Από την «ήττα» της Πολιτικής θησαυρίζουν τα εκτός ελέγχου κυκλώματα αναπαραγωγής παράνομου πλούτου και συγκέντρωσης μη θεσμικής εξουσίας.
Γράφει ο Νίκος Γεωργιάδης
Μία αιφνιδιαστική κίνηση του Μάκη Βορίδη με την απλοποίηση της ψήφου των Ομογενών στις εκλογές και μία μη αναμενόμενη παρέμβαση του αενάως κουρασμένου Κώστα Καραμανλή από τη Ραφήνα για τα ελληνοτουρκικά. Μία εσπευσμένη άρση μέτρων κατά της Πανδημίας που συνοδεύεται από μία μάλλον γαλαντόμα κρατική ενίσχυση επιχειρήσεων και εργαζομένων η οποία ομολογουμένως δεν συνηθίζεται, όταν μάλιστα συμβαίνει σε επαναλαμβανόμενες δοσολογίες με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να έχει ξεπεράσει το 205% του ΑΕΠ (ναι, πολύ καλά διαβάζετε). Μία υπόσχεση για Πάσχα στο χωριό με τα στατιστικά δεδομένα της Πανδημίας, ποιοτικά και ποσοτικά, να είναι απαγορευτικά για κάθε τέτοια σκέψη.
Με μία πολιτική επένδυσης στην υπευθυνότητα του πολίτη με την εφαρμογή του «Πλάνου Πανάκεια» των self tests τα οποία σύμφωνα με όλες τις σχετικές έρευνες έχουν 50% πιθανότητα να δείχνουν ψευδείς αρνητικές ενδείξεις. Με όλα τα παραπάνω που συμπληρώνονται από μία δυσεξήγητη πολιτική δυσανεξία στο κυβερνητικό κόμμα και μία αυτοτροφοδοτούμενη γκρίνια στα ανώτατα κλιμάκια της κομματικής ηγεσίας αλλά και στο Μαξίμου, οδηγούν τους συνήθεις λαλίστατους ψιττακούς των ΜΜΕ (όλων των κατηγοριών) στην αναπαραγωγή της φημολογίας περί πρόωρων εκλογών. Βεβαίως ο πρωθυπουργός έσπευσε να διαψεύσει φήμες και εκτιμήσεις επισημαίνοντας στον τηλεοπτικό σταθμό STAR πως επιθυμεί να εξαντλήσει την τετραετία. Φυσικά μiα τέτοια δήλωση από τα χείλη ενός έλληνα πρωθυπουργού εκλαμβάνεται από τους πολίτες μάλλον ως επιβεβαίωση των φημών παρά ως διάψευσή τους. Στις συνήθως καλά πληροφορημένες μεγάλες πρεσβείες στο φλύαρο αθηναϊκό κέντρο κυκλοφορεί έντονα η πληροφορία πως ο κ. Μητσοτάκης ετοιμάζεται για διεξαγωγή εκλογών νωρίς το φθινόπωρο. Για την ακρίβεια προετοιμάζεται για δύο εκλογικές αναμετρήσεις το επόμενο φθινόπωρο. Στο μεταξύ, μετά από τον πανθομολογούμενο «άστοχο» ανασχηματισμό του Ιανουαρίου, τα καλά πληροφορημένα στελέχη της κυβερνώσας παράταξης «βλέπουν» ανασχηματισμό του πρωθυπουργικού επιτελείου στο Μαξίμου. Με δεδομένο ότι το κυβερνητικό έργο διευθύνεται, συντονίζεται και εν πολλοίς παράγεται στο και από το Μαξίμου, ένας ανασχηματισμός στο άμεσο πρωθυπουργικό επιτελείο θα προκαλέσει ευρύτερο τσουνάμι ανακατατάξεων στην κυβέρνηση. Όπως επί παραδείγματι στο Υπουργείο Οικονομικών, όπου ο κ. Σταϊκούρας απλώς παρίσταται όταν τις πραγματικές ευθύνες επωμίζεται και διεκπεραιωτικά ο κ. Σκυλακάκης. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και είναι μάλιστα εντονότερο στο Υπουργείο Υγείας, όπου ο δημοφιλέστατος στις δημοσκοπήσεις Βασίλης Κικίλιας παρακολουθεί την προοδευτική αναβάθμιση του υφισταμένου του κ. Κοντοζαμάνη.
Τι συμβαίνει στ’ αλήθεια και αιφνιδίως οι κυβερνητικοί κάνουν λόγο για εκλογές την ώρα που στον ΣΥΡΙΖΑ τα ανώτερα κλιμάκια και το άμεσο περιβάλλον Τσίπρα επιχειρούν να εξορκίσουν κάθε προοπτική εκλογικής αναμέτρησης στον ορατό χρόνο του ενός εξαμήνου;
Η απάντηση στο ερώτημα εξαρτάται άμεσα από την έννοια της «κυβερνητικής αναλωσιμότητας» η οποία ως πολιτικός όρος εισέβαλε και θρονιάστηκε στην πολιτική ζωή από την κρίση του 2008 και μετά. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Στην Ευρώπη εκδηλώνεται σχεδόν παντού. Στην Ελλάδα κυριαρχεί από το 2009 και μετά.
Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της νέας πολιτικής πραγματικότητας είναι η εξάντληση του όποιου προσωπικού ή συλλογικού πολιτικού κεφαλαίου σε χρόνο μηδέν από την στιγμή της έκθεσής του στην κρίση της κοινωνίας και την αδυσώπητη φθορά του συμπυκνωμένου χρόνου. Ο πολιτικός χρόνος συρρικνώνεται δραματικά και η πυκνότητα των εξελίξεων διογκώνεται αφύσικα. Η κοινωνία «καταναλώνει» τα όποια οφέλη από τις κυβερνητικές πολιτικές άμεσα. Δεν πιστώνει τις κυβερνήσεις και την πολιτική ηγεσία. Αντιθέτως. Ο ψηφοφόρος θεωρεί πως η όποια εύνοια, οικονομική ενίσχυση, κοινωνική αναβάθμιση, αποτελεί υποχρέωση της πολιτικής ηγεσίας η οποία εκπληρώνει χρωστούμενες επιταγές. Ο ψηφοφόρος μόλις ικανοποιηθεί, συνολικά ή εν μέρει από τις κυβερνητικές επιλογές, αμέσως στρέφεται στο αντίπαλο πολιτικό στρατόπεδο το οποίο ήδη έχει αρχίσει να πλειοδοτεί σε παραχωρήσεις, υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Αυτό το «τάνγκο για τρεις» παρατηρείται στην Ελλάδα από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου και μετά έως και σήμερα. Οφείλεται στη συστηματική απαξία της Πολιτικής καταρχάς από τους ίδιους τους πολιτικούς και στη συνέχεια από τη διαβρωτική επίδραση του μεγάλου όγκου των ΜΜΕ. Τη δουλειά την αποτελειώνουν τα social media, κατευθυνόμενα ή όχι, που είναι και το απόλυτο εργαλείο πολιτικού εκμαυλισμού. Χωρίς οι θύτες να υπόκεινται σε συνέπειες και με την «κρεατομηχανή» να λειτουργεί χωρίς κόστος για τους ενορχηστρωτές της απαξίωσης της Πολιτικής. Το αποτέλεσμα είναι θλιβερό. Ευνοεί μόνον τις διάφορες παρασιτικές μορφές του «Θεσμικού Υποκόσμου». Από την «ήττα» της Πολιτικής θησαυρίζουν τα εκτός ελέγχου κυκλώματα αναπαραγωγής παράνομου πλούτου και συγκέντρωσης μη θεσμικής εξουσίας. Σιγά-σιγά, βήμα-βήμα η Πολιτική παραχωρεί έδαφος. Ο «Θεσμικός Υπόκοσμος» αποκτά τον έλεγχο στους μηχανισμούς της Οικονομίας, στα ΜΜΕ, στα επενδυτικά κεφάλαια. Κάποια ημέρα οι κοινωνίες ξυπνούν και ανακαλύπτουν πως η πραγματική εξουσία έχει περάσει σε εξωθεσμικούς παράγοντες. Είναι πια αργά. Με αυτόν τον τρόπο κοινωνίες περνούν ταχύτατα από ένα καθεστώς μιας προβληματικής Δημοκρατίας σε εκείνο που περιγράφεται εν συντομία ως «καθεστώς Κολομβίας». Υπερβολή;
Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Η διολίσθηση της αρτιότερης θεσμικά δημοκρατίας του πλανήτη, των ΗΠΑ δηλαδή, σε μία εξωθεσμική, παρασιτική και υποκοσμική μορφή διακυβέρνησης επί Ντόναλντ Τραμπ έχει προκαλέσει τον έντονο προβληματισμό σε όσους θεσμούς ασχολούνται ακόμη με τη διάσωση των δημοκρατιών. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως αν δεν υπήρχε η Πανδημία, ο Τραμπ θα είχε επανεκλεγεί. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση επίσης πως λόγω σοβαρού πολιτικού ελλείμματος των δημοκρατικών δυνάμεων στη Γαλλία είναι μαθηματικά πιθανόν να δούμε τη Μαρίν Λεπέν πρόεδρο της Γαλλίας σε ένα έτος από σήμερα.
Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, από το έγκλημα στην Marfin έως τις τελευταίες ανατριχιαστικές σκηνές βίας σε διαδηλώσεις και αντιδιαδηλώσεις, τις δολοφονίες εν μέση οδώ, και τα συμβόλαια θανάτου, όλα αυτά και πολλά ακόμη που διαδραματίζονται εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος με μία απίστευτη έκρηξη βίας, οδηγούν αναπόφευκτα σε έναν θλιβερό απολογισμό. Οι κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής, διολισθαίνουν προς μία καθιέρωση μεταλλαγμένου θεσμικού καθεστώτος όπου η Πολιτική θα έχει παραχωρήσει κεκτημένα της σε δύσκολα ελέγξιμους μηχανισμούς άσκησης εξουσίας. Μέχρι στιγμής οι θεσμοί ανθίστανται με υποχωρήσεις ακόμη και ήττες. Ελάχιστοι ωστόσο σύγχρονοι διανοητές αισιοδοξούν. Αυξάνεται δυστυχώς ο αριθμός εκείνων οι οποίοι είναι πεπεισμένοι πως με τη λήξη της Πανδημίας θα αναδειχθεί το προς το παρόν καλά κρυμμένο πρόβλημα που δεν είναι άλλο από το διευρυνόμενο έλλειμμα δημοκρατίας στις δυτικού τύπου κοινωνίες.
0 Σχόλια