Στη Θράκη, όπου το τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής αλωνίζει, η ΜΙΤ αλωνίζει, οι μουφτήδες αλωνίζουν, οι μειονοτικοί πολιτικοί αλωνίζουν, η τουρκική κρατική τράπεζα Ziraat αλωνίζει και η τουρκική ηγεσία περιοδεύει εμπρηστικά και προκλητικά... το ελληνικό κράτος είναι απόν.
Ο Τούρκος υφυπουργός Εξωτερικών, Γιαβούζ Σελίμ Κιράν, επισκέφθηκε Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Κομοτηνή, Διδυμότειχο με πολιτικό «τσαμπουκά» και συνθήματα, σαν να ήταν σε τουρκική περιφέρεια! Ο Κιράν επανέλαβε ανιστόρητα και χυδαία -όπως όλοι οι Τούρκοι- τις προκλητικές αναφορές σε «τουρκική κοινότητα», εγείροντας ξανά ζήτημα καταπάτησης δικαιωμάτων της μουσουλμανικής μειονότητας, την οποία χαρακτήρισε «τουρκική». Και αντί να τον βάλει στη θέση του ο Ελληνας υφυπουργός Εξωτερικών, απάντησαν διπλωματικές πηγές...
Αραγε, τι κάνουν το Μουσουλμανικό Συμβούλιο παρά τω Πρωθυπουργώ, που ίδρυσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και η Επιτροπή υπό την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη; Η ανάγκη για διάλογο με την Τουρκία πρέπει να υπόκειται σε κανόνες. Οι Τούρκοι αξιωματούχοι δεν μπορούν να αμφισβητούν τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, η οποία αναγνωρίζει την ύπαρξη θρησκευτικής μουσουλμανικής μειονότητας και ΟΧΙ τουρκικής. Δεν επιτρέπεται να εκφωνούν λόγους σε «τουρκικούς» συλλόγους που, κατά το Ελληνικό Δίκαιο, δεν υφίστανται νομικά. Και οφείλουν να μην καλλιεργούν και να μην ενθαρρύνουν τον αλυτρωτισμό μειονοτήτων. Ολα αυτά παραβιάσθηκαν για πολλοστή φορά από τον Κιράν. Αϊ σιχτίρ, που έλεγε και η γιαγιά Θέκλα. Επίσης, σύμφωνα με φήμες που κυκλοφορούν στην καθ’ ημάς Ιερουσαλήμ, η ελληνική διπλωματία έχει παγιδευτεί στην «απαίτηση» να επαναλειτουργήσει η Θεολογική Σχολή της Xάλκης. Γνωρίζουμε ότι ο Τούρκος πρόεδρος έθεσε πιεστικά το ζήτημα της κίβδηλης αμοιβαιότητας μεταξύ ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη και μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Αλλά δεν περιορίστηκε μόνο στο ζήτημα της εκλογής μουφτήδων. Προχώρησε, συνδέοντάς την με αυτήν του Οικουμενικού Πατριάρχη. Η εκλογή του Πατριάρχη Δεν μπορεί να αμφισβητείται η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, η οποία αναγνωρίζει την ύπαρξη θρησκευτικής μουσουλμανικής μειονότητας και ΟΧΙ τουρκικήςΚωνσταντινουπόλεως εξακολουθεί να εξαρτάται από την υποχρέωση να είναι Τούρκος υπήκοος. Η πρόσδοση της τουρκικής υπηκοότητας σε όσους αρχιερείς του Πατριαρχείου το επιθυμούν δεν λύνει το πρόβλημα. Εκτός εάν καταργηθεί ο Τezkere του 1923, που προβλέπει ότι οι υποψήφιοι όχι μόνο πρέπει να έχουν την τουρκική υπηκοότητα, αλλά και την έδρα τους εντός της τουρκικής επικράτειας, και δίνει το δικαίωμα στην τουρκική διοίκηση να διαγράφει από τον κατάλογο των υποψήφιων Πατριαρχών όσους δεν εγκρίνει. Πάντως, είναι άκρως επικίνδυνη οποιαδήποτε, έστω και έμμεση, προσπάθεια εξίσωσης του Οικουμενικού Πατριάρχη με τους μουφτήδες στη Θράκη. Και πρώτιστα ύπουλη γιατί χάνεται η οικουμενικότητα του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως. Η παρεμπόδιση εκ μέρους των τουρκικών Αρχών της χρήσης του τίτλου «Οικουμενικός» από τον Πατριάρχη υποδηλώνει τα πάντα. Και οπωσδήποτε μιλάμε για τεράστια ήττα της Ελλάδας και αθλιότητα εκ μέρους της Ουάσινγκτον, που με συνεχείς υποσχέσεις ότι θα πετύχουν να πείσουν την Τουρκία να επαναλειτουργήσει η Θεολογική Σχολή της Xάλκης, που έχει σταματήσει να λειτουργεί από 1971, δεν κατάφεραν ούτε τον μικρό αυτόν στόχο να πετύχουν... Είναι άπειρες, επί σειρά ετών, οι προσπάθειες της Ουάσινγκτον, του αμερικανικού Κογκρέσου, της CIA, της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και, βεβαίως, του λόμπι των Ελληνοαμερικανών επιχειρηματιών, με ανομολόγητο στόχο να πιέσουν τον σεβάσμιο Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίο να χρησιμοποιηθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως όχημα κατά της Ρωσίας. Το πέτυχαν το 2018 με την απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη να αναγνωρίσει το αυτοκέφαλο της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και να ακυρώσει το Συνοδικό Διάταγμα του 1686, που έδινε εδώ και τρεις και πλέον αιώνες στον Πατριάρχη Μόσχας το δικαίωμα να ρυθμίζει ουσιαστικά τα της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο -που έχει το αποκλειστικό προνόμιο να αποδίδει το αυτοκέφαλο- «έσβησε» κάθε ελπίδα στη Ρωσία να υλοποιήσει το δόγμα της Tρίτης Ρώμης, τη ρωσική «Μεγάλη Ιδέα», βάσει της οποίας η Μόσχα αναδεικνύεται ως το τρίτο κέντρο του χριστιανικού κόσμου μετά τη Ρώμη και την Πόλη, ενισχύοντας, έτσι, την παγκόσμια εμβέλειά της.
Ζέζα Ζήκου
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά τη Μεγάλη Πέμπτη 29 Απριλίου
Πηγή parapolitika.gr
0 Σχόλια