Του Τάσου Παπαδόπουλου
Μετά την ολοκλήρωση της Συνόδου των G7, αρχίζει μέσω ΝΑΤΟ η διαδικασία
επανασύνδεσης των ΗΠΑ με την Ευρώπη. Μια σχέση, που είχε ιδιαίτερα
διασαλευθεί στην διάρκεια της Προεδρίας Τραμπ. ΄Όμως το μεγάλο αγκάθι για
τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον, υπό την ηγεσία Μπάιντεν, είναι ο Ερντογάν
και η αξίωση του να εξελιχθεί σε υπερδύναμη της περιοχής, με φιλοδοξίες που
φτάνουν ακόμη και στην απόκτηση πυρηνικών όπλων.
Το γεγονός ότι έχει μετριάσει την εν γένει επιθετικότητα του στην περιοχή,
είναι κίνηση τακτική και όχι στρατηγική. Θέλει να μετρήσει την
αποφασιστικότητα του Αμερικανού Προέδρου και να επαναξιολογήσει την στάση
των Ευρωπαίων, υπό το πρίσμα των επικείμενων αλλαγών στην ηγεσία της
γερμανικής καγκελαρίας και με δεδομένο ότι στις μέρες μας περισσότεροι
ηγέτες της ΕΕ έχουν συνειδητοποιήσει πλέον, ότι η Τουρκία δεν είναι
ελληνοτουρκικό πρόβλημα, αλλά εξόχως Ευρωπαϊκό.
Με αυτά τα δεδομένα το γεωπολιτικό παιχνίδι δεν είναι μια υπόθεση της
γειτονιάς των χωρών της Α. Μεσογείου, αλλά μια ευρύτερη υπόθεση στην οποία
πλέον εμπλέκονται ευθέως και οι ΗΠΑ. Παρά την σφοδρή σύγκρουση με την οποία
έκανε το εναρκτήριο λάκτισμα της Προεδρίας του ο Μπάιντεν με τον Πούτιν, εν
τούτοις όλα δείχνουν ότι κάπου οι δύο πλευρές ΗΠΑ-ΕΕ και Μόσχα θα τα βρουν.
Κι αυτό γιατί έχουν περισσότερα αμοιβαία συμφέροντα, που μπορούν να τους
ενώσουν, απ’ ότι οι διαφορές που τους χωρίζουν. Και το κυριότερο, οι
Ευρωπαίοι προμηθεύονται μεγάλες ποσότητες υδρογονανθράκων από την Ρωσία και
οι Αμερικανοί μπορούν να αναπτύξουν έτι περαιτέρω τις οικονομικές τους
συναλλαγές, με την αναπτυσσόμενη αγορά της χώρας του Πούτιν.
Το πρόβλημα βρίσκεται με το Πεκίνο, που έχει καταφέρει να ενσωματώσει την
δυτική τεχνογνωσία και να κινείται ευθέως ανταγωνιστικά προς την Δύση.
Αθόρυβα έχει προχωρήσει επεκτατικά προς τις χώρες της Αφρικής και κάνει
στοχευμένες κινήσεις προς την Ευρώπη, προκειμένου να επεκταθεί και να
καταλάβει σημαντικό μερίδιο των αγορών.
Πέρα από το ευρύτερο οινομικο-γεωπολιτικό παιχνίδι των μεγάλων παικτών,
πρόβλημα μεγάλο και διαρκές, παραμένουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις που
παρουσιάζουν τον τελευταίο καιρό μεγάλη επιδείνωση, μια και η Τουρκία υπό
τον Ερντογάν αποφάσισε να κινηθεί επεκτατικά προς κάθε κατεύθυνση.
Το φρένο Μπάιντεν δεν είναι γνωστό πόσο θα περιορίσει την επεκτατική Τουρκία
και αν θα ανακόψει τα ευρύτερα σχέδια του σουλτάνου της Άγκυρας να
επανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η έντονη διπλωματική δραστηριότητα
της Αθήνας και οι συμμαχίες πέρα από το Ισραήλ με μουσουλμανικές χώρες, όπως
η Αίγυπτος αρχικά και εν συνεχεία τα
Η.Α.Ε. και η Σαουδική Αραβία, έχουν δημιουργήσει ένα πρώτο τείχος απέναντι
στην Τουρκία.
Αν η τελευταία μέσω Κογκρέσου των ΗΠΑ νομοθετική πρωτοβουλία πάρει σάρκα και
οστά, που αναβαθμίζει τις συμμαχικές σχέσεις Αθήνας και Ουάσινγκτον, σε
αντίστοιχες με αυτές που έχουν οι Αμερικανοί με το Ισραήλ, τότε θα έχει
γίνει ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της ασφάλειας της χώρας.
Παράλληλα αν καλλιεργηθεί το νέο κλίμα που διαφαίνεται να δημιουργείται στην
Ευρώπη, μετά και την αλλαγή στάσης της Ρώμης απέναντι στην Άγκυρα και τις
αντίστοιχες άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, είναι πολύ πιθανόν να γυρίσει το χαρτί
διαφορετικά, απέναντι στο μέχρι χθες χαϊδεμένο παιδί της Δύσης.
Αυτό δεν σημαίνει επ΄ ουδενί ότι πρέπει η Ελλάδα να εγκαταλείψει την
προσπάθεια της αμυντικής ενίσχυσης της χώρας, με νέα σύγχρονα μέσα, γιατί
ισχύει πάντα το λεχθέν, ότι στην κρίσιμη στιγμή, η Αθήνα θα κληθεί να
αντιμετωπίσει μόνη την επιθετική Τουρκία.
Όμως ισχυρή δεν θα είναι η Ελλάδα μόνο αν αγοράσει αεροσκάφη πέμπτης γενιάς,
ούτε αν ενισχυθεί με σύγχρονα πλοία επιφανείας. Αν όλα αυτά δεν συμβαδίσουν
με τον εκσυγχρονισμό της χώρας και με μια ανάπτυξη νέου τύπου, και όχι σαν
την πλασματική του πρόσφατου παρελθόντος, τότε το όλο σύστημα θα καταρρεύσει
σαν χάρτινος πύργος.
Το πάθος για την εξουσία κάποιων πολιτικών ταγών, γεννά συχνά πυκνά
παραφροσύνη. Αρνούνται να ενσκήψουν στα προβλήματα και να επιχειρήσουν με
τον καλύτερο δυνατό τρόπο να τα θεραπεύσουν. Πιστεύουν ότι βάζοντας ικανούς
και μη στις νέες πανεπιστημιακές σχολές, που προέκυψαν από τα ΤΕΙ, θα
κολακεψουν γονείς και μαθητές.
Όταν υπάρχουν σχολές που εισάγουν με βαθμολογία δύο και τρία στα είκοσι,
είναι φυσικό επακόλουθο αυτοί που θα πάρουν τελικά πτυχίο, να είναι το 2%-3%
των εισαγομένων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι γονείς τους καταξοδεύτηκαν, οι
ίδιοι έχασαν πολύτιμο χρόνο και τέλος προστέθηκαν στις στρατιές των ανέργων,
μια και καμιά επαγγελματική δεξιότητα δεν κατάφεραν να αποκτήσουν.
Από την άλλη, πως μπορεί να προστατευθεί ο πανεπιστημιακός χώρος από
κάποιους που κτίζουν τις πόρτες των πρυτανικών γραφείων, άλλους που
διαπομπεύουν με ταμπέλες πρυτάνεις και μερικούς, που διακινούν ναρκωτικά
στους… μπάτε σκύλοι αλέστε … στους χώρους των Ανώτατων Εκπαιδευτικών
Ιδρυμάτων της χώρας.
Τι να απαντήσει κανείς στο ψευδεπίγραφο σύνθημα, ότι καταργείται το οκτάωρο
με την ρύθμιση του χρόνου εργασίας; Αν έκαναν το κόπο να ρωτήσουν φίλους
τους που ζουν σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία κλπ, θα διαπίστωναν οι τέτοιου
είδους ρυθμίσεις, υπάρχουν και λειτουργούν χωρίς προβλήματα, στις
περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Εκτός αν θέλουν να πάμε στις ελάχιστες εναπομείνασες χώρες του λεγόμενου
υπαρκτού σοσιαλισμού, βλέπε Κίνα, Βιετνάμ κλπ, όπου τα εργασιακά δικαιώματα
είναι ανύπαρκτα και οι άνθρωποι πληρώνουν αδρά σε σχέση με τις αμοιβές τους,
παιδεία, υγεία και κοινωνικές παροχές, που στη Δύση εμπεριέχονται στο σύνολό
τους από το κράτος.
Οφείλουμε λοιπόν όλοι να ενσκύψουμε όχι μόνο στην θωράκιση της χώρας
αμυντικά και διπλωματικά, αλλά και στον πραγματικό και όχι στα χαρτιά
εκσυγχρονισμό της που αρχίζει από την Παιδεία και φτάνει στην Κοινωνική
Ασφάλιση. Με τρανταχτό τελευταίο παράδειγμα τον ΕΦΚΑ, που παραμένει
ασύγχρονος με την ψηφιακή εποχή, μια και στα χαρτιά και μόνο έκαναν την
ενοποίηση των Ταμείων, και όχι στην πράξη.
Για να δούμε θα επικρατήσει αυτή την φορά η πρόοδος, ή θα γυρίσουμε και πάλι
στην οπισθοδρόμηση…
Πηγή newideas.gr
0 Σχόλια