Αναβρασμός στην Κ.Ο της Ν.Δ μετά και χθεσινό κύριο άρθρο της «Κ» για «την χώρα που χρειάζεται Πατέληδες» και όχι «γητευτές καφενείων»
Του Αργύρη Ντινόπουλου,
δημοσιογράφου, πρώην υπουργού Εσωτερικών
H δήλωση του Αλέξη Πατέλη για το διδακτορικό ήταν ισχυρό πλήγμα στο αφήγημα της πανεπιστημιακής αριστείας και της αντίστοιχης αξιοκρατίας.
Στο πολιτικό αφήγημα, δηλαδή, το οποίο μεθοδικά οικοδόμησε ο σημερινός πρωθυπουργός μόλις εκλέχθηκε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (Ιανουάριος 2016).
Σε χρονική συγκυρία όπου ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η ισοπέδωση «προς τα κάτω» κυριαρχούσαν στον δημόσιο διάλογο.
Αν αυτή η δήλωση Πατέλη είχε γίνει από βουλευτή θα επέφερε βαρύτατες συνέπειες.
Μπορεί να μην τον διέγραφαν από την κοινοβουλευτική ομάδα ή να τον έκοβαν από τα ψηφοδέλτια.
Όμως η αναμενόμενη (και δικαιολογημένη!) «πρωθυπουργική δυσμένεια» σε συνδυασμό με κομματικές «κινήσεις» στην εκλογική περιφέρειά του μπορεί τελικά να του στοίχιζαν την βουλευτική έδρα.
Παρόλα αυτά η δήλωση Πατέλη δεν ήταν παρά μια άτυχη τηλεοπτική στιγμή που μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Αλλά όσα ακολούθησαν την δήλωση Πατέλη είναι πολύ σοβαρότερα και αξίζει να αποτιμηθούν με την νηφαλιότητα που προσφέρει το μεσολαβήσαν τριήμερο.
Ο ίδιος ο Πατέλης έσπευσε να ζητήσει «συγγνώμη» προτάσσοντας, όμως, τον ναρκισσισμό της μεταμέλειας.
Η σχετική δεύτερη δήλωσή του ξεκινάει με τον … εαυτό του (που όπως λέει, έχει διδακτορικό) και συνεχίζεται με τον θαυμασμό του για όσους είναι σαν τον … εαυτό του (τον Πατέλη) και έχουν και αυτοί διδακτορικό.
Ακολουθεί μια σύγκριση (πάλι του … εαυτού του) με την εργατικότητα των σκύλων (αλλόκοτο) μέχρι ο Πατέλης να καταλήξει στην «συγνώμη».
Τα ωραία, όμως, αρχίζουν αμέσως μετά.
Τι λέει ο Πατέλης στην συνέχεια της δεύτερης δήλωσής του για την πρώτη (επίμαχη) δήλωσή του;
« Ήταν ατυχής και λάθος ακόμη και για κάποιον που δεν είναι πολιτικός».
Πέραν της εμμονής με τον… εαυτό του ( τώρα ως «κάποιος») ο Πατέλης ισχυρίζεται ότι επειδή δεν είναι πολιτικός δικαιούται να έχει το ακαταδίωκτο για όσα λέει.
Επιβεβαιώνοντας (Το γνωρίζει; Και από πού;) ότι αν ήταν βουλευτής θα είχε τις «βαρύτατες συνέπειες» τις οποίες προαναφέραμε.
Όμως, τελικά το θέμα με τον Πατέλη δεν είναι ο … Πατέλης ο οποίος, νομοτελειακά, θα ακολουθήσει την μοίρα όσων -κυρίως συγκυριακά- βρέθηκαν σε κέντρα εξουσίας.
(Πέρυσι, τέτοια εποχή, ο Στηβ Βρανάκης-που παρουσιαζόταν ως ο άνθρωπος της Google και της NASA- πρωταγωνιστούσε στην -ατυχήσασα- καμπάνια του ελληνικού τουρισμού και σήμερα -ο Βρανάκης- είναι στα ελληνικά αζήτητα)
Αλλά τον Πατέλη, αμέσως μετά την δήλωσή του, τον υιοθέτησαν περίπου στοργικά δύο ισχυρά κέντρα εξουσίας.
Κέντρα τα οποία επί πολλές δεκαετίες κατά την άσκηση αυτής της εξουσίας έχουν διαχειριστεί δεκάδες Πατέληδες.
Έτσι χθες (12/05/21) η εφημερίδα «Καθημερινή» ξεκίνησε το πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της με την διαπίστωση ότι: «Η χώρα χρειάζεται Πατέληδες σε δημόσιες θέσεις» (sic).
Προχθές (11/05/21) η εφημερίδα «Τα Νέα» στο επίσης κύριο άρθρο της επιστράτευσε τον Michael Sandel για να εκδηλώσει την στοργικότητά της προς τον Πατέλη.
Με ακροβατικό παραλληλισμό ανάμεσα στο τελευταίο βιβλίο του διάσημου καθηγητή της πολιτικής φιλοσοφίας στο Harvard (Τhe Tyranny of Merit) και στην δήλωση Πατέλη(!) ανέδειξε «αυτό που προφανώς εννοούσε ο σύμβουλος του πρωθυπουργού».
Η «Καθημερινή» ,όμως, προχώρησε και ένα βήμα (στην πραγματικότητα «άλμα») παραπάνω.
Θεσμοθέτησε τον Πατέλη αυτήν την φορά όχι με «παραλληλισμό» (όπως «Τα Νέα») αλλά με «σύγκριση».
Κατά την εφημερίδα από την μια πλευρά είναι οι «Πατέληδες» και από την άλλη πλευρά οι «κλασσικοί πολιτικοί».
Σύμφωνα με την «Καθημερινή» «Μιλάμε για δύο διαφορετικούς πλανήτες».
Στον πλανήτη του Πατέλη ζούνε, κατά την εφημερίδα «τα φρέσκα μυαλά που ξέρουν που θέλει να πάει η χώρα και διαθέτουν την ικανότητα να την σπρώξουν ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση».
Στο άλλο πλανήτη, των μη Πατέληδων, ζούνε, κατά την εφημερίδα «οι παραδοσιακοί πολιτικάντηδες που δεν μπορούνε να αντιληφθούνε την πολιτική ως εργαλείο προόδου παρά μόνον σαν ένα απέραντο ΚΕΠ για ψηφοφόρους».
Η σύγκριση των δύο πλανητών οδηγεί την εφημερίδα σε ένα συμπέρασμα- πολιτικό μανιφέστο.
Τα «φρέσκα μυαλά» του πρώτου πλανήτη τα οποία «θα σπρώξουν την χώρα προς την σωστή κατεύθυνση δεν χρειάζεται απαραιτήτως να κυνηγήσουν τον σταυρό» (sic).
Δηλαδή το «σπρώξιμο» πρέπει να γίνει με εξασφαλισμένο το ακαταδίωκτο (όπως έγινε με τους λοιμωξιολόγους, αλλά τουλάχιστον γι’ αυτούς υπάρχουν επιχειρήματα. Για τους Πατέληδες τι επιχειρήματα υπάρχουν;).
Πρόκειται άραγε για «συντεχνιακή αλληλεγγύη» προς τον Πατέλη όσων ασκούνε μόνιμα (και όχι συγκυριακά όπως ο Πατέλης) εξουσία χωρίς κανένα έλεγχο από το εκλογικό σώμα;
Δηλαδή για όσους έχουνε «power without responsibility» όπως γράφει στο βιβλίο του («A Journey») ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Tony Blair αναφερόμενος στην δική του σχέση με τους αντίστοιχους υπερασπιστές των Πατέληδων στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η «συντεχνιακή αλληλεγγύη» είναι η καλύτερη εκδοχή.
Η άλλη -η λιγότερο καλή- έχει να κάνει ενδεχομένως με τις υποθέσεις που ο Πατέλης εκ της θέσεώς του διαχειρίζεται.
Το πολιτικό ζήτημα, λοιπόν, είναι υπαρκτό.
Ο Πατέλης διαθέτει ισχυρότατη εξουσία (αυτό καταδεικνύει η στήριξη-στοργή των δύο εφημερίδων) στην οποία κανείς βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να διανοηθεί (για να μην αναφερθούμε και σε ορισμένους εκ των υπουργών) ότι θα αποκτήσει πρόσβαση.
Το μέχρι τώρα έργο του Πατέλη παραμένει άγνωστο στον ευρύτερο πολιτικό κοινό ενώ η ομιλία του χθες (12/05/21) στο Forum των Δελφών δεν πρόσθεσε τίποτα καινούριο.
Με αυτά τα πολιτικά δεδομένα η δυσαρέσκεια για τον Πατέλη στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας έχει φουντώσει.
Το ποτήρι ξεχείλισε με το χθεσινό κύριο άρθρο της «Καθημερινής» το οποίο απαξιώνει βουλευτές και υπουργούς για χάρη του… Πατέλη.
Τους αποκαλεί υποτιμητικά «γητευτές καφενείων» , «προερχόμενους από κομματικό σωλήνα» και άλλα.. κολακευτικά.
Τους εκλεγμένους εκπροσώπους πολλοί εκ των οποίων (ειδικά νεοεκλεγέντες και κάτοχοι διδακτορικών) παράτησαν δουλειές και καριέρες για να υπηρετήσουν την Νέα Δημοκρατία.
Το χειρότερο είναι ότι οι βουλευτές (αλλά και ορισμένοι υπουργοί) γνωρίζουν ότι δεν μπορούνε να απαντήσουν στους υπερασπιστές των Πατέληδων.
Γιατί το όνομά τους (ειδικά των βουλευτών) δεν πρόκειται ποτέ να αναφερθεί ούτε σε μονόστηλο.
Αλλά γνωρίζουν επίσης την θεσμική ισχύ του πρωθυπουργικού αξιώματος απέναντι σε αυτούς που ασκούνε «power without responsibility» και αποκαλούνε βουλευτές (αλλά και υπουργούς) «γητευτές καφενείων».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που υπήρξε πρότυπο βουλευτή (στην πάλαι ποτέ ενιαία Β’ Αθηνών) είναι σε θέση να αντιληφθεί αυτόν τον αναβρασμό καλύτερα από τον καθένα.
H δήλωση του Αλέξη Πατέλη για το διδακτορικό ήταν ισχυρό πλήγμα στο αφήγημα της πανεπιστημιακής αριστείας και της αντίστοιχης αξιοκρατίας.
Στο πολιτικό αφήγημα, δηλαδή, το οποίο μεθοδικά οικοδόμησε ο σημερινός πρωθυπουργός μόλις εκλέχθηκε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (Ιανουάριος 2016).
Σε χρονική συγκυρία όπου ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η ισοπέδωση «προς τα κάτω» κυριαρχούσαν στον δημόσιο διάλογο.
Αν αυτή η δήλωση Πατέλη είχε γίνει από βουλευτή θα επέφερε βαρύτατες συνέπειες.
Μπορεί να μην τον διέγραφαν από την κοινοβουλευτική ομάδα ή να τον έκοβαν από τα ψηφοδέλτια.
Όμως η αναμενόμενη (και δικαιολογημένη!) «πρωθυπουργική δυσμένεια» σε συνδυασμό με κομματικές «κινήσεις» στην εκλογική περιφέρειά του μπορεί τελικά να του στοίχιζαν την βουλευτική έδρα.
Παρόλα αυτά η δήλωση Πατέλη δεν ήταν παρά μια άτυχη τηλεοπτική στιγμή που μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Αλλά όσα ακολούθησαν την δήλωση Πατέλη είναι πολύ σοβαρότερα και αξίζει να αποτιμηθούν με την νηφαλιότητα που προσφέρει το μεσολαβήσαν τριήμερο.
Ο ίδιος ο Πατέλης έσπευσε να ζητήσει «συγγνώμη» προτάσσοντας, όμως, τον ναρκισσισμό της μεταμέλειας.
Η σχετική δεύτερη δήλωσή του ξεκινάει με τον … εαυτό του (που όπως λέει, έχει διδακτορικό) και συνεχίζεται με τον θαυμασμό του για όσους είναι σαν τον … εαυτό του (τον Πατέλη) και έχουν και αυτοί διδακτορικό.
Ακολουθεί μια σύγκριση (πάλι του … εαυτού του) με την εργατικότητα των σκύλων (αλλόκοτο) μέχρι ο Πατέλης να καταλήξει στην «συγνώμη».
Τα ωραία, όμως, αρχίζουν αμέσως μετά.
Τι λέει ο Πατέλης στην συνέχεια της δεύτερης δήλωσής του για την πρώτη (επίμαχη) δήλωσή του;
« Ήταν ατυχής και λάθος ακόμη και για κάποιον που δεν είναι πολιτικός».
Πέραν της εμμονής με τον… εαυτό του ( τώρα ως «κάποιος») ο Πατέλης ισχυρίζεται ότι επειδή δεν είναι πολιτικός δικαιούται να έχει το ακαταδίωκτο για όσα λέει.
Επιβεβαιώνοντας (Το γνωρίζει; Και από πού;) ότι αν ήταν βουλευτής θα είχε τις «βαρύτατες συνέπειες» τις οποίες προαναφέραμε.
Όμως, τελικά το θέμα με τον Πατέλη δεν είναι ο … Πατέλης ο οποίος, νομοτελειακά, θα ακολουθήσει την μοίρα όσων -κυρίως συγκυριακά- βρέθηκαν σε κέντρα εξουσίας.
(Πέρυσι, τέτοια εποχή, ο Στηβ Βρανάκης-που παρουσιαζόταν ως ο άνθρωπος της Google και της NASA- πρωταγωνιστούσε στην -ατυχήσασα- καμπάνια του ελληνικού τουρισμού και σήμερα -ο Βρανάκης- είναι στα ελληνικά αζήτητα)
Αλλά τον Πατέλη, αμέσως μετά την δήλωσή του, τον υιοθέτησαν περίπου στοργικά δύο ισχυρά κέντρα εξουσίας.
Κέντρα τα οποία επί πολλές δεκαετίες κατά την άσκηση αυτής της εξουσίας έχουν διαχειριστεί δεκάδες Πατέληδες.
Έτσι χθες (12/05/21) η εφημερίδα «Καθημερινή» ξεκίνησε το πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της με την διαπίστωση ότι: «Η χώρα χρειάζεται Πατέληδες σε δημόσιες θέσεις» (sic).
Προχθές (11/05/21) η εφημερίδα «Τα Νέα» στο επίσης κύριο άρθρο της επιστράτευσε τον Michael Sandel για να εκδηλώσει την στοργικότητά της προς τον Πατέλη.
Με ακροβατικό παραλληλισμό ανάμεσα στο τελευταίο βιβλίο του διάσημου καθηγητή της πολιτικής φιλοσοφίας στο Harvard (Τhe Tyranny of Merit) και στην δήλωση Πατέλη(!) ανέδειξε «αυτό που προφανώς εννοούσε ο σύμβουλος του πρωθυπουργού».
Η «Καθημερινή» ,όμως, προχώρησε και ένα βήμα (στην πραγματικότητα «άλμα») παραπάνω.
Θεσμοθέτησε τον Πατέλη αυτήν την φορά όχι με «παραλληλισμό» (όπως «Τα Νέα») αλλά με «σύγκριση».
Κατά την εφημερίδα από την μια πλευρά είναι οι «Πατέληδες» και από την άλλη πλευρά οι «κλασσικοί πολιτικοί».
Σύμφωνα με την «Καθημερινή» «Μιλάμε για δύο διαφορετικούς πλανήτες».
Στον πλανήτη του Πατέλη ζούνε, κατά την εφημερίδα «τα φρέσκα μυαλά που ξέρουν που θέλει να πάει η χώρα και διαθέτουν την ικανότητα να την σπρώξουν ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση».
Στο άλλο πλανήτη, των μη Πατέληδων, ζούνε, κατά την εφημερίδα «οι παραδοσιακοί πολιτικάντηδες που δεν μπορούνε να αντιληφθούνε την πολιτική ως εργαλείο προόδου παρά μόνον σαν ένα απέραντο ΚΕΠ για ψηφοφόρους».
Η σύγκριση των δύο πλανητών οδηγεί την εφημερίδα σε ένα συμπέρασμα- πολιτικό μανιφέστο.
Τα «φρέσκα μυαλά» του πρώτου πλανήτη τα οποία «θα σπρώξουν την χώρα προς την σωστή κατεύθυνση δεν χρειάζεται απαραιτήτως να κυνηγήσουν τον σταυρό» (sic).
Δηλαδή το «σπρώξιμο» πρέπει να γίνει με εξασφαλισμένο το ακαταδίωκτο (όπως έγινε με τους λοιμωξιολόγους, αλλά τουλάχιστον γι’ αυτούς υπάρχουν επιχειρήματα. Για τους Πατέληδες τι επιχειρήματα υπάρχουν;).
Πρόκειται άραγε για «συντεχνιακή αλληλεγγύη» προς τον Πατέλη όσων ασκούνε μόνιμα (και όχι συγκυριακά όπως ο Πατέλης) εξουσία χωρίς κανένα έλεγχο από το εκλογικό σώμα;
Δηλαδή για όσους έχουνε «power without responsibility» όπως γράφει στο βιβλίο του («A Journey») ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Tony Blair αναφερόμενος στην δική του σχέση με τους αντίστοιχους υπερασπιστές των Πατέληδων στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η «συντεχνιακή αλληλεγγύη» είναι η καλύτερη εκδοχή.
Η άλλη -η λιγότερο καλή- έχει να κάνει ενδεχομένως με τις υποθέσεις που ο Πατέλης εκ της θέσεώς του διαχειρίζεται.
Το πολιτικό ζήτημα, λοιπόν, είναι υπαρκτό.
Ο Πατέλης διαθέτει ισχυρότατη εξουσία (αυτό καταδεικνύει η στήριξη-στοργή των δύο εφημερίδων) στην οποία κανείς βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να διανοηθεί (για να μην αναφερθούμε και σε ορισμένους εκ των υπουργών) ότι θα αποκτήσει πρόσβαση.
Το μέχρι τώρα έργο του Πατέλη παραμένει άγνωστο στον ευρύτερο πολιτικό κοινό ενώ η ομιλία του χθες (12/05/21) στο Forum των Δελφών δεν πρόσθεσε τίποτα καινούριο.
Με αυτά τα πολιτικά δεδομένα η δυσαρέσκεια για τον Πατέλη στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας έχει φουντώσει.
Το ποτήρι ξεχείλισε με το χθεσινό κύριο άρθρο της «Καθημερινής» το οποίο απαξιώνει βουλευτές και υπουργούς για χάρη του… Πατέλη.
Τους αποκαλεί υποτιμητικά «γητευτές καφενείων» , «προερχόμενους από κομματικό σωλήνα» και άλλα.. κολακευτικά.
Τους εκλεγμένους εκπροσώπους πολλοί εκ των οποίων (ειδικά νεοεκλεγέντες και κάτοχοι διδακτορικών) παράτησαν δουλειές και καριέρες για να υπηρετήσουν την Νέα Δημοκρατία.
Το χειρότερο είναι ότι οι βουλευτές (αλλά και ορισμένοι υπουργοί) γνωρίζουν ότι δεν μπορούνε να απαντήσουν στους υπερασπιστές των Πατέληδων.
Γιατί το όνομά τους (ειδικά των βουλευτών) δεν πρόκειται ποτέ να αναφερθεί ούτε σε μονόστηλο.
Αλλά γνωρίζουν επίσης την θεσμική ισχύ του πρωθυπουργικού αξιώματος απέναντι σε αυτούς που ασκούνε «power without responsibility» και αποκαλούνε βουλευτές (αλλά και υπουργούς) «γητευτές καφενείων».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που υπήρξε πρότυπο βουλευτή (στην πάλαι ποτέ ενιαία Β’ Αθηνών) είναι σε θέση να αντιληφθεί αυτόν τον αναβρασμό καλύτερα από τον καθένα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια