Του Άγη Βερούτη
Η ψυχική κόπωση της κοινωνίας, από τα μέτρα για την πανδημία των τελευταίων δεκατριών μηνών, εμφανίζεται όλο και πιο έντονα.
Βία και ξύλο από τις όλες πλευρές, από πολίτες που βρίσκουν ευκαιρία να βγουν έξω από το σπίτι να εκτονωθούν για τον Κουφοντίνα, για την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου, για τον εγκλεισμό των 13 μηνών, για ψύλλου πήδημα, αποτελούν σημείο τριβής κοινωνίας με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής και τήρησης της τάξης.
Η τωρινή είναι μια περίοδος που παρόμοιά της δεν έχει ζήσει κανείς στις τελευταίες δεκαετίες ζώσας μνήμης, μια περίοδος δύσκολη οικονομικά που χρειάζεται ηρεμία των παραγωγικών δυνάμεων και του κράτους που πρέπει να σχεδιάσει την ανοικοδόμηση της οικονομίας μετά το πέρας της πανδημίας.
Καλώς ή κακώς, αποφασίσαμε ως κοινωνία να θυσιάσουμε την οικονομική μας ευμάρεια, επιβίωση για κάποιους, καταστροφή για άλλους, προκειμένου να εμποδίσουμε την απώλεια ανθρώπινης ζωής από τη μετάδοση του κορονοϊού.
Αυτή η κοινή μας απόφαση ως κοινωνία έχει ως αποτέλεσμα την ισοπέδωση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό συγκριτικά με τον δημόσιο τομέα ο οποίος εν πολλοίς έχει παραμείνει αμετάβλητος. Αυτή η κυβερνητική επιλογή προκαλεί εντάσεις σε όσους καταστρέφονται, βλέποντας μάλιστα ότι κάποιοι άλλοι συμπολίτες τους διατηρούν το εισόδημά τους σταθερό ενώ εργάζονται ένα μικρό κλάσμα αυτού που εργάζονταν προ πανδημίας.
Η βία όμως δεν είναι η λύση. Η βία αποπροσανατολίζει από το πραγματικό ζητούμενο που είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση. Ως παραγωγική ανασυγκρότηση νοείται η εξουδετέρωση των πηγών καταστροφής των ιδιωτικών νοικοκυριών και των πολύ μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία της ιδιωτικής απασχόλησης και πληρώνουν με τους φόρους και τις εισφορές τους την μερίδα του λέοντος των δημοσίων εσόδων.
Η διάθεση ρευστότητας στην ιδιωτική οικονομία μέσω του τραπεζικού συστήματος απέτυχε παταγωδώς. Από τα παραπάνω από €30 δισ. ρευστότητας που έλαβαν από την Ευρώπη οι ελληνικές τράπεζες διέθεσαν €12 δισ. στην αγορά Ομολόγων Ελληνικού Δημοσίου, €5 δισ. έδωσαν ως δάνεια στην ιδιωτική οικονομία εκ των οποίων €3,5 δισ. σε μεγάλες επιχειρήσεις που δεν αφορούν τους κυρίως πληττόμενους και τέλος €1,5 δισ. στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με εγγύηση Ελληνικού Δημοσίου, και τα υπόλοιπα τα παρκάρουν στην ΕΚΤ για λίγους τόκους ή φτιάχνουν τους ισολογισμούς τους.
Η λύση βρίσκεται αλλού όμως.
Οι ειδικές συνθήκες που διαμορφώνει μια εθνική στρατηγική για αντιμετώπιση της πανδημίας απαιτεί δραστικές λύσεις, όπως η διαγραφή των εξωπραγματικών προστίμων και επιτοκίου που κουβαλούν και καλούνται να καταβάλουν όσοι έχουν απομείνει στις 100 ή τις 120 δόσεις, όσοι κουβαλούν οφειλές ΦΠΑ από τιμολόγια που δεν έχουν ποτέ εισπράξει ούτε πρόκειται να εισπράξουν, η μείωση του εξωπραγματικού ΦΠΑ του 24% που δρα αποτρεπτικά από οποιαδήποτε σοβαρή απόπειρα επιστροφής της λειτουργικότητας της οικονομίας.
Φυσικά η βία δεν λύνει τίποτε από τα παραπάνω.
Με τη βία χάνουν όλοι κράτος και κοινωνία.
Ούτε ζητούμενο είναι να φοβάται ο πολίτης τον αστυνομικό, ούτε να φοβάται ο αστυνομικός τον πολίτη.
Καμιά δουλειά δεν έχει κανένας αστυνομικός να σηκώσει το χέρι ή το γκλομπ για να ρίξει στο κράσπεδο ή να χτυπήσει πολίτη που ασκεί το νόμιμο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά του στο να διαδηλώνει, ή να αντιτάσσεται σε όποιο πράγμα τον ενοχλεί. Ειρηνικά.
Καμιά δουλειά δεν έχει κανένας πολίτης να σηκώσει το χέρι του να χτυπήσει αστυνομικό που παρευρίσκεται με ηρεμία και κάνοντας τη δουλειά του που είναι να επιβλέπει μια διαδήλωση ώστε να μην παρεκτραπεί σε καταστροφές και αναρχία.
Ούτε πρέπει να καταλήξουμε να αποφεύγουν οι πολίτες τους αστυνομικούς στο δρόμο, ούτε όμως και να τους πετάνε τυρόπιτες και νερά στα μούτρα όπως γινόταν την περίοδο μετά τα επεισόδια που οδήγησαν στην δολοφονία του εφήβου Γρηγορόπουλου το 2008.
Ας ηρεμήσουμε όλοι ώστε να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε στα πραγματικά ζητούμενα που είναι να επιβιώσουν οι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που απειλούνται από την ύφεση.
Ειρήνη υμίν!
*Σαλάμ αλέκουμ (salaam alaikum - السلام عليك) ή "ειρήνη υμίν” είναι ο χαιρετισμός που απευθύνουν οι φιλειρηνικοί ανά τον κόσμο μουσουλμάνοι ως χαιρετισμό όταν συναντώνται αντί της υγείας που ευχόμαστε εμείς.
0 Σχόλια