
Πολύ περισσότερο θα καταλάβουμε πόσο κρίσιμη θα είναι (από άποψη λαϊκής ανοχής) η επόμενη περίοδος για την κυβέρνηση ενόψει των εθνικών παγίδων που την περιμένουν (ψήφιση σκοπιανών Πρωτοκόλλων κλπ) και της λαϊκής δυσαρέσκειας για προβλήματα της καθημερινότητας η οποία δεν εκδηλώθηκε ακόμα σε όλο το εύρος της...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
0 Σχόλια