 |
| Φωτο: ΑΠΕ - ΜΠΕ |
πρώην υπουργού Εσωτερικών
Οι πυρκαγιές είναι τα «αυγουστιάτικα» (κατά τα «ιουλιανά») του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Στα «ιουλιανά» τα συνθήματα δονούσαν τους δρόμους της Αθήνας.
Στα «αυγουστιάτικα» τα συνθήματα (που όμως τώρα είναι χυδαία) ρίχνουν το διαδίκτυο.
Και στις δύο περιπτώσεις τα συνθήματα αδικούν τους πρωταγωνιστές.
Ούτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν μόνος υπεύθυνος των «ιουλιανών» (δες ΥΓ1) ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μόνος υπεύθυνος των «αυγουστιάτικων».
Αλλά η Ιστορία γίνεται θρύλος πάντα σε βάρος της αλήθειας.
Όπως και η λαϊκή οργή, όταν ξεσπά, ελάχιστά ενδιαφέρεται για την αλήθεια.
Θέλει να «τα χώσει» στον Μητσοτάκη. Τελεία.
Και όμως ο πρωθυπουργός μπορούσε να αποφύγει τα «αυγουστιάτικα».
Αλλά έπεσε θύμα αυτού που ο Ντείβιντ Όουεν στο μνημειώδες βιβλίο του (δες ΥΓ2) αποκαλεί hubris (από το δικό μας «ύβρις»), σε απλά ελληνικά αλαζονεία.
Όχι αδικαιολόγητα.
Σε σύγκριση με τον απομυθοποιημένο Τσίπρα o Μητσοτάκης είναι πανίσχυρος.
Το μηντιακό τοπίο που διαμόρφωσε με δημόσιο χρήμα του εξασφαλίζει, μέχρι στιγμής, την επανεκλογή.
Η εγχώρια οικονομική ελίτ που διαφεντεύει διαχρονικά την Ελλάδα τον στηρίζει.
Αν σε αυτά προστεθούν οι οικογενειακές καταβολές και ο προσωπικός πλούτος, τότε η hubris του Ντέιβιντ Όουεν (ο ίδιος είναι γιατρός) είναι ασθένεια αυτό-άνοση.
Δεν υπάρχει εμβόλιο για να την αντιμετωπίσεις.
Παρά μόνον η «ατομική ευθύνη» κόντρα στην αυτό-άνοση αλαζονεία.
Ίσως σε αυτήν την «ατομική ευθύνη» να βρίσκεται το κλειδί της επιτυχίας του Κυριάκου Μητσοτάκη από εδώ και εμπρός.
Γιατί μετά τα «αυγουστιάτικα» τίποτα δεν είναι όπως πριν (δες ΥΓ3).
Στο λαϊκό υποσυνείδητο (ατομικό και συλλογικό) τον φόβο του κορωνοϊού διαδέχθηκε όπως αναμενόταν η οργή.
Ακόμη και αν οι πυρκαγιές έσβηναν «υποδειγματικά» -κατά Χρυσοχοΐδη-κάτι άλλο θα την απελευθέρωνε.
Έτσι ο πρωθυπουργός είναι πλέον αντιμέτωπος με το πολιτικό γονιδίωμά του.
Ίσως κάποιοι παλιοί συνεργάτες του από τα ηρωικά χρόνια της ενιαίας Β’ Αθηνών την οποία περιόδευε (με συνέπεια είναι αλήθεια) ως βουλευτής είναι ακριβώς αυτοί που τώρα χρειάζονται.
ΥΓ1. Η εσωκομματική ανταρσία κατά του Γεωργίου Παπανδρέου (με βασικό υποκινητή τον γιο του Ανδρέα) ξεκίνησε πολύ πριν τα «Ιουλιανά» και αμέσως μετά την εκλογική νίκη του όταν δεινοπάθησε για να εκλέξει πρόεδρο της Βουλής με αποτέλεσμα ο ίδιος να καταγγέλλει από τότε «προδοσία της Δημοκρατίας» και να πει το επικό: «Εγίναμε η χλεύη των ηττημένων».
ΥΓ2. Στο βιβλίο του «Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία» (εκδόσεις Καστανιώτη) ο Ντέιβιντ Όουεν (πρώην Υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου) αναφέρεται στους πολιτικούς αρχηγούς που ενώ δεν πάσχουν από κλινικά νοσήματα εμφανίζουν αυτό που ο συγγραφέας αποκαλεί «σύνδρομο της ύβρεως» δηλαδή μια υπερβολική αυτοπεποίθηση και μια απαξίωση όλων των απόψεων πλην των δικών τους.
ΥΓ3. Διαχρονικά στις πυρκαγιές η πεποίθηση που κυριαρχεί στο εκλογικό σώμα είναι ότι «δεν υπάρχει κράτος». Πόσο μάλλον «επιτελικό».
0 Σχόλια