Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και οι συνακόλουθες ανατροπές που επιβλήθηκαν, διεθνώς αλλά και στην χώρα μας, σηματοδότησαν την απαρχή της απέλπιδας προσπάθειας ενός υπερκορεσμένου και ακραία νεοφιλελεύθερου Καπιταλισμού, ο οποίος επιδιώκει να υπερβεί τα πολλαπλά αδιέξοδά του, συντηρώντας στις κοινωνίες την ψευδαίσθηση μιας δήθεν φυγής προς τα εμπρός…
Του Κ. Κυριακόπουλου
Ταυτόχρονα, οι εξελίξεις αυτές εγκαινίασαν και ένα ευρύ όσο και επιθετικό πακέτο θεσμικών και άλλων παρεμβάσεων, που αποσκοπούν στην αποδυνάμωση της οργανωμένης κοινωνικής αντίστασης με παράλληλη ισχυροποίηση των μηχανισμών ενός καθεστώτος ακόμη πιο ανάλγητου, ακόμη πιο αυταρχικού, παρασιτικά εξαρτημένου και αποφασισμένου να υλοποιήσει συγκεκριμένη οικονομική και πολιτική ατζέντα, στο όνομα μιας «ανάκαμψης», που σε πείσμα των ενορχηστρωτών αυτής της καταστροφικής πορείας, επιμένει να είναι αναιμική, προκλητικά ανισομερής και καταφανώς ασταθής ως προς τα θεμελιώδη.
Στην πατρίδα μας, το εξαιρετικά δυσμενές μεταμνημονιακό (τυπικά) περιβάλλον, επιδεινώθηκε δραματικά, όχι μονάχα εξ αιτίας του εκτεταμένου «μεταρρυθμιστικού» προγράμματος (βλέπε απορρυθμίσεις) μέσα από το οποίο υλοποιείται ένα υπαγορευμένο σχέδιο παραγωγικής αποδιοργάνωσης και καθολικού μεταμορφισμού της Εθνικής Οικονομίας, αλλά ΚΑΙ εξ αιτίας των ισχυρότατων πιέσεων που ασκήθηκαν, προκειμένου να εκβιαστούν εξελίξεις σε συγκεκριμένη κατεύθυνση και σε βάρος των εθνικών μας προτεραιοτήτων και συμφερόντων. Οι πιέσεις αυτές δυστυχώς ευοδώθηκαν ΚΑΙ με ανεπίτρεπτες εθνικές υπαναχωρήσεις αλλά ΚΑΙ με διαφαινόμενες νέες εθνικές τραγωδίες που βρίσκονται ήδη στα σκαριά.
Οι δευτερογενείς επιπτώσεις αυτού ολέθριου συνδυασμού, υπήρξαν ευρύτερες αλλά και εξόχως αντιφατικές. Έτσι…
Στην θετική τους αποτίμηση, καταγράφεται το γεγονός ότι καινούρια τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας, προσέγγισαν για πρώτη φορά την πολιτική με τρόπο ενεργητικό και σ έναν βαθμό συνειδητοποίησαν πως...η αιτία του κακού, δεν χάνεται στην σφαίρα του ασαφούς και του απροσδιόριστου, αλλά επικεντρώνεται στο καθεστώς της βαθιάς εξάρτησης και στις πολιτικές του παρασιτικού προστατευτισμού πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το υβριδικό μοντέλο της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Στο περιβάλλον αυτής της εξέλιξης και της συνακόλουθης συνθηματολογίας που διαμορφώθηκε και γοήτευσε μαζικά τους πολίτες, εμφανίστηκε δυστυχώς ΚΑΙ αυτήν την φορά, μια νέα γενιά πολιτικών καιροσκόπων που διαχέεται σε όλο το φάσμα της πολιτικής και επιδίωξε να στήσει πολιτική καριέρα, «παίζοντας» με τα πολιτικά συνθήματα και εκφυλίζοντας πλήρως τους κρίσιμους πολιτικούς κανόνες.
Αυτή είναι η αρνητική αποτίμηση, στην οποία πρωταγωνίστησαν ορισμένα απολύτως συστημικά πολιτικά υποπροϊόντα, αρκετά από τα οποία παραμένουν ανθεκτικά στο χρόνο και η ύπαρξή τους ανατροφοδοτείται από την ιδιότυπη κοινωνική ανοχή.
Το ισοζύγιο που διαμορφώνεται είναι κατάφορα αρνητικό…
Το πολιτικό κεφάλαιο που προέκυψε εξ αιτίας της μαζικής πολιτικοποίησης που παρατηρήθηκε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και που είναι ουσιαστικά η δεύτερη μετά την μεταπολίτευση, είτε παροπλίστηκε αμέσως μόλις έσβησαν τα φώτα από τις κινητοποιήσεις των πλατειών, είτε διοχετεύτηκε σε περιθωριακές προσωποπαγείς σέχτες, που φυτοζωούν αναπαράγοντας πατριδοκάπηλα συνθήματα, και τροφοδότησαν με την δράση τους την διαδικασία του ολοκληρωτικού πολιτικού του εκφυλισμού.
Το συντριπτικά μεγάλο κομμάτι πάντως έσπευσε να οπαδοποιηθεί ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής και έτσι, από την γοητεία των «αντισυστημικών» συνθημάτων της αμφισβήτησης, ενσωματώθηκε σχετικά γρήγορα σε έναν μεταμοντέρνο συστημισμό, για να επιστρέψει και πάλι στο περιθώριο της πολιτικής - εκεί δηλαδή απ’ όπου ξεκίνησε - μετά την κατάρρευση των προσδοκιών του στην οποία οδήγησε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Συνισταμένη όλων των παραπάνω, υπήρξε η ευκολία με την οποία στοιχήθηκαν τα πολιτικά μη έμπειρα τμήματα του πληθυσμού, πίσω από τους διάττοντες αστέρες του πολιτικού καιροσκοπισμού, γοητευμένα από την λαγνεία των μεγαλοστομιών και των συνθημάτων.
Κατά την διάρκεια αυτής της υπερδεκαετούς διαδρομής, προφανώς υπήρξαν και ορισμένα φωτεινά παραδείγματα προσωπικοτήτων αλλά και συλλογικοτήτων, που απέδειξαν ότι έχουν επίγνωση της κατάστασης, των δυσκολιών και των προκλήσεων που την συνθέτουν, ότι διαθέτουν ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση απεμπλοκής της χώρας από τα οδυνηρά τετελεσμένα, αλλά και σαφή οδικό χάρτη για την επόμενη μέρα στην Οικονομία, στην Πολιτική, στο δυναμικά μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον.
Ωστόσο, αυτό ΔΕΝ οδήγησε στην δημιουργία ενός ισχυρού πολιτικού ρεύματος που θα μπορούσε να ανακόψει τις αρνητικές εξελίξεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί και να ανοίξει τον δρόμο για μια διαφορετική των πραγμάτων εξέλιξη και οι αιτίες κατά γενική ομολογία, είναι απολύτως ξεκάθαρες:
Ήταν η άρνηση παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων που από την φύση τους θα μπορούσαν να στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά έβαλαν πάνω απ όλα το - ελέω Θεού - «δικαίωμά» τους να διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία σε κάθε κοινωνική και πολιτική διεργασία, απαιτώντας από όλους τους υπόλοιπους την απόλυτη πολιτική υποταγή…
Ήταν η απροθυμία προσωπικοτήτων εγνωσμένου κύρους να ενσωματωθούν έμπρακτα σε αυτό και να το στηρίξουν με τρόπο ουσιαστικό και αδιαμφισβήτητο. Αντί αυτού προτίμησαν τον μοναχικό δρόμο της πολιτικής κριτικής και της διατύπωσης προτάσεων που δημιουργούσαν μεν προσωπικό ακροατήριο αλλά δεν συνέβαλαν στην ενιαιοποίηση της προσπάθειας και στην συγκρότηση του ρωμαλέου πολιτικού ρεύματος που έχει ανάγκη ο τόπος.
Ήταν η μικρή έως ανύπαρκτη οργανωτική εμπειρία των ανθρώπων που διείδαν αυτήν την αναγκαιότητα, αλλά δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν τον απαραίτητο επιτελείο και τους συνακόλουθους μηχανισμούς που θα της έδιναν σαφή οργανωτική και πολιτική υπόσταση ικανή να εμπνεύσει, να συστρατεύσει και να οργανώσει ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας. Και φυσικά…
Ήταν κυρίως και παράλληλα με όλα τα παραπάνω, η μικρή πολιτική εμπειρία των ανθρώπων που τοποθετήθηκαν ευνοϊκά απέναντι σε μια τέτοια εξέλιξη, αλλά θεώρησαν ότι η διαδρομή της επιτυχίας ήταν στον «αυτόματο πιλότο» και όλα θα μπορούσαν να είναι έτοιμα την επόμενη στιγμή, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και χωρίς την προσωπική τους συμμετοχή στην απαραίτητη οργανωτική και πολιτική προετοιμασία.
Σήμερα, οι προκλήσεις έχουν περάσει πλέον σε ένα άλλο επίπεδο…
Η καταστροφική διαχείριση της πανδημίας και οι πιεστικές εξελίξεις στο διεθνές αλλά και στο εγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον, θα φέρουν πάρα πολύ σύντομα την Ελληνική κοινωνία αντιμέτωπη με έναν πολυδύναμο εφιάλτη. Ο λογαριασμός της καταστροφής στο επίπεδο της Οικονομίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων θα είναι δυσβάστακτος. Αυτό που έρχεται θα κάνει το «δόγμα του σοκ» που βιώσαμε τα πέτρινα χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας, να μοιάζει με παιδικό παραμύθι. Οι μεγαλόστομες ανοησίες γύρω από τα εθνικά, δεν θα πρέπει να συντηρούν ανυπόστατες αυταπάτες. Στις «τακτοποιήσεις» που έρχονται η Ελλάδα δεν έχει πείσει κανέναν πως διαθέτει φωνή ισχύος, σταθερότητας, αποφασιστικότητας και συνέπειας. Και οι χώρες που δεν πείθουν για όλα αυτά, προορίζονται για αναλώσιμα που πρόκειται να θυσιαστούν στις μελλοντικές διευθετήσεις.
Αυτές οι εξελίξεις θα πρέπει να αποτραπούν. Και για την επιβολή πολιτικών αποτροπής, όπως και για την ανάδειξή τους σε πρωταγωνιστική παράμετρο των εξελίξεων, η δημιουργία ενός πλειοψηφικού πολιτικού ρεύματος με σαφή δημοκρατικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά, που θα θέσει με σαφήνεια τον οδικό χάρτη της επιθετικής εθνικής ανασύνταξης και θα στοχεύσει ευθέως στην ανάληψη της πολιτικής εξουσίας, είναι προαπαιτούμενο. Όχι μονάχα γιατί οφείλει να θέσει με σαφήνεια το πλαίσιο των στόχων που την αφορά στο επίπεδο της Οικονομίας, της κοινωνίας, των θεσμών και στην ουσιαστική διαχείριση των προκλήσεων που σχετίζονται με την διεθνή θέση της χώρας… Αλλά και διότι παράλληλα με αυτό, οφείλει να διευκολύνει και την δημιουργία ενός πλειοψηφικού κοινωνικού ρεύματος, που θα είναι αποφασισμένο να το στηρίξει.
Είναι φανερό ότι οι πάντες οφείλουν να επανεξετάσουν την στάση τους. Και η εθνική στάση δεν οικοδομείται εκεί που αποθεώνεται ο θρίαμβος της προσωπικής καριέρας. Η μοναχική διαδρομή κανενός δεν πρόκειται να κριθεί στο αξιολογητήριο της Ιστορίας, από τον βαθμό της προσωπικής του αναγνωρισιμότητας και αποδοχής, αν δεν συμβάλει τα μέγιστα σήμερα, ώστε αυτή η χώρα να έχει δικαίωμα στο μέλλον και οι πολίτες της να μπορούν να το ατενίσουν με την απαραίτητη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της
αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια