Τότε, 200 χρόνια πριν και τώρα, απέναντι στην Τουρκία…

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Μολονότι πέρασαν 200 από την κήρυξη της Επανάστασης, προκειμένου το ελληνικό γένος να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό, εν τούτοις η χώρα μας δεν κατάφερε να αισθάνεται ασφαλής και σήμερα, εντός των συνόρων της.

Παρά τα όσα έχουν γίνει από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου προκειμένου να υπάρξει μια μόνιμη ειρήνη στην περιοχή, η ένταξη στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ και τέλος η επιχείρηση προσέγγισης της Τουρκίας στην Ε.Ε. ουδέν απέδωσαν, στην συνεχιζόμενη επεκτατική δραστηριότητα της γειτονικής μας χώρας.

Παλιοί εχθροί, όπως οι χώρες του βορρά, που μέχρι πρόσφατα ήταν ενταγμένοι στο ανατολικό μπλοκ είναι σήμερα σύμμαχοι και εταίροι, επιχειρούν να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο με σκοπό να εμπεδώσουν την ειρήνη και την ασφάλεια, προσδοκώντας στην οικονομική συνεργασία με σκοπό το αμοιβαίο συμφέρον.

Αντίθετα η σημερινή Τουρκία, που επιδιώκει να ανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κινείται επιθετικά όχι μόνο απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και προς άλλες όμορες της χώρες, στη Συρία, το Ιράκ, την Αρμενία και πέραν αυτών στη Λιβύη, με την επεκτατική άποψη με δηλώσεις του τύπου ότι στο παρελθόν, η Μεσόγειος αποτελούσε ευρύτερο ζωτικό της χώρο.

Η ημιανάπαυσης που λένε και στο στρατό, δεν πρέπει να εφησυχάζει τους απειλούμενους λαούς, μια και είναι απολύτως προσχηματική. Η ανάπαυλα έχει να κάνει με την δυσμενή συγκυρία, που προέρχεται από την αλλαγή της Διοίκησης στις Ηνωμένες Πολιτείες και από τις απειλές κάποιων ευρωπαϊκών χωρών, που βάζουν πόδι στην ΕΕ και δεν αφήνουν τους φίλους της Άγκυρας, εντός των τειχών, να παίξουν το παιχνίδι τους, αφήνοντας την Ελλάδα έρμαιο στις επεκτατικές ορέξεις του εθνικιστή-ισλαμιστή Σουλτάνου Ερντογάν.

Και δεν είναι μόνο η κατάφωρη καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου στο θέμα των θαλασσίων ζωνών σε Αιγαίο και Α. Μεσόγειο, είναι και τα όσα συμβαίνουν εντός Τουρκίας, που κάποιοι κατά τα άλλα ευαίσθητοι Ευρωπαίοι γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα τα ξεπερνούν, με χλιαρές δηλώσεις για τα μάτια του κόσμου.

Από τις συλλήψεις και φυλακίσεις χωρίς δίκη δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, πολιτικών, δημοσίων λειτουργών, στρατιωτικών, δημοσιογράφων, μέχρι την απόσυρση εν μια νυκτί από την διεθνή Συμφωνία εναντίον της βίας κατά των γυναικών.

Παρ’ όλα αυτά οι Βρυξέλλες εξακολουθούν και το έκαναν και στην προχθεσινή Σύνοδο Κορυφής, να μιλάνε για θετική ατζέντα στην προσέγγισή τους με την Τουρκία.

Τους ενοχλεί για την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων η Λευκορωσία, που είναι συνδεδεμένη με το άρμα της Μόσχας και δεν τους ενοχλεί η Τουρκία, που κατά τα άλλα είναι τυπικά μέχρι σήμερα, υποψήφια για ένταξη στην Ε.Ε.

Διαμαρτύρονται για την αυταρχική συμπεριφορά του Πούτιν που φυλακίζει άνευ λόγου και αιτίας τους πολιτικούς του αντιπάλους και δεν βλέπουν τον ομοτεχνο του Ερντογάν, που κάνει τα ίδια και χειρότερα στη χώρα του.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν ταιριάζουν σε ένα εταιρικό σχήμα, που έχει για σημαία του την αλληλεγγύη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ελευθερίες και τις δημοκρατικές λειτουργίες στο εσωτερικό της κάθε της χώρας.

Είναι προφανές ότι η Γερμανία και κάποιοι εταίροι βάζουν μπροστά τα οικονομικά τους συμφέροντα από τις αξίες που διακηρύσσουν ότι υπηρετούν. Το βλέπει κανείς δια γυμνού οφθαλμού.

Ενώ οι επικεφαλείς της Ε.Ε. Μπορέλ και Ντερ Λάιεν μίλησαν προ του τελευταίου Συμβουλίου με τον Ερντογάν, Μέρκελ και Ντράγκι μπήκαν σφήνα μια μέρα πριν τη Σύνοδο, προφανώς για να εξευμενίσουν τον Σουλτάνο αλά Τραμπ και να του υποσχεθούν ευνοϊκότερη μεταχείριση.

Κάποιοι αν ίσως να αναρωτήθηκαν, γιατί η σημερινή κραταιά Γερμανία, που την αποκαλούν και ατμομηχανή της Ευρώπης, δεν βγήκε όπως άλλες χώρες, με ένα μήνυμα, να στείλει τις ευχές της για την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Η τότε Αυστροουγγαρία υπό τον Μέτερνιχ σε συμμαχία με τους Γερμανούς έκαναν ότι μπορούσαν για να εμποδίσουν την εξέγερση των Ελλήνων και ζητούσαν από τους Τούρκους να την καταπνίξουν στο αίμα εν τη γενέσει της. Κάτι ανάλογο έπραξαν και το 1922 βοηθώντας ποικιλοτρόπως τον Κεμάλ στον πόλεμο εναντίων των Ελλήνων στη Μικρά Ασία.

Και για να πάνε στα σημερινά, ανήμερα την 25η Μαρτίου συζητήθηκε στην Γερμανική Βουλή το αίτημα των Πρασίνων, που στις πρόσφατες τοπικές εκλογές στη Βάδη – Βυρτεμβέργη  κατατρόπωσαν Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλιστές, που αφορούσε τις αποζημιώσεις για τα δανεικά κι αγύριστα της ναζιστικής περιόδου.

Όλοι με μια φωνή ψήφισαν όχι στο αίτημα των Πρασίνων στο θέμα των αποζημιώσεων. Έστειλαν από την πλευρά τους αυτό το μήνυμα, αντί άλλου στη χώρα, που το 1940 εμπόδισε την ναζιστική μπότα του Χίτλερ, να υποτάξει ολόκληρη την  Ευρώπη.

Αυτά για να φρεσκάρουμε την μνήμη μας και να μην τρέφουμε αυταπάτες…

Πηγή newideas.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.