Η επιτομή του εθνικού μας μαζοχισμού

Ελληνικό “ναι” σε “πρόγραμμα ανταμοιβής” της Τουρκίας

Γράφει ο  Γιώργος Χαρβαλιάς

Ας μην σταθώ στο ότι ανήμερα της Εθνικής Επετείου, διακόσια χρόνια δηλαδή, έπειτα από την μεγαλύτερη στιγμή του έθνους στη νεότερη ιστορία του, ο κ. Μητσοτάκης μιλούσε πάλι για τα εμβόλια, η κυρία πρόεδρος με τον ταλαίπωρο «σύντροφο», διάβαζε σταυροπόδι στη πλαστική καρέκλα τον «κατάλογο» της παρέλασης, λες και ξεφύλλιζε το μενού στο Αμπρεβουάρ και η ανεκδίηγητη Γιάννα, κανονική «Μπουλουμπίνα» που θα έλεγε κι ο Κάρολος, …καρναβαλιζόταν, με καθυστέρηση λίγων ημερών.

Δυστυχώς, «έξις δευτέρα φύσις». Αυτούς έχουμε να μας εκπροσωπούν κι αυτούς λουζόμαστε.

Πάμε όμως και στα σοβαρά αυτής της 25ης Μαρτίου. Ανήμερα λοιπόν μιας επετείου γενικού ξεσηκωμού απέναντι στον προαιώνιο εχθρό που μας είχε σκλαβώσει, η σύγχρονη Ελλάδα συνυπέγραψε την… «θετική ατζέντα ανταμοιβής»(γιατί περί αυτού πρόκειται)μιας αναθεωρητικής Τουρκίας που θέλει να μας πάρει κι αυτά που καταφέραμε να λυτρώσουμε με το αίμα των προγόνων μας.

Αυτή τη φορά δεν θα κάτσω να «ψειρίσω» τις λέξεις στα κείμενα συμπερασμάτων της ευρωπαικής συνόδου για να δω τι πήραμε και τι χάσαμε. Πώς το «κακό προσχέδιο» έγινε…«καλούτσικο».

Ούτε όμως γιατί οι θετικές αναφορές περί «παράνομων γεωτρήσεων» στο «κακό» προσχέδιο, έγιναν χλιαρές αναφορές περί «μονομερών προκλήσεων» στο «καλούτσικο» τελικό ανακοινωθέν.

Δεν θα μπω στην διαδικασία ανακάλυψης ελαφρυντικών για μία πολιτική σύγχρονου ραγιαδισμού. Η πικρή αλήθεια είναι ότι μόνο χάσαμε. Από τα αποδυτήρια. Τελεία και παύλα. Τα «ναι μεν αλλά», «καρότο και μαστίγιο», «περιμένουν οι κυρώσεις στη γωνία» και οι ενστάσεις που κατά φαντασία προέβαλε η ελληνική πλευρά (σ.σ. ότι έκανε το έκανε με τις μικρές της δυνάμεις η Κύπρος), είναι φαιδρές επινοήσεις. Από αυτές που σερβίρει ο ΣΚΑΙ σε αληθινούς ψεκασμένους με την…κολώνια του σύγχρονου Μωυσή.

Η Τουρκία, να είστε σίγουροι, θα έπαιρνε και ένα μεγάλο «μπράβο», αν ο Ερντογάν δεν είχε κάνει το λάθος να προσβάλει το απανταχού φεμινιστικό κίνημα, ερεθίζοντας τα ανακλαστικά Αμερικανών και Κεντροευρωπαίων, για ένα θέμα σοβαρό μεν, που καμία σχέση δεν έχει όμως με την Ελλάδα. Το στοιχείο αυτό ήταν εκείνο που βάρυνε, ώστε μαζί με τα καλωσορίσματα να υπάρχει και μια προειδοποίηση για τυχόν «ξεστράτισμα». Στον «δικαιωματισμό» επικεντρώνονται οι Ευρωπαίοι. Και πολύ δευτερευόντως στο πόσο βαθιά μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα εισχωρεί το Oruc Reis.

Η Καγκελάριος άλλωστε ήταν σαφής: «Μας στεναχωρεί η αποχώρηση από την Σύμβαση της Κωσταντινούπολης για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά από την άλλη η Τουρκία έχει κάνει σπουδαία βήματα στην Ανατολική Μεσόγειο…»

Καταλάβατε; Και αυτά θα συνεχίσουμε να παθαίνουμε όσο αυτοπαγιδευόμαστε στην γερμανική συνταγή «κατευνασμού» του Ερντογάν. Να του λέμε μπράβο επειδή πριν από κάθε Συμβούλιο Κορυφής τραβάει τις μαούνες του στην στεριά για καλαφάτισμα και έπειτα, αρχίζει πάλι να τις βγάζει βόλτες στο Αιγαίο.

Ο Μητσοτάκης έχει εδώ και καιρό παρασύρει την χώρα μας σε μία λογική εθνικού μαζοχισμού, τύπου ΕΛΙΑΜΕΠ, που του υπαγορεύει να επιβραβεύει τους Τούρκους καταπατητές, όσο στέκονται με το μισό πόδι έξω από την αυλή μας. Όταν ξαναπλώσουν την αρίδα τους, αρχίζει να μυξοκλαίει και να παρακαλάει άλλους να του καθαρίσουν τη μπουγάδα. Και ξέρετε τότε τι συμβαίνει; Δεν τον παίρνει απολύτως κανένας στα σοβαρά. Μοιάζει με τον τσοπάνο που κάθε λίγο και λιγάκι ξεσηκώνει το χωριό για τον λύκο-φάντασμα κι όταν αυτός μπουκάρει τελικά στο μαντρί, ουδείς συγκινείται.

Ετσι ακριβώς θα συμβεί και με τον Ελληνα πρωθυπουργό. Ο Ερντογάν θα έχει κατασπαράξει το μισό κοπάδι κι οι ξένοι θα του λένε «Στάσου βρε παιδί μου…Εσύ δεν μας έλεγες ότι έχει μαζευτεί;

Ο υπουργός σου δεν έπινε καφέ με τον καρντάση του στη Κωσταντινούπολη; Όταν τα κουβεντιάζαμε στα συμβούλια γιατί δεν μας προειδοποίησες. Τι ακριβώς συνέβη; Δεν μπορεί, είναι στραβόξυλο ο Τούρκος, αλλά κάτι θα κάνατε κι εσείς για να τον προκαλέσετε…»

Αυτή θα είναι η τύχη μας με την φοβική, ενδοτική και πέρα για πέρα αντιπαραγωγική πολιτική του Μητσοτάκη απέναντι στους Τούρκους.

Αντί η Ελλάδα να έχει βγει στα κάγκελα εδώ και χρόνια καταγγέλλοντας ότι έχει να παλέψει με έναν τρελό που από λεπτό σε λεπτό είναι έτοιμος να προκαλέσει πόλεμο αμφισβητώντας εμπράκτως την εδαφική μας ακεραιότητα, έχει μπει στη λογική μιας αναγκαστικής συνδιαλλαγής με τον εχθρό. Τον επιβραβεύει κιόλας για τα διαστήματα «ύφεσης» από τις παραβατικές του δραστηριότητες.

Θα ήθελα πραγματικά κάποιος να μου εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να υπάρχει «θετική ατζέντα» στο τραπέζι, όταν υφίσταται ολοζώντανη η απειλή πολέμου σε περίπτωση που η Ελλάδα ασκήσει νόμιμο κυριαρχικό δικαίωμα της; Πώς είναι δυνατό να απειλείται κράτος μέλος της Ευρωπαικής Ενωσης και οι εταίροι να πριμοδοτούν τον εχθρό του; Και πάνω απ΄όλα πώς γίνεται να συναινεί το ίδιο το απειλούμενο κράτος στο πρόγραμμα «ανταμοιβής»; Βρίσκετε κάποια λογική εσείς σε αυτό;

Προχθές ο Σεμπάστιαν Κούρτζ επικεφαλής μιας χώρας μικρότερης από την δική μας  που όμως σέβεται τον εαυτό της, δεν χρωστάει και μάλλον διαθέτει πολιτικούς που δεν «χρωστάνε», κοντράρισε στα ίσια την ίδια την Μέρκελ. Εβγαλε από την τσέπη το βέτο και μπλόκαρε την απόφαση για την διανομή μιας έξτρα παρτίδας εμβολίων. Επειδή θεώρησε ότι αδικείται η χώρα του. Το ίδιο και η Πολωνία.

Μάλιστα. Υπάρχει βέτο για τα εμβόλια, αλλά δεν υπάρχει βέτο, όταν κινδυνεύεις να χάσεις ένα νησί. Ε, λοιπόν κάτι δεν πάει καλά με τους δικούς μας πολιτικούς. Είτε πρέπει να κοιταχθεί ο Μητσοτάκης σε κάποιον ειδικό για να του τονώσει την αυτοπεποίθηση, είτε εμείς πρέπει να ψάξουμε βαθύτερα για τα αίτια αυτού του μαζοχιστικού ενδοτισμού. Είναι επειδή χρωστάμε; Η μήπως επειδή «χρωστάει»;

Πηγή hellasjournal.com

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.