Του Strange Attractor
Καμιά φορά μαθαίνεις περισσότερες αλήθειες για το στρεβλό πολιτικό μας γίγνεσθαι ακούγοντας απλούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, παρά τους μεγαλόσχημους πολιτικούς ή τους φλύαρους πολιτικούς αναλυτές.
Χώρια τα μπουκωμένα με κρατικό χρήμα συμβατικά ΜΜΕ.
Έτσι κι εγώ, βρέθηκα χθες βράδυ με έναν παλιό φίλο μου τον Προκόπη, και έμαθα πράγματα και θαύματα.
Ο οποίος ήταν ανέκαθεν φανατικός νεοδημοκράτης, μέχρι που απαύδησε τότε με τον Σαμαρά τον «προσκυνημένο» όπως τον αποκαλούσε, και κυρίως λόγω του ΕΝΦΙΑ, όπως πολλοί άλλοι, συντάχθηκε με τη νέα τότε ελπίδα του τόπου, τον Πάνο τον Καμμένο.
Από τότε είχα να τον δω…
Τον παρακολουθούσα όμως στα σόσιαλ μύδια, και ειδικά στο φέσιμπουκ, τότε που επιτέλους το όνειρό του έγινε πραγματικότητα και ο Πάνος συγκυβερνούσε με την έτερη μεγάλη ελπίδα, το γελαστό παιδί.
Μιλάμε για ενθουσιασμό, όχι αστεία.
Μάλιστα, μια φορά, τότε που η χώρα φλέρταρε καθημερινά με τα συσσίτια, τον είδα να γράφει πως ο Πάνος είναι ο νέος Μέγας Αλέξανδρος, και δεν άντεξα… τον έκανα ντιλίτ.
Έκτοτε είχα χάσει κάθε επαφή μαζί του.
Μέχρι που τον πέτυχα χθες βράδυ, και είπαμε να πιούμε μια ρετσίνα, κι εκεί ήταν που μου άνοιξε τα εσώψυχά του.
Κανονικός χείμαρρος, με άποψη επί παντός επιστητού.
Ακόμη και για τον Μπάμπη τον γυναικοκτόνο είχε άποψη.
Τον επικέντρωσα όμως στα πολιτικά ζητήματα, διότι ήμουν πραγματικά περίεργος να ακούσω τις απόψεις του… ειδικά τώρα που μας κυβερνάει ο γιος του άλλοτε ινδάλματος του Προκόπη, ο Κυριάκος.
«Άστα να πάνε…» μου είπε. «Απ’ το κακό στο χειρότερο».
Και συνέχισε αναθεματίζοντας τον εαυτό του που ψήφισε τη ΝΔ το ’19, από την οποία περίμενε πολλά περισσότερα.
Μου είπε τα χίλια μύρια, αλλά δεν είναι του παρόντος.
Θα χρειάζονταν δέκα άρθρα, μπορεί και βιβλίο για να αποτυπωθεί ο οργισμένος πλην μεστός του λόγος.
Η κατακλείδα όμως ήταν ότι «το παιδί δεν κάνει ούτε για κλητήρας… εισπράκτορας ίσως».
Και σαν να μην έφτανε αυτή η πλήρης απογοήτευσή του με την παρούσα κυβέρνηση, ακόμη πιο λυπημένος ήταν επειδή δεν υπάρχει, λέει, εναλλακτική λύση.
Μα πως δεν υπάρχει, τον ρώτησα… και εκεί ξεδίπλωσε τη σκέψη του σε έναν μονόλογο που κανονικά θα έπρεπε να ηχογραφήσω για να τον ακούνε οι μελλοντικές γενιές, που θα απορούν πως στο λίκνο της δημοκρατίας καταντήσαμε «τσουτσέκια των πολιτικάντηδων», όπως είπε εύγλωττα ο Προκόπης πίνοντας ρετσίνα και τσιμπώντας αμελέτητα.
«Να σου μιλήσω για τους απατεώνες του Σύριζα; Θα βρωμίσω τη γλώσσα μου… μας κορόιδεψαν κανονικά, όπως κορόιδεψαν και τον Πάνο αναγκάζοντάς τον να ιδιωτεύσει, και στερώντας τη χώρα από τη μοναδική της ελπίδα».
Δεν τον διέκοψα… είχα απορροφηθεί από το πάθος του.
«Να σου πω για το ΠΑΣΟΚ που κατέληξε ΚΙΝΑΛ μπας και ξεχαστεί το αμαρτωλό παρελθόν του; Τι να μας πουν τα λαμόγια που μας χρεοκόπησαν λέγοντάς μας πως λεφτά υπάρχουν… και που αντί να πάνε στον Αλέξη μαζί με τα υπόλοιπα συντρόφια τους που είδαν το φως το αληθινό, να σώσουν τη ψυχή τους, αυτοί συνεργάστηκαν με τον Σαμαρά που έκλεινε τα αιρκοντίσια στην Αμυγδαλέζα ταλαιπωρώντας τους πρόσφυγες ενώ μας φέσωνε με ΕΝΦΙΑ. Και που έμειναν μαζί του μέχρι το τέλος γονατισμένοι στα τέσσερα, προσκυνώντας την Μέρκελ, όταν ακόμη και ο ίδιος ο κυρ Φώτης ο Κουβέλης είχε καταλάβει τι κουμάσια είναι και τα βρόντηξε τότε με την ΕΡΤ; Άσε μας ρε με το ΠΑΣΟΚ σου… κακομοίρη».
Και πάλι δεν τον διέκοψα. Τον άφησα να απασφαλίσει.
Έλεγε αλήθειες, πως να το κάνουμε;
«Να μιλήσουμε για το ΚΚΕ και τον Κουτσούμπα; Που από τότε που ήμουνα παιδάκι ακούω την ίδια κασέτα; Για ιμπεριαλισμούς και λαϊκή πάλη; Και τι θα κάνει ο Κουτσούμπας δηλαδή αν γίνει πρωθυπουργός; Θα μας πάει στο ρούβλι και θα ταΐζει χαβιάρι τους εργάτες στις βιοτεχνίες; Ποιες βιοτεχνίες όμως; Ξύπνα ρε κορόιδο… σε δουλεύουν οι νοσταλγοί του Στάλιν. Άντε μην πω καμιά κουβέντα…».
Είχα μείνει ενεός. Τόσο απλά λόγια, και τόση αλήθεια; Μήπως μιλούσε η ρετσίνα;
«Ποιος μένει; Ο Βαρουφάκης; Ο φαλακρός αετός; Δεν μας παρατάς ρε; Που ακόμη τον θυμάμαι να δηλώνει με παρρησία μέσω Σκάιπ πως αυτός δεν είναι πολιτικός, κι ούτε θέλει καρέκλα, απλά θέλει να μας σώσει. Και λίγο μετά… τσουπ υπουργιλίκια, τσουπ ψαρούκλες στη βεράντα με φόντο την Ακρόπολη, και τσουπ… νέο προσωποπαγές κόμμα, και βουλευτιλίκια… σαν τον άλλον τον Θεοδωράκη να ‘ουμ, που αφού έπαιξε τον περίεργο ρόλο του αποσύρθηκε από τα πράγματα, αφήνοντας όσους οπαδούς και ψηφοφόρους του δεν διορίστηκαν από τον Κυριάκο να αναρωτιούνται τι έγινε; Ή σαν τον Τζήμερο, που ολημερίς βρίζει τους πολιτικούς ονειρευόμενος να γίνει και αυτός πολιτικός και να τρέφεται από τον δημόσιο κορβανά;»
Σε αυτό το σημείο δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ… παραλίγο να αρχίσω τα παλαμάκια, αλλά φοβήθηκα τους άλλους θαμώνες που ήδη μας κοιτούσαν παράξενα, ακούγοντας τον Προκόπη να συνεχίζει με ζέση το παραλήρημά του.
«Ποιος μένει; Ο Βελόπουλος; Εκείνος που πουλάει κηραλοιφές για την φαλάκρα, διαβασμένες από γέροντες του Όρους; Την ίδια ώρα που ο ίδιος είναι πιο καραφλός και από τον Βαρουφάκη; Κι από τον Βέγγο; Που κάποτε πουλούσε μέχρι και χειρόγραφες επιστολές του Ιησού; Που είναι ιστορικός, όπως λέει, αλλά μας έλεγε πως η Γερμανία δεν είχε ποτέ πολεμικό ναυτικό; Και ο ναύαρχος Ντένιτζ τι ήταν ρε σερσερή; Άσε που όπως διάβασα προχθές τώρα λέει πως οι κοσμοναύτες του Πούτιν κουβαλάνε μαζί τους τίμιο ξύλο όταν πάνε στο διάστημα… το έγραψε και η ΠΡΑΒΔΑ λέει. Η οποία έκλεισε εδώ και δεκαετίες… Αυτόν να ψηφίσω; Πλάκα κάνεις; Και δεν ψηφίζω τον Τράγκα καλύτερα, που είχε καταλάβει τον Αντωνάκη από το ’12 και τον προειδοποιούσε κάθε πρωί από το ραδιόφωνο… Αντωνάκη, πες αλεύρι, το γελαστό παιδί σε γυρεύει».
Μπόρεσα να ψελλίσω πως υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές λύσεις, όπως π.χ. η Ραχήλ, η Ζωζώ, και άλλες τέτοιες πασιονάριες, που προσπάθησαν να μας βοηθήσουν να ορθοποδήσουμε, αλλά δεν αναγνωρίστηκαν από τον λαό.
«Ποια Ραχήλ μωρέ; Αυτή που την μια το έπαιζε πατριώτισσα και την άλλη κομμουνίστρια; Και ποια Ζωζώ; Που ο μόνος της νταλκάς ήταν να μην κατουράνε οι χωροφύλακες στις τουαλέτες της Βουλής; Και που ακόμη παίρνει ετήσια επιχορήγηση αν και το κόμμα της πάτωσε στις εκλογές; Κάτσε καλά ρε ζαγάρι…».
Είχα μείνει άφωνος. Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα, όπως τα λέει.
Τι επιλογές έχουμε;
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Μεταξύ τυφλών ο μονόφθαλμος.
Βαδίζομεν προς κρημνόν, κι αυτή τη στιγμή διασχίζουμε το τρίχινο γιοφύρι… και άλλα τέτοια πολλά.
Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που ο Προκόπης με λίγα λόγια και σταράτα μου άνοιξε τα μάτια.
«Και τώρα τι βλέπεις;», τον ρώτησα αγωνιωδώς. «Τι μέλλει γενέσθαι;»
«Πρέπει να οργανωθούμε, να φτιάξουμε ένα κίνημα, να μαζέψουμε υπογραφές, να πάρει φωτιά το διαδίκτυο μπας και…»
«Μπας και τι ρε Προκόπη;» Κρεμόμουν από τα χείλη του.
«Μπας και αλλάξει γνώμη ο Πάνος, και ξανακατέβει στην πολιτική!».
«Αλλιώς;» Τον κοιτούσα έκθαμβος. «Υπάρχει άλλη ελπίδα για τον τόπο;»
«Υπάρχει, αλλά είναι ακόμη νωρίς… πρέπει πρώτα να ψηθεί το παλικάρι».
«Ποιος;», ρώτησα με αγωνία…
«Ο Κωστάκης ο Καραμανλής» μου απάντησε…
«Της Ραφήνας;»
«Όχι ρε χλέμπουρα, ο άλλος… που τώρα είναι υπουργός και φτιάχνει μετρό στη Θεσσαλονίκη».
«Μα αυτό φτιάχνεται από τότε που ήταν στο δημοτικό…», ψέλλισα.
«Κάτσε και θα δεις…» μου είπε. «Μιλάμε για τιτάνα της πολιτικής, αλλά και της σκέψης…».
Σηκώθηκα, πλήρωσα, και έφυγα παραπατώντας.
Προσπαθώντας μάταια με το φτωχό μου το μυαλό να επεξεργαστώ όλη αυτή την πληροφόρηση, και να ταξινομήσω τις σκέψεις μου…
Μα τόσες αλήθειες πια;
Εν τω μεταξύ, ο Προκόπης είχε πάει στο διπλανό τραπέζι, όπου άρχισε να μιλάει για τον Μπάμπη τον ελικοπτερά, που κοιμάται πλέον μεσοτοιχία με τον Φουρφουρθιώτη, και που τον έδερνε μέρα παρά μέρα η γυναίκα του, όπως λέει, αλλά και για το Βέλγιο, που θα πάρει την κούπα επειδή έχει τον Ντεμπρόι…
0 Σχόλια