Στην πολιτική τίποτα δεν κρίνεται στο σπριντ. Ούτε στις εντυπώσεις. Η άσκηση εξουσίας είναι αέναη διαδικασία. Κρίνεται διαρκώς. Και οφείλει να απαντάει σε νέα ερωτήματα, προκλήσεις, προβλήματα. Απαιτεί αντανακλαστικά. Ενσυναίσθηση και κοινή λογική, όχι αλαζονεία ή αμετροέπεια. Αλλιώς κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να γίνει απεχθής, ενίοτε και γελοία.
Η κυβέρνηση βαδίζει στην κόψη του ξυραφιού εδώ και καιρό. Απλώς η έλλειψη αποτελεσματικής αντιπολίτευσης, την έκανε να νομίζει ότι λειτουργεί εν ασυλία. Όμως, τόσο στον χειρισμό της πανδημίας – υγειονομικά, οικονομικά, κοινωνικά – έχει από αμφιλεγόμενη έως αρνητική επίδοση, όσο και στο ύφος της εξουσίας, ειδικά στο πώς αντιμετωπίζει τους πολίτες.
Η λογική ότι όλα τα θετικά «τα έχει πετύχει εκείνη» και για όλα τα αρνητικά φταίνε αποκλειστικά οι πολίτες και η αντιπολίτευση είναι τελικά μία επικίνδυνη λογική. Διότι σε οδηγεί να υιοθετείς παραληρηματικές θεωρίες, όπως αυτές που ταυτίζουν την αξιωματική αντιπολίτευση με την τρομοκρατία ή ότι κάποιοι στήνουν πλατείες νεοαγανακτισμένων – τι «πίνουν» αλήθεια εκεί στα κυβερνητικά επιτελεία;
Σε οδηγεί όμως και να αντιμετωπίζεις την κοινωνία ως φταίχτη και εχθρό, όταν δεν υπακούει και δεν ακολουθεί τυφλά οτιδήποτε αποφασίζει ή σκαρφίζεται η εξουσία, ακόμα και τραγελαφικές εμπνεύσεις, όπως κάποια περιοριστικά μέτρα για την πανδημία. Σε οδηγεί να νομίζεις ότι για όλα το φάρμακο είναι η αστυνομοκρατία. Όχι η αστυνομία! Η αστυνομοκρατία. Μία αναχρονιστική έκδοση της καταδικασμένης και αντιδημοκρατικής ρήσης προς τους αστυνομικούς «το κράτος είστε εσείς».
Αυτή η τάση, προς τον πατερναλισμό γεννά τον αυταρχισμό και την καταστολή. Που φτάνει από την ωμή παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών ως το άγριο ξύλο.
Στην αρχή είχαμε τα Εξάρχεια. Η οικτρή κατάσταση στην περιοχή, επέτρεψε την επιβολή του δόγματος «η αστυνομία είναι η λύτρωση, ό,τι κι αν κάνει».
Στις διάφορες διαδηλώσεις έπεφτε το ξύλο της αρκούδας, ως θλιβερή επανάληψη περιστατικών τύπου «ζαρντινιέρας», αλλά η κουρασμένη κοινωνία τα δεχόταν όλα.
Η πλειονότητα των αστυνομικών προσπαθεί να κάνει υπεύθυνα και σοβαρά τη δουλειά της, με σεβασμό στον πολίτη. Ωστόσο υπάρχουν και απαίδευτα ζωντόβολα, «ντοπαρισμένοι» μπουρτζόβλαχοι, ανάκατοι με χρυσαυγίτες, που ξεσπούν όπου και όπως ήθελαν, υπό την επιχειρησιακή καθοδήγηση και την πολιτική ανοχή. Το ότι έτρωγαν το ξύλο κάποιοι διαδηλωτές ή ακόμα και «μπαχαλάκηδες», έκανε την κοινωνία να αδιαφορεί και να εθελοτυφλεί.
Ώσπου ήρθε η υπόθεση Ινδαρέ. Εισβολή σε οικία χωρίς εισαγγελέα. Με βουλευτές να επιδοκιμάζουν την κατάλυση βασικών δικαιωμάτων. Υπήρξε μεν κοινωνική ευαισθητοποίηση, αλλά όχι συνειδητοποίηση του προβλήματος, που φούντωνε.
Η υπόθεση και η κυβερνητική διαχείρισή της, τερμάτισε τον έτσι κι αλλιώς σύντομο βίο της επιτροπής Αλιβιζάτου, που ερευνούσε ως τότε τα περιστατικά αστυνομικής βίας. Κάπου εκεί τελείωσαν και τα προσχήματα.
Στην πορεία ήρθε η πανδημία. Για την οποία η κυβέρνηση μάλλον είχε την φαεινή ιδέα ότι την περισσότερη δουλειά έπρεπε να την κάνουν οι αστυνομικοί και όχι οι επιστήμονες ή άλλοι ειδικοί.
Έτσι η επίκληση της αστυνομίας ως υπέρτατης δύναμης, που μπορεί να λύσει τα πάντα, άρχισε να κλονίζεται. Διότι η καταπίεση των ανθρώπων, που βλέπουν να κινδυνεύει η ζωή τους από τον ιό, που χάνουν ή κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, που στερούνται την κοινωνική και οικογενειακή τους ζωή, έχει όρια.
Για να δέσει το γλυκό η κυβέρνηση ανέθεσε στο μεταξύ και τα πανεπιστήμια στην αστυνομία, ως κορυφαία ένδειξη της αδυναμίας της να βρει έναν από τους πολλούς πολιτισμένους τρόπους που υπάρχουν στην Δύση – εδώ κατέφυγε λιγάκι στην… Ανατολή, την γειτονική μας Ανατολή.
Το αδιανόητο περιστατικό στη Νέα Σμύρνη την Κυριακή απλώς κατέδειξε το τεράστιο πρόβλημα του αυταρχισμού και της καταστολής. Και το πρόβλημα έγινε απτό και αντιληπτό επειδή έγινε μέρα μεσημέρι σε μία συνηθισμένη πλατεία, μπροστά σε οικογένειες.
Αντί για συγνώμη και παραιτήσεις είχαμε με το ζόρι κάποιες υπεκφυγές και μία ΕΔΕ- δηλαδή κοροϊδία κατάμουτρα.
Δεν ξέρω αν το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο. Σίγουρα όμως οδηγεί σε κοινωνική κόλαση. Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη εάν πάμε σε αυτή την επικίνδυνη διολίσθηση της ωμής κρατικής βίας.
ΥΓ1: Η αδιανόητη περίπτωση Κυρανάκη δεν αξίζει ούτε σχολιασμό.
Γιάννης Μακρυγιάννης
0 Σχόλια