Η ιστορία της Μυκόνου-καθώς και άλλων περιοχών που το δικό τους φλερτ με Covid-19 θα αποκαλυφθεί συντόμως-μου θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο με τον Λαλάκη και τους φίλους του στην πρώτη τάξη του Δημοτικού σχολείου.
Ρωτάει η δασκάλα «ποιο παιδάκι πέταξε τη σαίτα; Εσύ Δημητράκη μου;». Και ο Δημητράκης αμέσως απαντάει «ο πισινός μου κυρία». Και τότε η κυρία ρωτάει τον «πισινό» του Δημητράκη «εσύ Γιωργάκη;» Και ο Γιωργάκης αμέσως απαντάει «ο πισινός μου κυρία». Και τότε η κυρία ρωτάει τον πισινό του Γιωργάκη «εσύ πέταξες τη σαίτα παιδί μου Κωστάκη;» Και ο Κωστάκης αμέσως απαντάει «ο πισινός μου κυρία»
Ετσι από πισινό σε πισινό η κυρία καταλήγει στον τοίχο. Κάπως έτσι και στην Μύκονο. Οπου υποτίθεται ότι όλοι αυτοί είναι ενήλικοι. Σα να λέμε «ενήλικοι στη Μύκονο» περίπτωση για σενάριο καραφαρσάρας σε στυλ μαύρης κωμωδίας. Οπου υποτίθεται ότι είναι σοβαροί, συγκροτημένοι και εχέφρονες. Λογικοί, μυαλωμένοι και γνωστικοί.
Σύννεφο οι δικαιολογίες. Μα, σου λέει, έρχονται από παντού. Ποιοι έρχονται; Οι τουρίστες. Τι εννοείς «από παντού». Εννοώ με σκάφη, θαλαμηγούς, ιστιοπλοικά, ιστιοσανίδες και άλλα πολλά. Ποια πολλά; Φουσκωτά, βάρκες, βαρκούλες, ελικόπτερα, λίαρ τζέτ, αεροσκάφη, ποδήλατα θαλάσσης και άλλα τέτοια. Ακόμα και με ψαροντούφεκα!
Επομένως; Επομένως, σου λέει, η κυβέρνηση με τους μηχανισμούς που έχει πρέπει να αρχίσει να ελέγχει. Ποιους μηχανισμούς; Τι να κάνει; Η όποια κυβέρνηση, οι όποιοι υπουργοί και οι όποιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί.
Α το βρήκα. Να κατεβάσουν καμιά διακοσαριά χιλιάδες ένστολους όλων των σωμάτων. Βατραχανθρώπους, λοκατζήδες, φαντάρους πυροβολικού και τεθωρακισμένων, αεροπόρους, ναύτες, αστυνομικούς, όλους. Περίπου τα δύο τέταρτα των Ενόπλων Δυνάμεων και ολόκληρο το αστυνομικό σώμα να προσαράξουν στη Μύκονο για να ελέγχουν κάθε σπιθαμή εδάφους, παραλιών, θαλάσσης, βράχων, λόφων, δρόμων, καταστημάτων, ξενοδοχείων, εστιατορίων σουβλατζίδικων, χορευτικών εστιών, σπιτιών και πάει λέγοντας.
Ενας τουρίστας, έστω και διερχόμενος υπό τον έλεγχο ενός ένστολου. Σαν τους Χιώτες. Οπου πάει ο τουρίστας από κοντά και ο στρατιώτης. Αυτό κι αν είναι ανέκδοτο, αυτός κι αν δεν είναι ο πληρέστατος ορισμός έργου από θέατρο του παραλόγου.
Κάθε ιδιοκτήτης καταστήματος, ξενοδοχείου, εστιατορίου κάθε γωνιάς της Μυκόνου είναι υπεύθυνος για την σωματική ακεραιότητα την δική του, της οικογένειάς του, των εργαζόμενων και των πελατών του. Αν δεν φροντίσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.
Με όλα αυτά που γίνονται, με όλες αυτές τις ανεκδιήγητες προφάσεις, με όλες αυτές τις άκρως τρελές, παιδικές δικαιολογίες τρία πράγματα γίνονται:
Το πρώτο οι ίδιοι κατασυκοφαντούν το νησί τους. Αφού, σου λέει ο άλλος, αυτοί δεν έχουν ίχνος κοινής λογικής. Το δεύτερο επειδή στις προθέσεις τους πρυτανεύει η πανταλόνα, οι εισπράξεις, το κέρδος με κάθε κόστος, ακόμα και για την επιβίωση των τουριστών και πελατών τους. Και το τρίτο επειδή όλα μα όλα είναι της βιτρίνας, του εφήμερου και της επιφάνειας. Από υποδομές γιοκ. Από ουσία γιόκ. Από βάθος γιοκ. Όλα εδώ και τώρα. Όλα για πούλημα. Όλα «ό, τι φάμε, ό, τι πιούμε και ό, τι….»
Απόδειξη; Ολοι αποφεύγουν το δίλημμα το καυτό: εμβολιασμός η μπάχαλο! Τόσο απλό και τόσο κατανοητό. Όλα τ άλλα μόνο για μωρά βρεφονηπιακών σταθμών. Και ούτε.
Αγαπητέ Μυκονιάτη το ζήτημα απλό. Οποιος σπέρνει Covid-19 θερίζει θάνατο!
Δημήτρης Δανίκας
0 Σχόλια