Μεγάλη η παράδοση της δικαιοσύνης στα καθεστώτα που γήτεψαν, από την εφηβεία του κιόλας, τον τέως πρωθυπουργό.
Γράφει η Πέπη Ραγκούση
Ας μιλήσουμε λοιπόν για δικαιοσύνη. Στην ανάκτησή της άλλωστε δεν αναφέρθηκε ο Αλέξης Τσίπρας τουϊτάροντας την τελευταία μέρα του συνεδρίου του κόμματός του; Εγραψε συγκεκριμένα: «Ξέρουν όλοι οι έλληνες πολίτες ότι δεν θέλουμε να νικήσουμε τη Δεξιά για να ξαναβρεθούμε σε καρέκλες εξουσίας αλλά για να επιστρέψει η δικαιοσύνη στον τόπο. Να ενώσουμε την κοινωνία στη διεκδίκηση της δικαιοσύνης παντού».
Να δούμε λίγο τη σχέση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, είτε ως κυβέρνηση Συριζανέλ είτε ως αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, με τη δικαιοσύνη; Και, γενικότερα, του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Από παιδί θυμάμαι εκείνο το σύνθημα – τσιτάτο. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Α ναι; Και το δίκιο του αγρότη τι είναι; Παράνομο; Με το δίκιο του υπάλληλου, του επιστήμονα, του ελεύθερου επαγγελματία τι γίνεται; Το δίκιο του άνεργου χάθηκε στη σκόνη; Τι έχουμε δηλαδή εδώ; Δίκιο κατ’ επιλογή; Δεν γίνεται όμως να είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για κάποιους ανθρώπους και όχι υπέρ της δικαιοσύνης για όλους τους ανθρώπους. Δεν το λέω εγώ. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το έχει πει.
Μεγάλη η παράδοση της δικαιοσύνης στα καθεστώτα που γήτεψαν, από την εφηβεία του κιόλας, τον τέως πρωθυπουργό. Ας θυμηθούμε τις περίφημες Δίκες της Μόσχας. Τότε που η «δικαιοσύνη» – λέμε τώρα – λειτούργησε ως πρόφαση για τη Μεγάλη Εκκαθάριση. Και ήταν, επί της ουσίας, μια άλλη λέξη για την εκδίκηση.
…εντελώς νοητέ όμως
Πάμε τώρα σε αυτούς εδώ. «Πώς δενότανε το ατσάλι» στην ταινία του Ντονσκόι; Ετσι σφυρηλατήθηκε η σχέση των Συριζανέλ με τη δικαιοσύνη στο αμόνι του σκανδάλου της Novartis, τη στοχοποίηση του Σταύρου Παπασταύρου και της Λίνας Νικολοπούλου – Στουρνάρα, στους δυο – τρεις που ήθελε να βάλει ο Παύλος Πολάκης στη φυλακή προκειμένου να κερδίσουν τις εκλογές. Είναι μια ιδιότυπη άποψη για τη δικαιοσύνη αυτή. Πρώτα βρίσκεις τους ενόχους και μετά ψάχνεις για το «έγκλημα». Ε, κι αν δεν το βρεις, το φτιάχνεις.
Επί διακυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα η Δικαιοσύνη δεν ήταν ακριβώς θεσμός. Ηταν, κατά περίσταση, «θεσμικό εμπόδιο». Το είχε πει ορθά – κοφτά ο άνθρωπος όταν, στη ΔΕΘ, τον είχε ρωτήσει η δημοσιογράφος τι θα γίνει σε περίπτωση που το Συμβούλιο της Επικρατείας κηρύξει άκυρο τον νόμο Παππά και τον τρόπο διεξαγωγής του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες. «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα». Τι θέλετε κι εσείς τώρα;
Ας έρθουμε και στα τωρινά. Οσο ο κύριος Τσίπρας καθαρόγραφε το συγκεκριμένο τουίτ, ο πρώην βουλευτής του κόμματός του Τριαντάφυλλος Μηταφίδης είχε απαυδήσει με αυτόν τον παλιοθεσμό. Και εξανέστη σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ. «Φτάνει πια με την προσήλωση στη νομιμότητα. Δεν μπορώ να δεχτώ την άποψη ότι σεβόμαστε τις αποφάσεις του ΣτΕ». Τι είναι δηλαδή το ΣτΕ μπροστά στη συνείδηση του Μηταφίδη;
Και ο «αψύς Σφακιανός» (που τον κυνηγάνε οι μέλισσες και ο Ζούκερμπεργκ) δεν τη θέλει τη δύναμη της δικαιοσύνης. Προτιμά τη δικαιοσύνη της δύναμης. Δηλαδή λιγουρεύεται το δίκιο του ισχυρού. Δεν πάει να λέει ο Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη όσο κάποιος μπορεί να πάρει ένα μαχαίρι ή ένα όπλο και να εξοντώσει όσους είναι πιο αδύναμοι από αυτόν. Τι παραπάνω ξέρει ο νομπελίστας συγγραφέας από τον Πολάκη δηλαδή;
Πολιτισμός επί σκηνής
Παρακολούθησα την περασμένη Παρασκευή στην Επίδαυρο την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Μια εξαιρετική παράσταση που χειροκρότησε με ενθουσιασμό το κοινό. Στην υπόκλιση, οι λοιποί συντελεστές και ειδικά ο συμπρωταγωνιστής της Μιχάλης Σαράντης, «έσπρωχναν» τη Λένα Παπαληγούρα που ερμήνευσε την Ιφιγένεια, να βγει μπροστά, να υποκλιθεί μόνη της όπως της άξιζε. Και εκείνη τραβιόταν προς τα πίσω. Ηθος και πολιτισμός σε έναν χώρο όπου, τον τελευταίο καιρό ειδικά, κάνουν κουμάντο η έπαρση και η αμετροέπεια.
0 Σχόλια