Μέρα εθνικής γιορτής ήταν και πέρασε. Μέρα που αποτέλεσε και τον καθρέφτη των επί μέρους πολιτικών σκοπιμοτήτων. Τέτοιες ημέρες όμως αξίζει να ακούει κανείς μόνο τους ιστορικούς - και εκ των ιστορικών εκείνους που δεν είναι πολιτικά στρατευμένοι, ώστε να σιδερώνουν την ιστορία, προβάλλοντας πάνω της την ατζέντα τους.
Γιορτή ήταν και πέρασε, και ήταν γιορτή λαού -για την πλειοψηφία του λαού- που κουβαλά μέσα του τη συλλογική μνήμη του γεγονότος, ασχέτως των όποιων ερμηνειών.
Δεν ήταν γιορτή για τους πολιτικάντηδες, για τους ποικίλους εθνομηδενιστές, ή για τους «λεπτεπίλεπτους» της αισθητικής, που όλη η ενασχόλησή τους πριν και κατά τη γιορτή, ήταν αυτή να μην γίνει «κιτς» - λες και η μεζούρα τους είναι η μόνη σωστή, και λες και δεν υπάρχει κιτς σε όλες τις δημόσιες γιορτές (αφού αυτές εκφράζουν τη μέση ενθουσιαστική αισθητική του λαού). Λες και οι δημόσιες γιορτές είναι συνεδρίαση απόκοσμων μελετητών σε συνθήκες ησυχαστηρίου.
Ναι γιορτή ήταν και πέρασε και η ζωή συνεχίζεται. Ο κορωνοϊός εντείνει την πολιορκία του, αλλά παρόλα αυτά η πολιτική ζωή -καθόλου παραδόξως- παραμένει ασάλευτη.
Το βράδυ της Τετάρτης δημοσιεύτηκαν δυο δημοσκοπήσεις της Marc και της Metron analysis, για Αλφα και Μέγκα αντίστοιχα. Μπορεί η ΝΔ να έχει κάποια απόκλιση στα ποσοστά της μεταξύ των δύο, αλλά είναι εντυπωσιακή η καθηλωμένη και καθηλωτική σταθερότητα της αντιπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταλαμβάνει το 20,5% της προτίμησης ψήφου και στις δύο έρευνες ενώ το ΚΙΝΑΛ 6,00 και 6,5%. Και ενώ είναι φυσικό η κυβέρνηση να χάνει ως προς τη θετικότητα του κυβερνητικού έργου εν μέσω θυέλλης του αφηνιασμένου τρίτου κύματος, είναι αφύσικο να χάνει η αντιπολίτευση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά Metron Analysis, το 40% κρίνει θετικό το έργο της κυβέρνησης και μόλις το 16% κρίνει αντίστοιχα θετικό το έργο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ το 74% αρνητικό. Αποδοκιμάζει τη στάση της τον τελευταίο καιρό, με τις διαδηλώσεις για τον Κουφοντίνα και την αστυνομοκρατία». Παρόμοια ήταν και τα ποσοστά της Marc.
Πληγωμένη αναδύεται η γενική εικόνα του κ. Τσίπρα και στην πρωθυπουργική καταλληλότητα. Με τον Πρωθυπουργό να θεωρείται καταλληλότερος από το 40%, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταβαραθρώνεται στο 17% με τον «Κανένα» να υπερέχει 10 μονάδες! Μικρότερα ποσοστά δηλαδή και από το κόμμα του, ενώ ήταν (και θεωρούμε είναι) το ισχυρό χαρτί!
Επίσης: Όσο κι αν το ερώτημα περί πρωθυπουργικής καταλληλότητας καθιερώθηκε από σκοπιμότητα την εποχή του Σημίτη (επειδή του έδινε «μπόνους» έναντι του Κώστα Καραμανλή), τελικώς είναι αποκαλυπτικό και χρήσιμο.
Έως τότε η καταλληλότητα προσώπου δεν υφίστατο. Η προτίμηση για τον αρχηγό ενσωματωνόταν από τον ψηφοφόρο στην προτίμηση ψήφου στο κόμμα. Αν το κόμμα δεν πήγαινε καλά μπορεί να έφταιγαν κάποιοι άλλοι. Ο δείκτης αυτός όμως αποδίδει και στον αρχηγό τις ευθύνες που του αναλογούν.
Με τόσα που συνέβησαν και συμβαίνουν στο πεδίο της πανδημίας, με όποιες περαιτέρω απώλειες και αν έχει η κυβέρνηση, το σκηνικό της επόμενη ημέρας είναι «σκιαγραφημένο». Έχουμε έναν δικομματισμό με… ενάμισι κόμμα. Ένα κόμμα εξουσίας και ένα κόμμα που είναι μεν αξιωματική αντιπολίτευσης, αλλά δεν μπορεί να διεκδικήσει εξουσία.
Δεν είναι θετικό για τη δημοκρατία να υπάρχει μια τόσο ισχνή αντιπολίτευση. Με τέτοια γνώση υπεροχής στο κυβερνών κόμμα, δημιουργείται και ανάλογη αίσθηση υπεροχής, όπως και ανάλογη ψευδαίσθηση του ανίκητου. Εύκολο είναι να τροφοδοτηθεί η «αυταρέσκεια της αυτάρκειας» και η οίηση της εξουσίας. Αλλά γι’ αυτό δεν φταίει το κυβερνών κόμμα.
Φταίνε αυτοί που παρότι έγιναν κυβέρνηση, εξακολουθούν να μην κατανοούν ούτε την τιμή που τους απέδωσε, ούτε την ευθύνη που τους εναπόθεσε ο λαός.
Γιάννης Σιδέρης
0 Σχόλια