Ποιος κερδίζει από μια τεχνητή ύφεση στα ελληνοτουρκικά;
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Στην εξωτερική πολιτική επίσης, βασικό αξίωμα είναι να μην ανοίγεις τα
χαρτιά σου στον εχθρό. Αν προδώσεις τη θέση σου και ειδικά αν αυτή
παραπέμπει σε αδυναμία, ατολμία και έλλειψη αυτοπεποίθησης, οδηγείσαι στο
φαινόμενο της εκχώρησης κυριαρχίας μέσω κατευνασμού. Δίνεις πόντο-πόντο το
χωράφι με την ελπίδα ότι ο καταπατητής θα ακολουθήσει τους δικούς
σου διστακτικούς ρυθμούς υποχώρησης και όχι τους νόμους της
υδροδυναμικής που μπορεί να διαλύσουν ένα φράγμα από το μικρότερο ρήγμα.
Πολύ φοβάμαι όμως, ότι το φαινόμενο της ξαφνικής ελληνοτουρκικής
«ύφεσης» δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα, ούτε με τους νόμους του
Νεύτωνα, ούτε με τις αρχές της διπλωματίας, ούτε καν με τα κελεύσματα της
λογικής. Τουλάχιστον σε ότι αφορά την ελληνική πλευρά.
Η Ελλάδα, κατά ένα παράδοξο τρόπο, «φινλανδοποιείται»…οικειοθελώς.
Τρέχει μόνη της, να παραδοθεί με τα χέρια ψηλά. Χωρίς να έχει ηττηθεί στο
πεδίο της μάχης, υποχωρεί διαρκώς, τα τελευταία χρόνια, σε μια αυξανόμενη
πίεση του εξ Ανατολών γείτονα που ολοένα επεκτείνει την κυριαρχία του
περιορίζοντας την αντίστοιχη ελληνική.
Η Τουρκία, ανεξαρτήτως Ερντογάν, προωθείται στο Αιγαίο και την Ανατολική
Μεσόγειο, χωρίς να έρχεται αντιμέτωπη με μηχανισμούς ανάσχεσης. Όταν
περιχαρακώσει ένα τμήμα «ζωτικού χώρου» που της φαίνεται αρκετό, βάζει ένα
φρένο, ξεκουράζεται και υποδύεται την «χορτασμένη», μέχρι να της ανοίξει
ξανά η όρεξη.
Τα τελευταία χρόνια οι τουρκικές αμφισβητήσεις στον ελληνικό χώρο εθνικής
κυριαρχίας, έχουν αναβαθμιστεί ποιοτικά σε έμπρακτες παραβιάσεις με
διαφορετικά χαρακτηριστικά έντασης. Εκτός από τις κλασσικές υπερπτήσεις
μαχητικών της αεροπλάνων στον εναέριο χώρο του Αιγαίου και τις παραβιάσεις
των ελληνικών χωρικών υδάτων από το τουρκικό ναυτικό, επιστρατεύει και άλλες
μορφές πίεσης.
Διεξάγει ανενόχλητη πετρελαϊκές έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα,
υφαρπάζει οριοθετημένα θαλάσσια οικόπεδα στην Κύπρο, στέλνει τα πολεμικά της
αεροσκάφη πάνω από τον Εβρο, να κόβουν βόλτες άνωθεν ελληνικού εδάφους και
βέβαια χρησιμοποιεί κατά κόρον το υβριδικό όπλο της παράνομης μετανάστευσης.
Η στρατηγική αυτή αναβάθμιση των προκλήσεων και μάλιστα από μία χώρα που
έχει αποδείξει ότι δεν διστάζει να παρεμβαίνει στρατιωτικά σε πολλές
περιοχές του πλανήτη, θα έπρεπε λογικά να έχει οδηγήσει την Ελλάδα σε μια
αντίστοιχη σκλήρυνση, με βάση τους κλασσικούς νόμους της μηχανικής που
προαναφέραμε. Αντ’ αυτού οι πολιτικές αντιστάσεις των ελληνικών κυβερνήσεων,
διαρκώς χαλαρώνουν.
Η τουρκική «εισπήδηση» στον ελληνικό κυριαρχικό χώρο γίνεται, με
χαρακτηριστική ευκολία. Σαν το μαχαίρι που βυθίζεται στο βούτυρο. Αν δεν
υπήρχαν τα στρατιωτικά ανακλαστικά που ακόμη ευτυχώς διατηρούν οι ένοπλες
δυνάμεις της πατρίδας μας, είναι βέβαιο πώς οι Τούρκοι ψαράδες θα
αναζητούσαν σαρδέλες έξω από την Μακρόνησο.
Γι αυτό και το «ήσυχο καλοκαίρι» που υποσχέθηκε ο Ερντογάν στην Μητσοτάκη,
αντί για ανακούφιση, προκαλεί πρόσθετες υποψίες. Όταν η Τουρκία βάζει
προσωρινά το μαχαίρι στη θήκη, χωρίς να πιέζεται από το υποψήφιο θύμα της,
κάτι άλλο συμβαίνει.
Στην διπλωματία, η ύφεση, έστω και τεχνητή, είναι ένα στάδιο που συχνά
ακολουθεί την κλιμάκωση. Δύο αντίπαλα κράτη μπορεί να «τζαρτζαριστούν», να
μετρήσουν τις δυνάμεις τους και να μεταθέσουν την σύγκρουση για αργότερα. Η
να αποφασίσουν ότι ο καυγάς δεν συμφέρει κανέναν και να ορίσουν αμοιβαία
αποδεκτές κόκκινες γραμμές.
Αυτό δυστυχώς δεν ισχύει στην περίπτωση σήμερα της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Η «ύφεση» προέρχεται μέσα από διαδοχικά επεισόδια κατευνασμού των Τούρκων,
καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέφυγε να εκβιάσει την επιβολή κυρώσεων ακριβώς
για να μη προκαλέσει τον θυμό τους. Οι «κόκκινες γραμμές» μετακινούνται
μπρος-πίσω, ανάλογα με την ελαστικότητα εθνικής συνείδησης του κάθε
υπουργού. Και η περιβόητη ελληνική «νηφαλιότητα», τις περισσότερες φορές
παραπέμπει σε ανομολόγητη φυγομαχία.
Κάτι λοιπόν δεν πάει καλά. Ο μεν Ερντογάν έχει πολλούς λόγους να βάλει ένα
προσωρινό φρένο στο «πρέσιγκ». Θέλει να «μυριστεί» καλύτερα με τον Μπάιντεν,
έχει οικονομικούς πονοκεφάλους στο εσωτερικό, μαφιόζους να τον
απειλούν, και βεβαίως είναι πολύ σημαντικό για το blame game ενός
μελλοντικού καυγά να παίρνει τα εύσημα του «καλού παιδιού», από το στόμα του
ίδιου του Μητσοτάκη.
Όταν αποφασίσει ότι «ξεκουράστηκε» και θα θέλει να ξαναρχίσει το bullying, η
Ελλάδα θα διαμαρτύρεται και οι Ευρωπαίοι θα της λένε: «Πώς έτσι βρε παιδί
μου; Δεν τα λέγατε προχθές σαν αδέλφια; Ε, δεν μπορεί κάτι λάθος κάνετε κι
εσείς…»
Αυτή λοιπόν η τεχνητή, προσωρινή, εύθραυστη «ύφεση» δυσκολεύομαι να δω πώς
εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας. Είναι το mini-break που ασφαλώς
έχει ανάγκη ο Ερντογάν, αλλά για εμάς αποτελεί μία στρουθοκαμηλική μετάθεση
του προβλήματος. Να υποδεχθούμε τους τουρίστες και βλέπουμε…
Υπάρχει όμως οποιοσδήποτε σώφρων Ελληνας, πλήν Καιρίδη, Ντόρας και των
«σοφών» του ΕΛΙΑΜΕΠ, που να πιστεύει ότι με αυτό το έξαλλα εθνικιστικό
πολιτικό προσωπικό στο σύνολο του τουρκικού πολιτικού φάσματος, μπορεί αυτή
η χώρα να συνυπάρξει ομαλά με την Ελλάδα;
Και τι θες να κάνουμε; ακούω ήδη μια φωνή να μου λέει. Ο Μητσοτάκης
τουλάχιστον εξασφάλισε ήρεμα νερά μέχρι να φύγουν οι τουρίστες. Κάτι
είναι κι αυτό.
Απάντω: Πρώτον δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το τι εξασφάλισε. Και δεύτερον
το θερμόμετρο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είναι τουλάχιστον εξευτελιστικό
να προσδιορίζεται από τις ανάγκες της τουριστικής περιόδου. Είπαμε ότι
έχουμε γίνει τουριστική αποικία, αλλά τα ελληνικά νησιά που
γλυκοκοιτάνε οι απέναντι δεν θα τα προστατέψουν τα μισθωμένα αεροπλάνα
της TUI. Να το καταλάβουμε αυτό.
Η ειρήνη δυστυχώς δεν διασφαλίζεται με τεχνητές υφέσεις και mini-break
στα μέτρα του αντιπάλου. Διασφαλίζεται με σύγχρονα αεροπλάνα, άρματα
μάχης και φρεγάτες από αυτές που ο υπναλέος υπουργός άμυνας δυσκολεύεται να
διαλέξει. Στο τέλος δεν θα τις πάρει και καθόλου. Και πολύ καλά θα κάνει.
Υφεση δεν έχουμε;…
0 Σχόλια