Του Γιώργου Κράλογλου
Έχουν να το λένε στην κυβέρνηση. Το 2020 με κλειστές καφετέριες είχαμε ύφεση 8,2%. Η εστίαση έχασε του κόσμου τα κρατικά επιδόματα!! Φέτος όμως;
Ποιος μας πιάνει το 2021. Εκρήξεις και ελατήρια παντού. Η κρατικοδίαιτη οικονομία να είναι καλά. Αρκεί να μείνει ως έχει. Το κράτος κουμανταδόρος... Και η παραγωγικότητα, ας πάει να κουρεύεται...
Στην Ε.Ε. είμαστε. Έχει και αλλού δουλειές για το 1.100.000 (πραγματικούς) άνεργους. Τι και αν μας φύγουν άλλες 200.000 από τις βιοτεχνίες που θα κλείσουν, αμέσως μόλις σταματήσουν οι επιστρεπτέες...
Δεν μας έχει πιάσει ασταμάτητη γρουσουζιά. Αλλά πρέπει και η φανφάρα να έχει τα όριά της. Ειδικά η διαχρονική φανφάρα...
Έχουν και τα νεύρα μας όρια και αντοχές. Και αρκετά ταλανίστηκαν περιμένοντας πότε ορδές... επενδυτών (ασταμάτητες ορδές... από την Αμερική) με "επενδυτικά τάγματα" ελληνοαμερικάνων που δεν ήξεραν τι να κάνουν τα λεφτά τους και θα τα έφερναν στην Ελλάδα της δίκαιης ανάπτυξης...
Κουρελιάστηκαν τα νεύρα μας έξω από το μνημόνιο, αλλά μέσα στην ενισχυμένη Εποπτεία των δανειστών, με την Ελλάδα υποθηκευμένη ως το 2117!!
Την αγορά εργασίας να μας "ξαφνιάζει" προσφέροντας, πότε 300.000 και πότε 500-700.000 θέσεις εργασίας... Σε ποιους συγκεκριμένους εργοδότες; Άγνωστο. Τι σημασία έχουν άλλωστε τα ψιλά γράμματα...
Τι ζητούσαμε ανέκαθεν και τι ζητάμε εμείς; Να βρουν σωστή δουλειά, στον τόπο τους οι Έλληνες, για να μη φθάσουν στους 650.000 οι μετανάστες και στις 13.000 οι φορολογικοί κωδικοί Ελλήνων επιχειρηματιών και επαγγελματιών (ειδικά της Βόρειας Ελλάδας) στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Τσεχία, με τα μονίμως προσφερόμενα χαμηλά φορολογικά κίνητρα.
Τι άλλο ζητήσαμε; Να μπουν οι μπουλντόζες και να πέσει επιτέλους αυλαία, στο 15χρονο (τούρκικων προδιαγραφών) σήριαλ των 3 και μόνο εμβληματικών επενδύσεων στο Ελληνικό, τον Πειραιά-Ελευσίνα και στις Σκουριές Χαλκιδικής για να δούμε αν θα πιάσουν δουλειά οι 20.000 εργάτες και υπάλληλοι, που όταν εκδηλώθηκε το τριπλό επενδυτικό ενδιαφέρον, ήταν παιδάκια του νηπιαγωγείου.
Μας ήρθε όμως η πανδημία, θα μας πείτε. Αλλά και πριν την πανδημία, μας έφευγαν οι ξένοι όμιλοι και οι πολυεθνικοί επενδυτές, ο ένας μετά τον άλλο, με προορισμό, κατά προτίμηση, την Τουρκία. Τι μπορούσαμε να κάνουμε;
Να αναρωτηθείτε (ακόμη και μέσα στην πανδημία) τι συμβαίνει στην οικονομία και βρίσκεται μόνιμα στις τελευταίες θέσεις της πίτας των επενδύσεων όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και των άλλων χωρών, που ψάχνουν δρόμο να προσεγγίσουν την Ε.Ε.
Να αναρωτηθείτε πώς μπορείτε να τους προσελκύσετε προσφέροντας έστω και τα νταμάρια των κρατικών μας ΔΕΚΟ αντί να βάζετε τους ιθαγενείς φορολογούμενους να πληρώνουν από 2-3 εκατ. ευρώ τον μήνα, για να συντηρούνται τα νταμάρια και να εκσυγχρονίζετε κρατικές φούσκες φουλαρισμένες από πελατειακό δυναμικό. Αυτό που διορίσθηκε ακόμη και στην 10ετία της οικονομικής κρίσης.
Να μην κρατάτε παγωμένη την ουσία της αποκρατικοποίησης για δεύτερη 10ετία (δεύτερη μέσα στην κρίση) ζητώντας την ανοχή των δανειστών και υπογράφοντας υποχρεώσεις για πλεονάσματα δουλείας και κεφαλικού φόρου.
Του κεφαλικού φόρου (και με μορφή ΕΝΦΙΑ) από το 2009 για να εξασφαλιστούν σίγουρα λεφτά σε ενισχύσεις- επιδοτήσεις (περισσότερες και από 500 εκατ) αντί να γκρεμιστούν τα ερείπια της κρατικοδίαιτης οικονομίας, που λειτουργεί μόνο για να βγάζει έργα και αναθέσεις, στους δικούς της ανθρώπους...
Να μην είχατε ενισχύσει (με κάθε τρόπο) τη μαύρη οικονομία και με επιλογές άθλιας λογικής τη μαύρη αγορά εργασίας που έστησαν μόνιμο κύκλωμα πολιτικών και άλλων... συναλλαγών (ακόμη και με τους μετανάστες) ώστε να διευκολυνθεί η άνετη ροή καναλιού "τακτοποίησης" προστίμων, τα οποία και διαφημίζονται στη συνέχεια, ως πολιτικά και κυβερνητικά επιτεύγματα της μιας ή της άλλης παράταξης.
Η διαχρονική πολιτική φανφάρα για το αύριο και το μεθαύριο της οικονομίας είναι που μας κάνει να φωτογραφίζουμε ξανά και ξανά την πραγματικότητά μας. Η φανφάρα για τα δήθεν καλά που μας έρχονται ή για τα καλύτερα που θα μας εύρισκαν από τη μια ή την άλλη παράταξη και τα δεκανίκια της Βουλής. Η φανφάρα που σκεπάζει το πολιτικά μίζερο κρατικοδίαιτο μοντέλο της οικονομίας, τα κενά της παραγωγής και τις ελλείψεις μας σε παραγωγικότητα και ικανότητα στη διαχείριση πόρων. Εάν δεν ξεπεραστεί αυτή η μιζέρια η Ελλάδα 2.0 δεν θα ανατρέψει την Ελλάδα των Ελλήνων γκαρσονιών...
0 Σχόλια