Του Μανόλη Καψή
Εκ πρώτης όψεως τα δυο γεγονότα είναι άσχετα. Είναι όμως; Ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ επισκέφθηκε την Ελλάδα για το Φόρουμ των Δελφών, συναντήθηκε με τον Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου και στο περιθώριο του Φόρουμ, συνάντησε και τη Φώφη Γεννηματά. Δεν συνάντησε τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ το επεδίωξε. Ακόμα χειρότερα. Μιλώντας στην Φώφη Γεννηματά της είπε ότι "εσείς (το ΚΙΝΑΛ) είστε η πολιτική μου οικογένεια στην Ελλάδα".
Το περιστατικό θα μπορούσε να είναι συμβολικό της αποτυχημένης μέχρι σήμερα προσπάθειας του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ -που όμως μετέχει στο ευρω-σοσιαλιστικό κόμμα ως παρατηρητής- να επανατοποθετήσει το κόμμα του στον χώρο της κεντροαριστεράς και να το αποσυνδέσει από το περιθώριο της αντι-συστημικής αριστεράς. Με άλλα λόγια τζίφος. Δεν φαίνεται να πείθει κανέναν- άντε με εξαίρεση τον Μπίστη- πάντως όχι τους εκπροσώπους της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς.
Την προηγουμένη, η Εφη Αχτσιόγλου, το νέο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να προσεγγίσει τον χώρο της κεντροαριστεράς (και να απομακρυνθεί από το περιθώριο της αντι-συστημικής αριστεράς), δήλωσε ότι "η κανονικότητα δεν ήταν ποτέ ευκαιρία για την αριστερά" και ότι οδηγεί στον ατομικισμό και στην αντιπολιτική. Και στην άκρα Δεξιά βεβαίως βεβαίως.
Τα μεθοδολογικά λάθη στον συλλογισμό της Εφης Αχτσιόγλου σχολίασε ευφυώς σε ανάρτησή της, η καθηγήτρια της Φιλοσοφίας της Επιστήμης Βάσω Κιντή, που έγραψε ότι "η ατομικότητα, όπως κι αν την εννοεί, μεθοδολογικά ή ηθικά, σημαίνει να σκέφτεσαι με βάση το άτομο, π.χ., για το συμφέρον του. Αλλά η ατομική ευθύνη μπορεί να αφορά τα καθήκοντα του κάθε ατόμου απέναντι στους άλλους, στο σύνολο, στους νόμους, στην ηθική, στο γενικό καλό. Επίσης, γιατί η κανονικότητα οδηγεί στον ατομικισμό; Πότε έχεις την ευχέρεια να βρίσκεσαι με άλλους, να συνεργάζεσαι, να βοηθάς άλλους κλπ; Όταν τα πράγματα κυλούν σχετικά ομαλά, χωρίς απροσδόκητα συμβάντα, ή όταν υπάρχουν έκτακτες καταστάσεις και ο καθένας κοιτάζει πώς να σωθεί ατομικά;"
Μετά μάς είπε, έγραψε η Βάσω Κιντή για την Εφη Αχτσιόγλου, ότι "η ατομικότητα περισσότερο βοηθά την αντιπολιτική και βοηθά ουσιαστικά την άκρα δεξιά στο αφήγημά της". Γιατί αντιπολιτική; Ο νεοφιλελευθερισμός τον οποίο καταγγέλλει και ο οποίος εστιάζει στην ατομικότητα, δεν κάνει πολιτική; Ούτε μάς εξήγησε πώς η κανονικότητα (που, κατ' αυτήν, οδηγεί στην ατομικότητα), βοηθάει την άκρα δεξιά. Πότε ανεβαίνει η άκρα δεξιά; Όταν υπάρχει κανονικότητα ή όταν υπάρχουν έκτακτες καταστάσεις;"
Οι παλαιομοδίτικες αναφορές της Εφης Αχτσιόγλου υπέρ της αντικανονικότητας, θα μπορούσαν να είναι συμβολική της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ -ακόμα και των νέων προσώπων που διάλεξε ο Αλέξης Τσίπρας για να αντικαταστήσει τους παππούδες και τις γιαγιάδες της εποχής του Μπανιά -να προχωρήσει στη μετεξέλιξή του σε κόμμα της κεντροαριστεράς (και να απομακρυνθεί έτσι από το περιθώριο της αντισυστημικής αριστεράς).
Το όνειρο της επιστροφής στην κρίση, με την "ευκαιρία” που προσφέρει η πανδημία, απλά δεν έχει κοινό. Εχει μόνο τις ιδεολογικές εμμονές ενός κομματικού μηχανισμού, που δίχως τη λεοντή της εξουσίας, δείχνει τόσο φτωχό σε σκέψεις και προτάσεις, όσο είναι και η απόσταση που μας χωρίζει, από την εποχή των φοιτητικών κινητοποιήσεων της δεκαετίας του 70.
Ετσι, η Εφη Αχτσιόγλου συναντά τον Ισπανό πρωθυπουργό και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος με το υπαρξιακό του δίλλημα. Τι προτείνει στους Ελληνες ψηφοφόρους, που το μόνο που επιθυμούν είναι η επιστροφή στην κανονικότητα; Εχει να προτείνει κάτι σε εποχές κανονικότητας; Ή μένει προσκολλημένος στην ελπίδα της επιστροφής στην αντικανονικότητα και στην κρίση, που είναι και η ευκαιρία της αριστεράς;
0 Σχόλια